Dzieci mają dużą umiejętność komunikowania się między sobą i z otoczeniem za pomocą gestów, słowa nie są im tak niezbędne, jak dorosłym. Jednak jeśli w życiu dziecka nastąpi w krótkim czasie dużo zmian, to nowe sytuacje, mogą wywoływać wzmożony lęk i rozstanie z rodzicem może być o wiele trudniejsze.
Jeśli dodatkowo dziecko poczuło, iż dla Pani ten moment rozstania też nie jest łatwy, a dzieci wyczuwają to intuicyjnie, to poprzez swój płacz nieświadomie mogło próbować wpłynąć na zmianę decyzji Pani dot. jego chodzenia do przedszkola. Dzieci szybko wyłapują niepewność rodzica i starają się wpłynąć na zmianę jego decyzji. Ich prawem jest sprawdzenie, na co rodzic się zgadza a na co nie. To często rodzicom trudniej jest być konsekwentnym, kiedy dziecko płacze i jest smutne. A jest smutne, bo każda nowa sytuacja dla dziecka wiążę się z lękiem, a smutek jest konsekwencją rozstania z rodzicem. Są dzieci, które łatwo dostosowują się do nowych sytuacji, są też takie, które mają trudność z zaakceptowaniem ich i próbują na drodze empatii wpłynąć na rodzica i uniknąć np. chodzenia do przedszkola. Naturalnym jest, że zarówno dzieci jak i dorośli unikają trudnych emocji takich jak lęk lub smutek.
Ważne jest, aby mówić do dziecka w takim momencie, iż Pani wie, że jemu jest smutno gdy zostaje w przedszkolu i złości się gdy Pani odchodzi, jednak do przedszkola będzie chodził, bo dzieci w wieku 3 lat chodzą do przedszkola, tak jak np. tato do pracy.
Pytać go o zabawy, próbować zaciekawić co też fajnego tam może się jeszcze wydarzyć, a najważniejsze jest, aby przychodziła Pani po niego punktualnie, gdyż kiedy dzieci zauważają, że rodzić się spóźnia, to nasila się u nich lęk „może mama zapomniała o mnie” i na następny dzień idzie do przedszkola z podwójną obawą.
Warto też podkreślić dziecku, ze jest Pani dumna, że pomimo, że mu trudno to zostaje w przedszkolu.
