Byłam bulimiczką. Czy teraz mogłam zachorować na anoreksję?

Witam. Mam 19 lat, w wieku 16 lat zachorowałam na bulimię. Jakieś pół roku temu było już ze mną całkiem dobrze, zaczęłam jeść normalnie, odzyskiwałam chęci do życia, jednak im większą czułam kontrolę nad tym, co i w jakiej ilości wkładam do ust, tym większą miałam chęć na głodowanie. W efekcie ważę 42 kg przy 166 cm wzrostu. Jeszcze stosunkowo niedawno nie mogłam powstrzymać się przed jedzeniem, teraz boję się uczucia sytości. Nienawidzę siebie, czuję się przeraźliwie grubo, ale i jestem przeraźliwie zmęczona tym wszystkim. Mimo to nie potrafię zacząć niczego zmieniać, moje myśli non stop krążą wokół chudnięcia, to przysłoniło mi wszystko inne.

Nienawidzę siebie za to, co robię ze sobą i ze swoją matką, która ciągle przeze mnie płacze. Czasem coś tam zjem by się uspokoiła, ale zaraz muszę to zwrócić, nie wyobrażam sobie, by we mnie pozostało, jednak bulimicznych napadów głodu już nie mam. Moja mama twierdzi, że mam już anoreksję, ale ja jakoś nie mogę w to uwierzyć, zawsze przecież byłam bulimiczką. Czy te dwie choroby mogą się przeplatać? Nic już nie rozumiem... Proszę o odpowiedź.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Przechowywanie grzybów

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

94 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Zaburzenia odżywiania się mogą przybierać różną formę i ,,przeplatać się " wzajemnie. W typowym scenariuszu choroba zaczyna się od objawów anoreksji, zaś z czasem może mieć objawy bulimii. Wyróżnia się także bulimiczną postać anoreksji, w której występują epizody objadania się oraz wymioty a także nietypowe postacie anoreksji i bulimii.

Twój aktualny opis wskazuje na anoreksję, ze względu na znaczną utratę masy ciała, dającą BMI o wartości 15.2 kg/m2.
W bulimii zazyczaj nie dochodzi do tak dużej niedowagi.

Postawienie diagnozy jest możliwe jednak wyłącznie na podstawie osobistego badania lekarskiego, dokładnego wywiadu chorobowego i ewentualnych badaniach dodatkowych.
Polecam Ci wizytę u lekarza psychiatry również dlatego, że powinnaś uzyskać dalsze wskazówki, gdzie mogłabyś uzyskać dalszą pomoc.
Leczenie anoreksji w optymalnym modelu powinno polegać na systematycznej psychoterapii, kontroli internistycznej oraz konsultacjach dietetycznych.

Kluczowa dla wyzdrowienia i w zapobieganiu nawrotom jest psychoterapia.
Anoreksja i bulimia powstają na skutek indywidualnych trudności natury psychologicznej, tak różnych - jak różni są ludzie i ich doświadczenia życiowe. Takimi problemami mogą być: obniżona samoocena, traumatyczne doświadczenia (wykorzystanie fizyczne lub psychiczne, nękanie, zaniedbanie), problemy w separacji od rodziców, w rozpoznawaniu i wyrażaniu emocji itp.

Anoreksja jest zaburzeniem psychicznym o największej śmiertelności. Wiele z jej powikłań rozwija się powoli, podstępnie.
Możesz to zmienić i walczyć o siebie, nie - ze swoim ciałem. W tej walce, którą prowadzisz teraz - nie możesz wygrać.
Obecnie jesteś dorosła i w pełni odpowiadasz za siebie i swoje decyzje, w tym za decyzję o leczeniu lub jego braku.
http://portal.abczdrowie.pl/skutki-anoreksji.

Serdecznie pozdrawiam