Jak pomóc koleżance chorej na anoreksję?

Moja bardzo dobra koleżanka ma anoreksję. Jeszcze niedawno sama na to chorowałam i wiem, co ona przechodzi. Tylko, że kiedy szczerze z nią o tym rozmawiam i jej mówię, jak to jest (pobyt w szpitalu, te ciągłe myśli „jestem za gruba”, stan przygnębienia itp.), ona mówi: „Ale ja jestem gruba i muszę schudnąć, nawet jeśli by mi to miało zaszkodzić”. I tak już jest najchudszą dziewczyną w klasie. Je bardzo mało, ćwiczy dużo. Nie można jej wytłumaczyć, że jest chuda i nie ma już z czego chudnąć. Wszystkie się o nią martwimy. Do tego jeszcze się przeczyszcza, bierze leki na odchudzanie (które z własnego doświadczenia wiem, że nie działają). Wg niej jest zupełnie zdrowa i to my mamy źle pomieszane w głowie. Nie chcę, żeby przechodziła to samo, co ja. Gdybym poszła do szkolnego psychologa lub do wychowawczyni, byłaby to jedna z gorszych rzeczy (moje koleżanki mi tak zrobiły i wiem, że po tym jeszcze bardziej się pogrążyłam w odchudzaniu). Proszę o radę, co mam robić. Dodam, że obie mamy po 15 lat.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Czy dieta cud istnieje?

Wiele osób, które chciałyby schudnąć, liczą, że w końcu trafią na cudowną dietę. Chcą zrzucić zbędne kilogramy bez zbędnego wysiłku. Czy to możliwe? Obejrzyj film i sprawdź.

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

84 poziom zaufania

Witam!

Przechodziłaś podobne problemy, więc wiesz, w jaki sposób anoreksja może wpływać na psychikę. Młode dziewczęta są podatne na tego rodzaju zaburzenia psychiczne. Niejednokrotnie ich pojawienie się związane jest z trudną sytuacją w domu czy najbliższym otoczeniu takiej osoby. Rozumiem, że obawiasz się pójścia do psychologa czy wychowawcy i powiedzenia o problemie koleżanki. Zastanów się jednak, co innego możesz zrobić? Chcesz jej pomóc, ale Twoje rozmowy z nią nie przynoszą efektów. Zaburzenia odżywiania to nie tylko problem z odchudzaniem się, to przede wszystkim zaburzony obraz własnej osoby i zmiany psychiczne. Właśnie z powodu tych zmian w psychice nie jesteś w stanie przebić się ze swoimi argumentami. One odbijają się o mur, jaki Twoja koleżanka tworzy z wyobrażeń na swój temat. Dlatego sądzę, że dobrze byłoby poinformować kogoś o jej problemie. Ona teraz może tego nie zrozumieć i mieć Ci to za złe. Ale w ogólnym rozrachunku w ten sposób możesz uratować jej zdrowie i pomóc w przezwyciężeniu choroby. W przypadku zaburzeń odżywania niezbędna jest pomoc lekarza, dietetyka i psychologa. Kompleksowa opieka może pomóc Twojej koleżance przezwyciężyć swoje problemy i zacząć sprawnie funkcjonować.

Możesz z nią porozmawiać i zaproponować jej wspólną wizytę u psychologa szkolnego czy jej rodziców. To rodzice mają obowiązek o nią dbać i reagować w trudnych sytuacjach. Możliwe, że nie wiedzą, co się z nią dzieje i co ona przeżywa. Jeśli zdecydujesz się na rozmowę z psychologiem szkolnym czy wychowawcą na jej temat, możesz poprosić te osoby o dyskrecję. Zachęcam Cię także do korzystania z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (116 111), który możesz również podać swojej koleżance. Warto, żebyś zapewniła również sobie wsparcie. Ważne jest również to, byś nie brała na siebie odpowiedzialności za to, co robi Twoja koleżanka. Za nią odpowiadają jej rodzice i ona sama. Ty możesz jej służyć radą i pomocą, ale nie jest Twoją winą to, co się z nią dzieje. Pomagasz jej na tyle, na ile możesz. Dlatego pamiętaj też o sobie i swoich potrzebach. Zastanawiam się, czy rozmawiałaś na jej temat ze swoimi rodzicami. Może oni będą mogli pomóc Ci w poinformowaniu innych osób o problemie koleżanki i udzielą Ci wsparcia w tej sytuacji.

Pozdrawiam