Pytam,bo czuję,że mam poważny problem i to od dłuższego czasu. Jestem w 6 miesiącu ciąży,mam 21 lat,od kilku miesięcy mam poważne problemy ze snem (albo nie mogę usnąć,albo budzę się po kilka razy,śpię bardzo niespokojnie), cały czas płaczę,chodzę poddenerwowana. Coraz mniej mnie cieszy. Nie docierają do mnie argumenty "Pomyśl o dziecku...Jak się urodzi,to będzie lepiej."Nie chcę być uznana za wyrodną matkę,ale nie czuję,żeby ciąża,a tym bardziej przyjście dziecka na świat zmienił coś na lepsze. Nie mam wsparcia w mężczyźnie (typ człowieka znęcającego się psychicznie nade mną,czasem fizycznie),ale nie potrafię od niego odejść, czuję się jakbym była od niego uzależniona. Mimo że mnie zdradza, wolę żyć w ten sposób niż bez niego. Rodzina mi również nie pomaga; ciągle słyszę pretensje,skargi, jaka to jestem głupia,że dałam sobie dziecko zrobić,że nikt mi nie pomoże,że nie dam rady,że nic nie potarfię i że opieka społeczna zabierze mi dziecko,bo nie nadaję się na matkę. Że trzeba było usunąć ciążę. "Mogłaś to,mogłaś tamto...teraz jest za późno,teraz radź sobie sama...Ale przecież MOGŁAŚ WTEDY..." Po co rozpatrywać coś,czego się nie wróci? Słyszę,że do porodu mogę przyjść na obiad czy na noc,ale kiedy urodzi się dziecko,mam się na oczy nie pokazywać. Nie mam siły zastanawiać się nad tym,jak będzie wyglądać ich stanowisko za te 3 miesiące. Ciężko mi jest wstawać z łóżka,zmuszam się do jedzenia,przestałam dbać o siebie. Mam momenty,w których się śmieję,jest w porządku,ale za chwilę zaczynam płakać. Dodatkowo czasem dopada mnie jakby histeria; zaczynam się trząść,płakać,krzyczeć,znowu płakać... Nie potrafię się skoncentrować na zabawnej książce albo filmie,żeby poprawić sobie humor,bo cały czas myśli uciekają mi w drugą stronę. Nie wiem co mam robić. Nie chcę walczyć o ten związek,bo chyba i tak już jest przegrany,ale chcę móc funkcjonować na tyle normalnie,żeby zająć się dzieckiem,a nie wylądować w szpitalu w Bóg wie jakim stanie. Czy istnieje jakieś leczenie dla kobiet w ciąży? Boję się,że lekarstwa zaszkodzą dziecku,chociaż zdaję się na doświadczenie i wiedzę lekarzy. Gdzie mam się zwrócić o pomoc? Nie mam pieniędzy ani pracy, wizyty prywatne odpadają. Co mam robić? Gdzie się zgłosić? Jak szukać pomocy? I,najważniejsze,czy do porodu będzie jakaś poprawa? Bardzo proszę o odpowiedź,to dla mnie bardzo ważne. Z góry dziękuję.

Rozwiodłam się z mężem, bo mnie zdradzał, nagle zaczęłam tęsknić, pomimo iż jestem w nowym związku! Co się dzieje z człowiekiem w takiej sytuacji, ja sobie nie umiem poradzić. Mąż zaczął nalegać na powrót, pisał jak bardzo mnie kocha, jak tęskni, że mam wrócić. Byłam twarda, nie uległa i nagle coś pękło, ja zaczęłam chodzić, płakać i myśleć o nim, a jestem z mężczyzną, którego kocham i mi na nim zależy. Czy zdarza się, że kochamy dwie osoby naraz i co robić, bo siły nie mam do życia, chcę być szczęśliwa i zapomnieć, a ciągle oglądam się za siebie (z byłym mężem mam dwójkę dzieci i byliśmy 10 lat, zdradził mnie, poniżał, a ja nadal myślę o nim, choć kocham obecnego mężczyznę). Jak mam sobie pomóc...? Błagam o pomoc.

Jestem z chłopakiem od 6 miesięcy, bardzo go kocham i bardzo mi na nim zależy, ale on mnie cały czas kontroluje. Zabrania mi chodzić w spódniczkach, obcisłych bluzkach i spotykać się z koleżankami. Gdy nie odpiszę mu na sms-a, od razu mam awanturę, robi awantury przy znajomych, że stoję i rozmawiam z nimi. Nie wolno mi nigdzie samej wychodzić i ciągle siedzi u mnie do bardzo późnych godzin, aż usypiam. Dopiero wtedy wychodzi do domu, bo boi się, że zaraz gdzieś mogę pójść. Mimo że jest 1 w nocy. Ja chcę spać, a on ciągle twierdzi, że juz gdzieś ktoś na mnie czeka, bo chcę się położyć spać.

Gdy jestem w szkole, to stoi pod szkołą i czeka, kiedy wyjdę z zajęć. Sprawdza mi telefon i za każdym razem się pyta, z kim rozmawiam albo z kim piszę. Ciągle mam jakieś awantury, nawet gdy jest w pracy to też cały czas dzwoni i pisze, gdzie ja jestem i co robię. On mnie prześladuje, a gdy chciałam odejść od niego, bo po prostu już nie mam siły na takie traktowanie mnie, grozi mi, że się zabije. Tnie się żyletkami albo nożem i próbuje się powiesić na pasku lub na sznurze. Błagam, pomocy. Co ja mam zrobić, a do lekarza nie chce iść. Pomocy.

Mam wielki problem...Mój chłopak z dnia na dzień zachowuje się coraz gorzej...Nie ma pracy wyprowadził się z domu rzucił szkołę...wpadł w towarzystwo które źle na niego wpływa...Zachowuje się tak jakby miał dwa wcielenia z jednej strony zdaje sobie ze wszystkiego sprawę z drugiej zrzuca całą winę na mnie...Ostatnio kłóci się bez powodu wytyka co tylko mu wpadnie na język a potem tego żałuje.Od półtora roku obiecuje,że się zmieni ale nic w tym kierunku nie robi...Najbardziej boli mnie to,że staram mu się pomagać pocieszać a on jak wpada w "trans" krzyczy wyzywa mnie.Na drugi dzień przeprasza i błaga,żebym go nie zostawiała...Nie mam już siły jestem osobą bardzo spokojną codziennie płaczę przez niego nie mogę jeść bardzo się stresuję...czy można mu jakoś pomóc.On czasem mówi,że potrzebny jest mu psycholog za chwilę mówi żebym to ja sama tam poszła bo jemu nie jest potrzebny...martwię się o Niego a z drugiej strony jestem zła ,że tak mnie traktuje nie okazuje mi ciepła miłości.Bardzo proszę o odpowiedz