Uczucie samotności po rozstaniu z chłopakiem

Z pani opisu wydaje się, że dotyczy Panią problematyka zależności od rodziców. Polecam Pani terapię, która pomoże rozeznać emocje, którymi kieruje się Pani podczas dokonywania swoich wyborów. W trudnej sytuacji często dokonuje się wyborów bez dokonania refleksji, pod wpływem impulsu, psychoterapia może być na początku bezpiecznym miejscem w którym będzie Pani mogła przyjrzeć się swojemu życiu, a następnie dokonać wyborów w sposób bardziej świadomy swoich uczyć zwłaszcza tych związanych z rodzicami.

Potrzebuje Pani wsparcia, kogoś kto zrozumie Pani emocje, samopoczucie, będzie wsparciem. Proponuję proces psychoterapeutyczny. Proszę umówić się do psychologa.

Witam Cię,
rozstania nie są proste i jest to pewien proces, podobny trochę do żałoby, po której nasze życie powoli wraca na swoje tory. Tutaj niezbędny jest czas, aby dać miejsce uczuciom, które pojawiają się w związku z rozstaniem, począwszy od smutku, żalu, po złość, wściekłość... ..może pojawić się szeroki wachlarz emocji. Zwróciłam jeszcze uwagę na bardzo ważną rzecz, jaką napisałaś i chciałabym Ci pogratulować. Z Twego opisu wynika, ze Twoja mama jest wymagająca i ma wobec Ciebie określone oczekiwania. Cieszę się, że masz dobry kontakt ze sobą i sama wiesz czego chcesz, a co Ci nie odpowiada i jeszcze masz odwagę powiedzieć o tym mamie. Nie są to proste sytuacje, ale wiedz, ze warto siebie wyrażać, nawet jeśli ktoś ma odmienne zdanie i się obraża (oczywiście jeśli nie jest to destrukcyjne dla Ciebie). Jeszcze raz gratuluję i życzę dalszej odwagi - z czasem mama będzie musiała się pogodzić, że jej córka dorosła, ma swoje zdanie i nie zawsze będzie spełniała jej oczekiwania, ze czasem nawet ją zawiedzie.

Pozdrawiam
Izabela Makowska-Trzeciak

Kiedy coś się kończy, coś co było bardzo ważne, to naturalne, że jest smutno i źle. Taka swoista żałoba. Jest tym trudniej, kiedy nie można liczyć na wsparcie bliskich.
Może jednak warto porozmawiać z mamą? Opowiedzieć, co Pani czuje, co dla Pani jest ważne, czego by Pani oczekiwała od mamy i czego potrzebuje. Być może jest tak, że mam naprawdę, chce dla Pani jak najlepiej, ale patrzy przez swój pryzmat, bo nie wie, czego Pani pragnie i potrzebuje. Może tez pomogłoby wysłuchanie mamy, dowiedzenie się co nią kieruje, jak widzi Pani przyszłość, zapytanie co czuje, czego ona pragnie i potrzebuje. Często bowiem konflikty rodzą się nie tyle z różnych zdań, ale z braku komunikacji, niewiedzy i "domyślania się".

jesli chlopak jest dla Pani "jedyna radoscia zycia", to jest cos nie tak...jest to niebezpieczne i gwarantuje bycie nieszczesliwym...dobrze byloby, aby Pani przyjrzala sie z terapeuta, swoim mechanizmom i nauczyla sie sama zaspakajac swoje potrzeby...wtedy wchodzi sie w zupelnie inny wymiar zycia i w satysfakcjonujace relacje...pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza