Witam Panią. W pierwszej kolejności napiszę o tym, co być może sprawi, że lepiej będzie Pani rozumiała co się dzieje z Pani mężem. Doświadczenia traumatyczne związane z działaniami militarnymi posiadają swoją specyfikę. Zapewne Pani mąż był w większej ilości sytuacji (w porównaniu z osobami, które niekiedy bywają w pojedynczych sytuacjach) związanych z zagrożeniem zdrowia i życia. Udział w takiej aktywności to wystawienie układu nerwowego na bardzo dużą stymulację. Taka stymulacja, kiedy utrzymuje się przez dłuższy czas może w organizmie wywoływać duże napięcie, które trudno rozładować. W takich okolicznościach pojawia się silny lęk i inne nieprzyjemne, osłabiające uczucia, które żołnierz jest uczony tłumić (zamrażać) żeby być sprawnym w akcji. Obecna rzeczywistość domowa jest dla Pani męża zupełnie inna. Mogą być jednak elementy, które będą "przekonywały" układ nerwowy Pani męża, że zagrożenie nie minęło. Wówczas znany mechanizm radzenia sobie z lękiem i innymi uczuciami może pozostać włączony. Stąd na zewnątrz może Pani mieć do czynienia z oziębłością i izolacją od najbliższych. Wiem, że takie wyjaśnienie nie poprawi Pani sytuacji,, ale może przyniesie nieco ulgi, kiedy zobaczy Pani funkcjonowanie męża od tej strony. Przy objawach zespołu stresu pourazowego mówi się, że to "normalna reakcja na nienormalną sytuację". Tu w tym miejscu muszę podkreślić, że możliwe może być zmniejszenie tych objawów a nie całkowite ich wyeliminowanie (20 lat aktywności żołnierza). Pomocne będzie skontaktowanie się ze specjalistami, którzy pracują z zespołem stresu pourazowego u żołnierzy. Pod tym linkiem znajdzie Pani kontakt do Kliniki Stresu Bojowego w Warszawie http://www.wim.mil.pl/92-struktura-wim/orodek-schorze-narzdu-ruchu-traumatologii-i-ps/309-klinika-psychiatrii-i-stresu-bojowego
Pozdrawiam Panią.
