Tragiczna historia życia i myśli samobójcze
Zacznę od tego że od 11 lat wychowuje mnie babci, moi rodzice są alkoholikami, gdy miałam 8 lat chcieli mnie zabrać do domu dziecka. Przygarnela mnie babcia. W jej domu nie było lepiej, musisalm szybciej dorosnąć, bo doszły nowe obowiązki: sprzątanie po libacjach, pomaganie babci dojść do łóżka, odprowadzanie do domu jej kompanów. Po jakimś czasie babcia się uspokoiła, ale mieszkam jeszcze z 2 wujkami, którzy nawet nie myślą żeby przestać pić. Gdy miałam chyba 12-13 lat zaczęły się myśli, że życie nie ma sensu. Z czesem one się poglebiały. Był czas że płakałam wieczorem i prosiłam o to żeby się rano nie obudzić. Teraz już nie proszę, ale nadal mam nadzieję że rano nie wstanę. Mam problemy ze snem, kładę się późno spać, bo mam nadzieję że opóźnie jutro, rano płaczę, bo nie chce wstawać, albo nie wstaje, przez co nie idę do szkoły. Jestem w klasie maturalnej, nie uczę się bo nie umiem, nie umiem usiąść nad książką i się skupić, bo zaraz nadchodzą mnie myśli, że i tak tego nie zdam, bo jestem idiotką. W czerwcu mój ukochany brat popełnił samobójstwo, przez jakiś czas pisał do mnie że to zrobi, ja nie wierzyłam. Teraz żałuję. Nic mnie nie cieszy, nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam naprawdę szczęśliwa. Mam wszystkiego dość, na razie żyje dla babci, bo mam dług, boję się że gdy ona umrze, ja nie wytrzymam psychicznie i zrobię to co mój brat.
