Szanowny Panie!
Zgodnie z aktualnymi standardami leczenia zaburzeń odżywiania, w sytuacji zagrożenia życia z powodu ciężkiego stanu somatycznego - np. wyniszczenia, powikłań zagrażąjacych życiu, chorzy powinni być leczeni w placówkach zajmujacych się stanem somatycznym (np. oddział internistyczny, gastrologiczny, kardiologiczny, endokrynologiczny). Leczenie bez zgody takiego pacjenta odbywa się na podstawie Ustawy o Zawodzie Lekarza (Dz. U. 02.21.204 z 1996 r.).
Art. 32.
1. Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pacjenta.
2. Jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zgoda sądu opiekuńczego.
3. Jeżeli zachodzi potrzeba przeprowadzenia badania osoby, o której mowa w ust. 2, zgodę na przeprowadzenie badania może wyrazić także opiekun faktyczny. (...)
6. Jeżeli jednak małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem, sprzeciwia się czynnościom medycznym, poza zgodą jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo w przypadku niewyrażenia przez nich zgody wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego. (...)
10. Sądem opiekuńczym właściwym miejscowo dla udzielania zgody na wykonywanie czynności medycznych jest sąd, w którego okręgu czynności te mają być wykonane.
Art. 33.
1. Badanie lub udzielenie pacjentowi innego świadczenia zdrowotnego bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wymaga on niezwłocznej pomocy lekarskiej, a ze względu na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgody i nie ma możliwości porozumienia się z jego przedstawicielem ustawowym lub opiekunem faktycznym.
2. Decyzję o podjęciu czynności medycznych w okolicznościach, o których mowa w ust. 1, lekarz powinien w miarę możliwości skonsultować z innym lekarzem.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, lekarz odnotowuje w dokumentacji medycznej pacjenta.
Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o opiekunie faktycznym, należy przez to rozumieć osobę wykonującą, bez obowiązku ustawowego, stałą pieczę nad pacjentem, który ze względu na wiek, stan zdrowia albo swój stan psychiczny pieczy takiej wymaga.
W sytuacji współistnienia zaburzeń psychicznych zagrażających życiu (np. depresja z myślami samobójczymi), można hospitalizować pacjenta w szpitalu psychiatrycznym zgodnie z Ustawą o Ochronie Zdrowia Psychicznego (Dz. U. 111 z 1994 r.).
Może być to sytuacja przyjęcia bez zgody w tzw. trybie nagłym na podst. art. 23 (sytuacja bezpośredniego zagrożenia życia pacjenta), wówczas o przyjeciu decyduje lekarz, który następnie zawiadamia kierownika szpitala oraz sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala. W przypadku, gdy nie ma bezpośredniego zagrożenia życia, jednak dotychczasowe zachowanie osoby chorej psychicznie wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie jej stanu zdrowia lub z powodu choroby nie jest w stanie zaspokajać podstawowych potrzeb życiowych, rodzina pacjenta, na podstawie art. 29 może złożyć wniosek o leczenie do rejonowego sądu opiekuńczego, załączając do wniosku zaświadczenie lekarza psychiatry, uzasadniające konieczność leczenia. Istnieje możliwość wskazania preferowanej placówki leczniczej, sąd zazwyczaj przychyla się do takiego wniosku.
Trudno mi ocenić, która z tych przesłanek może znajdować aktualnie uzasadnienie. BMI córki to 12,5. Przy tak niskiej masie ciała istnieje wysokie ryzyko poważnych powikłań, stąd leczenie powinno zacząć się od hospitalizacji w oddziale internistycznym, posiadającym największe doświadczenie w leczeniu podobnych problemów. Jeśli anoreksji nie towarzyszą inne zaburzenia (depresja, zaburzenia lękowe, psychotyczne), to córka może być hospitalizowana następnie w oddziale leczenia nerwic. W IPiN prowadzona jest terapia grupowa dla pacjentek z anoreksją i bulimią, którą mogę rekomendować. Niestety, nie potrafię polecić innych ośrodków zajmujących się terapią pacjentów dorosłych. Na stronach serwisu http://www.anoreksja.morekart.pl/ można znaleźć adresy ośrodków na terenie całego kraju oraz opinie pacjentów.
W przypadku towarzyszących zaburzeń psychicznym może być wymagana hospitalizacja w odziale ogólnopsychiatrycznym.
Proszę nie rezygnować - podjęliście Państwo słuszną decyzję. Życie córki jest realnie zagrożone, należy podjąć wszystkie możliwe środki, by ją ratować. Myślę, że Państwo również możecie skorzystać z psychoterapii wspierającej, np. w ośrodku, gdzie dotychczas leczona była córka.
Z poważaniem.
