Strach przed byciem grubą

Rocznikowo mam 16 lat oraz 170 cm wzrostu. Aktualnie ważę 48,1 kg, co naprawdę mnie przytłacza - przecież niedawno, jakieś 2 miesiące temu, było to 46,0 kg! Ostatnio totalnie nawalam, jeśli chodzi o odchudzanie. Moją główną pasją jest taniec. Ostatnio nie wyrabiam, jem tyle, ile nigdy nie jadłam, bo mam ciągłe treningi. Nie chcę tak. Chcę schudnąć, to się teraz dla mnie najbardziej liczy. Strasznie boję się tego, że będę najgrubsza z klasy w liceum, do którego idę od września. Potrafię stać przed lustrem i płakać. Nienawidzę swojego ciała. Wszyscy wokół mówią, że powinnam iść do psychiatry, psychologa, kogokolwiek, że jestem chora, że jestem anorektyczką. Nie jestem. Anorektyczki są chude - ja nie. Proszę o pomoc. Co mogę zrobić, by się opanować i nie jeść tyle? Jak schudnąć 5, 6 kg do września? Pozdrawiam.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Posłuchaj rad Twoich bliskich, tym bardziej, że wynikają z prawdziwej troski i niepokoju o Ciebie.

Jest bardzo prawdopodobne, że chorujesz na anoreksję.

Aby rozpoznać to zaburzenie, muszą być spełnione wszystkie kryteria:

Spełniasz z pewnością jedno z nich - jest nim zbyt niska masa ciała w stosunku do wzrostu (aktualny BMI ma wartość 16,6 kg/m2, a wartością graniczną dla rozpoznania jest 17,5 kg/m2). Dalsza utrata masy ciała może spowodować konieczność leczenia szpitalnego.

Kolejny warunek niezbędny dla rozpoznania: wychudzenie zostało spowodowane celowym głodzeniem się, unikaniem ,,tuczących pokarmów", intensywnymi ćwiczeniami lub celowymi wymiotami.

Kolejne kryterium, jakie musi być spełnione, to postrzeganie masy ciała jako zbyt dużej, pomimo że występuje znaczna niedowaga. Osoby chore na anoreksję uważają, że nie mogą przytyć więcej niż do określonej wagi, przy czym ta ,,idealna waga" oznacza tak naprawdę znaczne wychudzenie.

Twój sposób oceny własnej sylwetki jest typowy dla anoreksji. Anorektyczki uważają zazwyczaj, że inne osoby są za chude, jednak one same są ,,grube jak świnie". Częste są bardzo krytyczne, negatywne wypowiedzi na temat swojego wyglądu, większość tych kobiet i dziewczyn ,,nienawidzi siebie" podobnie jak Ty.

Kolejnym warunkiem dla rozpoznania anoreksji są zaburzenia hormonalne powodujące nieregularne cykle lub zatrzymanie miesiączki. Nie wiem jednak, czy masz objawy tego typu.

Jak najszybciej powinnaś na ten temat z rodzicami. W tej sytuacji powinnaś zgłosić się do lekarza rodzinnego i wykonać potrzebne badania, a następnie do psychiatry oraz psychoterapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mam anoreksję? Jak przytyć? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mogę mieć anoreksję i anemię? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy jestem chora na anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Brak miesiączki od 3 miesięcy – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ciągłe wymioty i strach przed jedzeniem – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to początki choroby? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to objawy anoreksji? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mogę popaść w chorobę? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Brak apetytu i niska waga – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Khloe Kardashian straciła 5 kg po wykluczeniu z diety jednego produktu

Khloe Kardashian zabiera się poważnie za treningi.

Dziewczyna, która nie je. Jej choroba jest zagadką

Anna ma 29 lat i od 2,5 roku nic nie zjadła i nie

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

Strach przed byciem samą i przed wychodzeniem samotnie z domu

Witam. Mam 34 lata i od roku 1998 choruję na nerwicę lękową. Mieszkam w Londynie i bardzo trudno uzyskać jest mi fachową pomoc. W trakcie swojej choroby miałam lepsze i gorsze chwile. W tej chwili jest ten gorszy okres. Panicznie boje się wychodzić z domu lub samotnie przebywać w domu. Boje się, że zwariuję, zacznę się dziwnie zachowywać np: będę krzyczeć, płakać, rozbierać się lub zrobię sobie krzywdę. Nie umiem nad tym zapanować, sama się nakręcam. Próbuję skupić się nad czymś, zająć czymś swoje myśli,ale przychodzi mi to z wielkim trudem. Prawie codziennie mam bóle głowy, nic mi się nie chce. Staram się o pracę i już się martwię, jak będę dojeżdżać do pracy, jak sobie poradzę. Bezpiecznie czuję się przy mężu albo z przyjaciółmi. Od jakichś 4-5 lat przyjmuję lek przeciwlękowy. Bardzo proszę o radę.

