Czy moja koleżanka ma anoreksję?

Witam! Przypadek mojej koleżanki jest bardzo skomplikowany i wymaga szczegółowego opisu. Moja koleżanka ma 21 lat, jest studentką i mieszka w akademiku (bardzo rzadko jeździ do domu). Odchudza się od 3 lat. Przynajmniej o tylu mi wiadomo. Poznałyśmy się dopiero na studiach. W każdym razie twierdzi, że w liceum był dwa razy grubsza. Od początku studiów zaczęła się odchudzać i pomału zaczęła rezygnować z pokarmów stałych i obecnie pije tylko 3 kawy na dzień i wodę mineralną (którą pochłania litrami), czasem wypije kefir. Taka sytuacja ciągnie się od 2 lat.

Sama mówi, że gdy zostaje zmuszona do zjedzenia w domu czegoś więcej, odczuwa mocny ból brzucha. Gdy w domu rodzice zmuszają ją do zjedzenia czegoś, woli zjeść zupę, ponieważ uważa, że nie zostaje ona w jej organizmie. Nie chce wrócić do normalnego jedzenia, ale obawia się, że kiedyś (nie teraz) będzie mieć problemy zdrowotne, np. nie będzie mogła zajść w ciążę. Osoba z zewnątrz nie zauważyłaby, że ma problemy z odżywianiem, gdyż nie jest chuda. Od pasa w górę wygląda jak normalna kobieta, natomiast jej nogi są bardzo szczupłe. Jest osobą bardzo energiczną, regularnie ćwiczy, a przy tym wszystkim nie odczuwa zmęczenia. Martwi ją jednak swój wygląd, np. nie chce chodzić na basen, gdyż wstydzi się swojego wyglądu.

Miesiączki miewa bardzo rzadko, a jak już się pojawią to są praktycznie niewidoczne (jednodniowe). Sama mówi, że nie pamięta kiedy ostatnim razem wypróżniała się, za to nieustannie chodzi "sikać". Zastanawiamy się, jak możemy jej pomóc, gdyż żadne argumenty do niej nie przemawiają i unika lekarzy. A my zastanawiamy się, jakim cudem ona jeszcze normalnie funkcjonuje. Bardzo prosimy o odpowiedź. Zmartwione koleżanki :-(

KOBIETA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

Rozpoznanie anoreksji u koleżanki jest prawdopodobne. Rozpoznanie anoreksji opiera się na obecności zbyt niskiej masy ciała w stosunku do wzrostu, uzyskanej przez celowe odchudzanie, ocenianiu swojej wagi jako nadmiernej i stałej obawie przed przytyciem.

Aby rozpoznać anoreksję, muszą być spełnione wszystkie objawy:

1. Masa ciała znacznie poniżej normy (jako kryterium stosuje się np. wartość wskaźnika BMI <17,5 kg/m).
2. Utrata masy ciała została spowodowana celowym unikaniem "tuczącego" pożywienia lub innymi sposobami, jak: prowokowanie wymiotów, intensywne ćwiczenia fizyczne, stosowanie środków przeczyszczających lub odwadniających, tabletek odchudzających.
3. Występuje stałe zaabsorbowanie obawą przed przytyciem oraz narzucanie sobie niskiego progu masy ciała.
4. Zaburzenia hormonalne powodujące brak miesiączki, zaburzenia libido i potencji lub inne zaburzenia hormonalne.

Na temat konsekewencji anoreksji można przeczytać w naszym portalu: http://portal.abczdrowie.pl/osteoporoza-podstawowe-informacje, http://portal.abczdrowie.pl/od-anoreksji-do-nieplodnosci, http://portal.abczdrowie.pl/skutki-anoreksji. Myślę, że warto podsunąć koleżance te informacje.

Wobec tak drastycznej diety niezbędna jest konsultacja lekarska i wykonanie odpowiednich badań laboratoryjnych. Konsultacja lekarska jest konieczna, aby ocenić stan zdrowia somatycznego. Psychiatra oceni również, czy anoreksji towarzyszą inne zaburzenia jak depresja czy lęk, wymagające dodatkowego leczenia.

Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia. Być może łatwiej będzie przyjąć informację o konieczności rozmowy z psychologiem, który przekona przyjaciółkę o konieczności leczenia. Warto wskazać konkretny adres terapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania.

Rozmowa na temat anoreksji bywa bardzo trudna. Często dzieje się tak, że drastyczne odchudzanie staje się skutecznym sposobem zwrócenia na siebie uwagi otoczenia. Stąd niektórzy terapeuci traktuja anoreksję, jako objaw problemów np. w relacjach z rodzicami, bliskimi osobami. Terapia skupia się wówczas nie na rozmowie na anoreksji, lecz analizie problemu, który leży u jej źródła. Osoba chora na anoreksje może mieć np. głęboki przekonania o byciu kimś gorszym, bezwartościowym, co kompensuje z kolei nadmiernym perfekcjonizmem, kontrolą. Jedym z obszarów takiej kontroli staje się własne ciało.

Rozpoczęcie odchudzania się na studiach mogło być spowodowane chęcią zyskania akceptacji i zainteresowania w nowym środowisku,,za wszelką cenę". Przyczyny niskiego poczucia własnej wartości bywają różne. Takie przekonania moga ugruntować surowi, wymagający rodzice, ale i rodzice zaniedbujący wychowanie. Pacjentki chore na anoreksję moga być również ofiarami przemocy w dzieciństwie.

Problem jest więc złożony, i przekonywanie ,,na siłę" może wywołać odwrotne skutki, może być odbierane przez przyjaciółkę jako próba kontroli nad nią, odbieranie jej możliwości o decydowaniu o sobie. Rozmowę należy przeprowadzić w atmosferze życzliwości i troski. Warto stawiać pytania otwarte: ,,Martwię się o Ciebie, co mogłabym dla Ciebie zrobić?". Jako argument za podjęciem leczenia można podać fakt, że ryzyko ciężkich i nieodwracalnych powikłań oraz przewlekłego przebiegu rośnie wraz z czasem trwania choroby i opóźnianiem decyzji o leczeniu.

Moja propozycja na poczatek takiej rozmowy: ,,Twoje leczenie zależy przede wszystkim od Ciebie, ale jeśli tylko nam na to pozwolisz, zrobimy wszysko, co można, by Ci pomóc. Chcemy to zrobić, bo jesteś dla nas bardzo ważna i zależy nam na przyjaźni z Tobą. Wiemy, że z anoreksją trudno jest walczyć samemu. Jeśli chcesz, możemy pomóc Ci zanaleźć osobę, która zajmuje się pomocą osobom z takimi problemami i robi to naprawdę profesjonalnie".

Serdecznie pozdrawiam

Czy moja koleżanka jest uzależniona od amfetaminy?

Witam, mam w pracy dobrą koleżankę, która "wciąga kreski" a dokładnie amfetaminę. Robi to co ok. 3-4 godziny dziennie i przestaje na tydzień tylko wtedy kiedy stwierdza że przestaje działać i musi zrobić sobie przerwę. Proszę by ograniczyła to bo wiem, że to jest zgubne ale ciągle słyszę to samo "dzisiaj ciężki dzień i muszę się obudzić". Gdy robi sobie przerwy mówi że to był ostatni raz a jednak ciągle do tego wraca....czy ona jest uzależniona? Jak mogę jej pomóc?

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Uzależnienia Uzależnienie od narkotyków Psychologia Psychoterapia

Mgr Ewelina Kazieczko Psycholog, Kraków

58 poziom zaufania

Wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście koleżanka jest uzależniona od amfetaminy. Jedynym co może Pani zrobić to zachęcać ją do udania się do specjalisty i podjęcia leczenia np. w Ośrodku Terapii Uzależnień lub w Poradni Zdrowia Psychicznego.

Pozdrawiam!

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witam. Bardzo prawdopodobne, że jest już uzależniona. Pomóc jej pani może tylko tak, że może jej mówic aby poszła na terapię, zwróciła się po fachową pomoc.