Boję się jeść i tego, że będę zmuszana do jedzenia

Witam serdecznie,

Tak jak napisałam wcześniej, przyczyna zaburzeń odżywiania się nie znajduje się w żołądku, trzustce czy innym organie, ale w psychice. Bulimia i anoreksja należą do zaburzeń psychicznych, a ich podstawową metodą leczenia jest psychoterapia. Z dobrodziejstw psychoterapii korzystają codziennie tysiące ludzi, i nie oznacza to, że są chorzy psychicznie.

Leczenie każdego problemu opiera się na profesjonalnych wskazówkach, które mają pomóc pacjentowi dokonać trudnego zadania przemiany.
Wizja zmian może sprawić, że człowiek zaczyna się denerwować nawet wtedy, gdy zakłada, że będą to zmiany na lepsze.
Niepokój, strach i niechęć towarzyszący wizycie u lekarza lub psychologa jest całkowicie naturalny.

Rozumiem, że perspektywa rozmowy z inną osobą o problemie jest dla Ciebie bardzo trudna.
Większość osób cierpiących na bulimię i anoreksję utrzymuje swoje objawy w tajemnicy przed bliskimi. Robią tak częściowo z powodu przeżywanego wstydu oraz niezrozumienia procesów zachodzących we własnym ciele. Obawiają się rozmowy na ten temat, bojąc się pytań, na które nie będą w stanie odpowiedzieć. Jednak te sekrety, a często manipulacje otoczeniem, z czasem doprowadzają do problemów w relacjach z bliskimi osobami. Można powiedzieć, że niekorzystny wpływ na relacje interpersonalne jest pierwszym objawem powikłań anoreksji i bulimii. Efektem tego może być rozpad związku, problemy rodzinne.

Mimo iż trzymasz swoje problemy w tajemnicy, Twoje zachowanie i tak wzbudza niepokój bliskich Ci osób, np. Twojej mamy. Być może i Twoje przyjaciółki niepokoją się o Ciebie, tylko nie wiedzą, w jaki sposób o tym z Tobą porozmawiać. Powstaje więc pytanie, czy dalsze utrzymywanie tego w tajemnicy pomaga Ci rozwiązać problem? Czy nie jest jednak tak, że utrzymywanie go w sekrecie pomaga odwlekać decyzję o rozpoczęciu profesjonalnej pomocy? Czas ma duże znaczenie. Im później sięgniesz po pomoc, tym trudniej będzie Ci dokonać zmian.

Nikt nie jest winny temu, że ktoś choruje na anoreksję ani bulimię. Tak samo nie można siebie lub kogoś innego obwiniać za to, że ma złamaną nogę, grypę lub nerwicę. Pomoc nie polega na wyznaczeniu osoby odpowiedzialnej i wymierzeniu stosownej kary. Myślę, że wypowiedź Twojej mamy jest związana po prostu z jej poczuciem odpowiedzialności za Ciebie. Czym innym jest jednak odpowiedzialność za swoje dziecko, a odpowiedzialność za jego problemy lub chorobę. Twoja mama również mogłaby wiele skorzystać na rozmowie z terapeutą, wyjaśnić swoje obawy i wątpliwości. Z pewnością jest w stanie przetrwać rozmowę z Tobą na ten temat. Jeśli byłoby Ci łatwiej, możesz otworzyć się przed inną osobą, którą darzysz zaufaniem, ,,przetrenować" wcześniej rozmowę z mamą. Możesz również sama zgłosić się do terapeuty, który może Ci w tym pomóc, jako osoba ,,neutralna" i życzliwa.

To normalne, że kiedyś nie miałaś tego typu myśli na temat odżywiania się. Nikt nie rodzi się z tego typu problemem.

Anoreksja i bulimia mogą zacząć się od nadwagi lub prawidłowej wagi. Objawy rozwijają się stopniowo, co ma swoje dobre i złe strony. Niekorzystne jest to, że objawy przez długi czas przebiegają w sposób skryty, również dla otoczenia. Również powikłania zdrowotne i psychiczne rozwijają się stopniowo. Dobra strona to fakt, że rozpoczęcie leczenia na wczesnym etapie, może powstrzymać jego dalszy rozwój.

Serdecznie pozdrawiam