Zaburzenia odżywiania - jak wziąć się w garść?

Mam 17 lat i od 3 lat cierpię na zaburzenia odżywiania. Jest to na przemian anoreksja i bulimia. Ale od jakiegoś czasu wpadłam w tzw. "dołka". Nie mogę się na niczym skupić, nie odrabiam lekcji, opuściłam się niesamowicie w nauce, ze średniej 5,25 na średnią 3,90. Na nic nie mam największej ochoty. Przytyłam co jest dla mnie ciosem w samo serce. Od czasu do czasu tnę się (chociaż kiedyś byłam od tego całkowicie uzależniona i dziś mam całą lewą rękę pocięta, którą nawet w wakacje musiałam zasłaniać pod jakimiś opaskami). Poza tym często mam myśli samobójcze. Za często. Kiedyś jeździłam do psychiatry z zaburzeniami odżywiania. Za każdym razem zostawałam skierowana do ośrodka na leczenie, jednak nigdy tam nie pojechałam. Dostawałam również antydepresanty - z nimi jakoś łatwiej mi się żyło, miałam chociaż siły wstać z łóżka. Obecnie nie przyjmuję żadnych leków. Namawiałam swoją mamę, żeby dokupiła mi te leki, ale nigdy nie wyrażała zgody. Ona, poprzez branie antydepresantów, uważała mnie za chorą i nie chciała się do mnie przyznawać. Proszę o pomoc. Nie wiem co mam robić Chciałabym wziąć się w garść, za naukę, ale nie potrafię.

KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu

Witam!

Jeśli lekarz zalecił leczenie farmakologiczne, to należałoby się stosować do jego zaleceń. Potrzebna jest Ci pomoc specjalisty, ponieważ Twój stan psychiczny się pogorszył. Wszystkie trudności z jakimi się zmagasz wpływają na obniżenie samopoczucia i powstawanie trudnych emocji. Samookaleczanie się może być formą radzenia sobie z trudnościami. Pozwala uzyskać kontrolę nad swoim ciałem i emocjami.
Warto, żebyś skorzystała teraz z pomocy psychiatry. Możesz powiedzieć mu o swoich problemach z mamą. Lekarz może z nią porozmawiać. Natomiast kiedy ukończysz 18 lat sama będziesz decydować o swoim życiu i zdrowiu. Matka nie będzie mogła Ci zabronić leczenia. Warto byś oprócz pomocy psychiatry korzystała również z pomocy psychologa. W trakcie spotkań z psychologiem mogłabyś rozmawiać o swoich problemach i szukać dla nich rozwiązań. Możesz dzięki temu wpłynąć na swoje samopoczucie.
Polecam Ci także korzystanie z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zaburzenie odżywiania

Witam, mam 29 lat , obecnie ważę 55 kg przy wzroście 162 cm. Mam dwójkę dzieci, z czego jedno urodziłam 1.5 miesiąca temu. Chorowałam na anoreksje., Później na bulimię. Niestety moje przygody z odżywianiem nie skończyły się, mimo że.karmie piersią wciąż.kicze kalorie, zastanawiam.sie zanim.cos zjem lub wypije. Jak dzieci śpią to myślę co zjeść następnego dnia żeby miało.jak najmniej kalorii , czuje że jestem niewolnikiem jedzenia... Wciąż.o tym.mysle.. co mam.zrobic ?
KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zaburzenie odżywiania - ale jakie?

Mam 21 lat i przy wzroście 165 cm ważę 48 kg. Nigdy się nie odchudzałam i nigdy nie byłam gruba. Jednak teraz moja waga nie przekracza 51 kg. Mam problem z jedzeniem, w tym sensie że nie jestem głodna, a jak już jestem, to niewielka ilość pokarmu sprawia, że czuję sytość. Potrafię zmusić się do dużego posiłku, ale później nie jeść np. 2 dni. Czasami też wymiotuję z przejedzenia. Podkreślam, że nigdy się nie odchudzałam i nie chciałam tego robić, bo nie było mi to potrzebne. Mam nieregularnie miesiączki, zdarza się, że nie mam okresu nawet 3/4 miesiące. Chciałabym starać się o dziecko, ale nie wiem, czy w takim stanie w ogóle mogę zajść w ciążę. Proszę o odpowiedź!

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Witam serdecznie,

Twój opis problemu jest dość krótki i trudno na jego podstawie określić dokładną diagnozę.
Nie można na jego podstawie zarówno wykluczyć, jak i potwierdzić anoreksji.
Piszesz, że nie odchudzałaś się celowo, jednak istotne jest to, czy zaakceptowałabyś konieczność przytycia kilku kilogramów. Powinnaś ważyć ok. 54 kg - wtedy prawdopodobnie miałabyś regularne miesiączki. Trudno też uznać Twoje wymioty za wywołane rzeczywistym przejedzeniem, skoro masz dużą niedowagę.
Długotrwały brak miesiączki niekorzystnie wpływa na płodność, a znaczne wychudzenie matki może wpływać niekorzystnie na rozwój jej dziecka (np. powodując małogłowie). Jeśli chcesz starać się o dziecko, powinnaś przytyć. Jeśli nie możesz tego zaakceptować, to jest prawdopodobne, że cierpisz na anoreksję - wówczas powinnaś skorzystać z pomocy psychiatry - w celu diagnozy i zaleceń co do dalszego leczenia.
Pod uwagę trzeba również wziąć zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego i hormonalne - diagnostykę w tym kierunku może przeprowadzić Twój lekarz rodzinny.

Serdecznie pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty