Czy wizyta u psychologa będzie w moim przypadku dobrym pomysłem?

Dzień dobry! Od dłuższego czasu czuje się strasznie, wieczorami płacze, codziennie budzę się z bólem brzucha, odczuwam nerwowość i czuje się jak bym była ciężarem dla każdego. Zaczęło sie od tego że dowiedziałam sie pół roku temu że mam ciążę pozamaciczną, chodziłam od lekarza do lekarza bo nikt nie był w stanie mi wyjaśnić dlaczego tak sie stało, dlaczego nie mogę zajść w ciążę, potem zaczęły się problemy w domu rodzinnym, rodzice się rozstali-brak kontaktu z mamą(nawet nie wie że byłam w szpitalu) mąż jest starszy o 12 lat ma córkę z pierwszego małżeństwa, tam w domu też sie nie dzieje dobrze wiec ucieka do babci-teściowej, niestety teściowa jest sama od 4 lat, mąż dzwoni kilka razy dziennie do teściowej każda chwilę jaką ma twierdzi że musi jechać,spotkać sie z mama bo jest sama. Pracuje od rana do popoludnia, potem dodatkowa praca i wraca okolo 22:00 widzimy sie praktycznie wieczorami na 15/20minut weekendy sa tragiczne bo kiedy ja pracuje w sobotę on też idzie do pracy dodatkowej potem robimy jakoes zakupy szybki obiad, ja przeważnie po pracy jeszcze sprzatam on jedzie albo na silownie albo do teściowej w niedziele to samo rano jedzie do pracy a po obiedzie obowiązkowo do teściowe. Kiedy nie pracuje w sobote to mąż rano jedzie do pracy ja wstaje sprzątam gotuje po obiedzie do teściowej i z teściowa codziennie na cmentarz,przychodzi wieczór ja zostaje sama bo mąż na noc do pracy w niedziele do obiadu jestem sama po obiedzie standardowo do teściowej, nie mam juz sił sie pytać kiedy znajdzie czas dla mnie dla nas aby pójść na spacer i czy chodź trochę jestem dla niego ważna? Za każdym razem słyszę że mama jest sama i jej nie zostawi. Kiedyś zaproponowałem w niedziele spacer, nasz spacer wyglądał tak że okrężną drogą szliśmy aż doszliśmy gdzie do teściowej. Każde wakacje spedzamy z córką męża i teściową, zaproponowalam ostatnio wyjazd we dwojke na weekend to odpowiedział że nie możemy bo w niedziele córką ma urodziny i od rana trzeba jechać z życzeniami dla mnie to chore bo moglibyśmy jechać popołudniu. Od dłuższego czasu czuje sie jak bym była tylko potrzebna do ugotowania obiadu zrobienia śniadania czy kolacji do sprztania w domu. Moje stany przenoszę na prace gdzie powinnam byc uśmiechnięta przytomna bo pracuje z klientami (jestem fryzjerka), do tego mam tak niską samoocenę, szukam pocieszenia w słodyczach. Nie wiem co man ze sobą zrobić. Kiedys myślałam o psychologu ale usłyszałam ze nie jesten wariatka aby iść. Prosze o pomoc co mam robic?!