Dzień dobry.
Z całą pewnością poczucie, że jest Pani złą matką, nie pomaga w wychowaniu synka - wręcz przeciwnie - pozbawia Panią zarówno pewności siebie, jak i konsekwencji w postępowaniu, dodatkowo wzbudzając poczucie winy. Nie pomaga też Pani narastające zdenerwowanie, które - jak można przypuszczać - ma wpływ nie tylko na postępowanie z synem, ale i z mężem.
Warto mieć na uwadze, że trzylatek, przekraczając granice, w taki właśnie sposób eksploruje i poznaje świat. Pokazanie, których granic w danym momencie nie powinien naruszać, należy właśnie do rodziców i - generalnie - do osób dorosłych. Mówiąc inaczej - zachowanie synka ma charakter rozwojowy i nie ma powodu, by uważać, że jest "nieznośny". Z kolei Pani nerwy wskazują mu tylko, że coś się złego z Panią dzieje, w związku z czym może czuć się w danej sytuacji mało bezpiecznie, a jego reakcją może być narastanie agresji.
Ważne jest też, by rodzice byli spójni w postępowaniu z dzieckiem - nic bowiem tak go nie "rozstraja", jak różnice w postępowaniu z nim.
Warto więc, by spróbowała Pani konsultacji z pedagogiem bądź psychologiem dziecięcym , który mógłby Pani przedstawić zarówno aktualny etap rozwojowy Pani synka oraz podpowiedzieć adekwatne metody postępowania z nim.
Na koniec uwaga, że klapsy istotnie nie mają ani uzasadnienia ani nie stanowią skutecznej metody wychowawczej.
Pozdrawiam.
