Witam!
Rozpoznanie anoreksji u koleżanki jest prawdopodobne. Rozpoznanie anoreksji opiera się na obecności zbyt niskiej masy ciała w stosunku do wzrostu, uzyskanej przez celowe odchudzanie, ocenianiu swojej wagi jako nadmiernej i stałej obawie przed przytyciem.
Aby rozpoznać anoreksję, muszą być spełnione wszystkie objawy:
1. Masa ciała znacznie poniżej normy (jako kryterium stosuje się np. wartość wskaźnika BMI <17,5 kg/m).
2. Utrata masy ciała została spowodowana celowym unikaniem "tuczącego" pożywienia lub innymi sposobami, jak: prowokowanie wymiotów, intensywne ćwiczenia fizyczne, stosowanie środków przeczyszczających lub odwadniających, tabletek odchudzających.
3. Występuje stałe zaabsorbowanie obawą przed przytyciem oraz narzucanie sobie niskiego progu masy ciała.
4. Zaburzenia hormonalne powodujące brak miesiączki, zaburzenia libido i potencji lub inne zaburzenia hormonalne.
Na temat konsekewencji anoreksji można przeczytać w naszym portalu: http://portal.abczdrowie.pl/osteoporoza-podstawowe-informacje, http://portal.abczdrowie.pl/od-anoreksji-do-nieplodnosci, http://portal.abczdrowie.pl/skutki-anoreksji. Myślę, że warto podsunąć koleżance te informacje.
Wobec tak drastycznej diety niezbędna jest konsultacja lekarska i wykonanie odpowiednich badań laboratoryjnych. Konsultacja lekarska jest konieczna, aby ocenić stan zdrowia somatycznego. Psychiatra oceni również, czy anoreksji towarzyszą inne zaburzenia jak depresja czy lęk, wymagające dodatkowego leczenia.
Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia. Być może łatwiej będzie przyjąć informację o konieczności rozmowy z psychologiem, który przekona przyjaciółkę o konieczności leczenia. Warto wskazać konkretny adres terapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania.
Rozmowa na temat anoreksji bywa bardzo trudna. Często dzieje się tak, że drastyczne odchudzanie staje się skutecznym sposobem zwrócenia na siebie uwagi otoczenia. Stąd niektórzy terapeuci traktuja anoreksję, jako objaw problemów np. w relacjach z rodzicami, bliskimi osobami. Terapia skupia się wówczas nie na rozmowie na anoreksji, lecz analizie problemu, który leży u jej źródła. Osoba chora na anoreksje może mieć np. głęboki przekonania o byciu kimś gorszym, bezwartościowym, co kompensuje z kolei nadmiernym perfekcjonizmem, kontrolą. Jedym z obszarów takiej kontroli staje się własne ciało.
Rozpoczęcie odchudzania się na studiach mogło być spowodowane chęcią zyskania akceptacji i zainteresowania w nowym środowisku,,za wszelką cenę". Przyczyny niskiego poczucia własnej wartości bywają różne. Takie przekonania moga ugruntować surowi, wymagający rodzice, ale i rodzice zaniedbujący wychowanie. Pacjentki chore na anoreksję moga być również ofiarami przemocy w dzieciństwie.
Problem jest więc złożony, i przekonywanie ,,na siłę" może wywołać odwrotne skutki, może być odbierane przez przyjaciółkę jako próba kontroli nad nią, odbieranie jej możliwości o decydowaniu o sobie. Rozmowę należy przeprowadzić w atmosferze życzliwości i troski. Warto stawiać pytania otwarte: ,,Martwię się o Ciebie, co mogłabym dla Ciebie zrobić?". Jako argument za podjęciem leczenia można podać fakt, że ryzyko ciężkich i nieodwracalnych powikłań oraz przewlekłego przebiegu rośnie wraz z czasem trwania choroby i opóźnianiem decyzji o leczeniu.
Moja propozycja na poczatek takiej rozmowy: ,,Twoje leczenie zależy przede wszystkim od Ciebie, ale jeśli tylko nam na to pozwolisz, zrobimy wszysko, co można, by Ci pomóc. Chcemy to zrobić, bo jesteś dla nas bardzo ważna i zależy nam na przyjaźni z Tobą. Wiemy, że z anoreksją trudno jest walczyć samemu. Jeśli chcesz, możemy pomóc Ci zanaleźć osobę, która zajmuje się pomocą osobom z takimi problemami i robi to naprawdę profesjonalnie".
Serdecznie pozdrawiam