KOBIETA, 34 LAT ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

myślę, że powinna się Pani skontaktować z lekarzem prowadzącym. Porady drogą internetu nie zastąpią osobistego badania. Myślę, że warto zastanowić się nad przyczynami takiego efektu leczenia (czy lek wywołuje jakieś objawy niepożądane, może w grę wchodzą interakcje z innymi przyjmowanymi lekami, może należy zmodyfikować leczenie?).
Dodatkowo warto zastanowić się nad korzystaniem z pomocy psychologa lub terapeuty. Zwłaszcza terapia poznawczo-behawioralna jest bardzo skuteczna w leczeniu i zapobieganiu nawrotom zaburzeń lękowych (rozumiem, że obecnie główną dolegliwością jest właśnie lęk).

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Strach przed samotnym wychodzeniem z domu – odpowiada mgr Małgorzata Danielewicz
Nerwica lękowa i strach przed wychodzeniem z domu – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Uczucie guli w gardle, problem z samotnym wychodzeniem z domu – odpowiada Mgr Anna Mochnaczewska
Jak pokonać strach przed wychodzeniem z domu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Strach przed wychodzeniem z domu i ludźmi – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Boję się wychodzić z domu – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Odczuwam strach przed chorobą psychiczną - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Strach przed samotnym wyjściem z domu i problem z zasypianiem – odpowiada Mgr Magdalena Kęsek-Strózik
Zakaz od rodziców na wychodzenie z domu – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Negatywne myśli podczas samotnego przebywania w domu – odpowiada Mgr Anna Suligowska

artykuły

Agata i Wojtek Sawiccy z Life on Wheelz rozstali się. Tak wcześniej mówili o swoim związku

Agata i Wojtek Sawiccy, autorzy słynnego projektu

Dlaczego rezydenci protestują? "Chodzi o nasze życie rodzinne" (WIDEO)

-Pana żona też jest lekarzem. Jak to godzicie?

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Bernadeta Miodońska Neurologia, Wrocław-Śródmieście

umów wizytę

Dr n. med. Magdalena Godek Neurologia, Lublin

umów wizytę

Tęsknota za byciem dzieckiem

Mam 25lat, męża(30lat) od 8miesięcy, a teraz dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Cieszę się, wiem, że będziemy super rodzicami tylko nie wiem skąd moje przekonanie, że nadal widzę siebie jako małą córkę rodziców. Dziwnie się czuje, że powiem im o tym mimo, że będą prze szczęśliwi. Jest mi dobrze jakie życie prowadzę, a chciałabym czasami znów być malutką córeczką którą mama tuli do snu. Może to przez to że mieszkam ponad 500km od nich i tęsknie za nimi...Co zrobić by tak nie było?

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Zaburzenia zachowania Psychologia

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witam. Myślę, ze pzreżywa Pani różne uczucia i pojawiły się w zwiazku z tym, ze jest w ciąży, ma zostać matką. Do dobrze, ze ma Pani kontakt z takimi swoimi emocjami,
Magdalena Brabec

Mgr Krystyna Kozłowska Psycholog, Lublin

50 poziom zaufania

Prosze Pani, jeżeli miała Pani wzorzec relacji w domu taki, gdzie jest dużo czułości, tulenia, bliskości, trudno wejść w dorosłą rolę, gdzie jest ich mniej. Dodatkowo ciąża i posiadanie potem małego dziecka powoduje, że sami w części stajemy sie takimi dziećmi, nawet tymi "w łonie matki" i w tym czasie wiecej potrzebujemy opieki i tkliwości. Sama świadomość, że mama jest 500 km oddalona od Pani może budzić uczuciową niezgodę na taką separację. I nie ma to nic wspólnego z deficytami w małżeństwie tylko bardziej z "symbiozą" z mamą czy rodzicami, nie dokończeniem procesu separacji czy przyzwyczajeniem do życia w rodzinie wielopokoleniowej. Proszę spróbować pobawić sie z mężem, że raz Pani jest córeczka a on mamusia czy tatusiem, potem odwrotnie, tulicie się do snu, przemawiacie czule, potem wszystko inne co Was cieszy i rozwija. Modne dziś oddalenie od rodziców nie zawsze jest zgodne z potrzebami. Ale sam dostęp do uczuć może być rozwijający i cieszący, szkoda by był trudem. Powodzenia. Krystyna Kozłowska

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Jest Pani w dwóch relacjach jednocześnie- zarówno jest pani dzieckiem dla swoich rodziców, jak i rodzicem, dla swojego dziecka. Dodatkowo jest Pani w ciąży, doświadcza Pani ogromnych zmian- nie tylko fizycznych, ale także tych w systemie wartości, postrzeganiu siebie itp. To normalne, że pojawiają się różne uczucia, wątpliwości, czasem lęk znajdujący swój wyraz w chęci ucieczki do rodziców, bycia mała dziewczynką, której potrzeby spełniają inni (bo tak jest gdy jesteśmy dziećmi) Część w Pani jest już dorosła i dojrzała, a część nadal jest "mała córeczką rodziców". Chyba każdy tak ma, jednak pytanie zawsze jest o podział- ile jest w Pani dojrzałej kobiety, która sama potrafi o siebie zadbać, odnaleźć swoją drogę, a ile dziewczynki, która potrzebuje opieki i poprowadzenia. Warto się temu przyjrzeć!