Dlaczego sobie nie radzę z życiem?

Witam, Nazywam się Marcin, mam 17 lat i chciałbym opisać swój problem ,z którym borykam się już od 1,5 roku. Wszystko zaczęło się w momencie pójścia do szkoły średniej. Wtedy to moje życie odwróciło się do "góry nogami". Zawsze byłem otoczony ludźmi wokół, osoby, które spotykałem bardzo mnie lubiły, byłem "duszą towarzystwa". Czułem się szczęśliwy, choć docenić to potrafię dopiero teraz. Zawsze miałem wokół siebie ludzi, na których mogłem liczyć, z którymi mogłem się pośmiać, porozmawiać. Pojawiło się jednak liceum, a wraz z nim liczne problemy z którymi kompletnie sobie nie radzę. Strasznie stresuję się szkołą, nie umiem tego opanować, strach ten paraliżuje mnie do tego stopnia, że kończący się weekend to dla mnie jedna, wielka udręka. Nie potrafię dogadać się z osobami z mojej klasy. Właściwie mam tam tylko dwie bliskie osoby, z którymi mogę normalnie porozmawiać. Strasznie tęsknie za gimnazjum, często wracam pamięcią do tych chwil, marzę, wspominam. A liceum? Nie cierpię tego miejsca, najchętniej wymazałbym je z pamięci. Ciągle myślę o maturze, martwię się panicznie, że jej nie zdam, lub zdam ją na tyle słabo, że nie dostanę się na wymarzone studia. Czuję się niemądry, nieinteligentny, mimo że wielu ludzi wielokrotnie mówi mi, że wcale tak nie jest. Ja jednak mam wrażenie, że chcą mnie w ten sposób tylko pocieszyć. Ciągle czuję się przygnębiony, smutny, nie mam chęci do nauki. Każda chwila spędzona przed książką to dla mnie udręka. Czasem mam dni, w których najchętniej wyjechałbym na drugi koniec świata, by tam, z dala od tego wszystkiego spróbować sobie wszystko na nowo ułożyć. Bardzo często towarzyszy mi uczucie tęsknoty za tym co było, za tym jaki byłem, jak żyłem. Teraz stałem się bardzo nerwowym człowiekiem, zlęknionym, pełnym niepokoju. Jestem niesamowicie wrażliwym człowiekiem i myślę, że ta wrażliwość, choć z jednej strony pozwala mi zobaczyć zdecydowanie więcej, niż widzą inni, to z drugiej strony jestem dla mnie powodem wielkiego "bólu duszy", który mnie niszczy od środka. Czasem chciałbym zapłakać, żeby mi ulżyło, ale nie potrafię. Często wspominam, analizuję swoje życie i wtedy mam poczucie, że życie umyka mi, że ta szkoła mnie po prostu niszczy wewnętrzne, psychicznie. Boję się, że nie dam rady. To jeszcze 1,5 roku. A co jeśli nie zdam tej matury wystarczająco dobrze i ten czas będzie czasem całkowicie zmarnowanym? Aby poradzić sobie ze swoimi stanami emocjonalnymi założyłem pewnego rodzaju pamiętnik w którym pisałem, gdy było mi bardzo źle i czytając go, zdaję sobie sprawę, że były takie miesiące, w których jakoś to wszystko ogarniałem, ale przerażająca większość to teksty w rodzaju: "Nie radzę sobie...". Zawsze wyróżniałem się spośród innych nastolatków. Byłem zdecydowanie bardziej wrażliwszy, dojrzalszy. I choć kiedyś byłem z tego dumny, teraz mam wrażenie, że coś tracę, że tak naprawdę nie radzę sobie ze swoją psychiką. Czasem słysząc pewne piosenki przypominają mi się te chwile, które choć tak proste, to jednak były piękne... tęsknie za tą zwyczajnością. W dodatku mam bardzo kiepską sytuację z j. angielskim. W mojej szkole rok szkolny podzielony jest na cztery okresy. Na pierwszy okres miałem z angielskiego 3+, w tym okresie mam 2,1,1,1,1 a ja nie potrafię się pozbierać, żeby coś z tym zrobić. Boję się, że zostanę z taką sytuacją na święta. Jeśli tak będzie to wiem, że się zadręczę, że to będzie dla mnie jeden, wielki horror. Dlaczego nie potrafię normalnie żyć, jak każdy człowiek? Dlaczego nie potrafię poradzić sobie sam ze swoimi problemami, które obiektywnie patrząc są niczym, zważając na to z jakimi problemami borykają się inni ludzie. Przecież jestem u progu dorosłości a ja nie radzę sobie z takimi prostymi sprawami. Kompletnie nie mam pomysłu na życie, nie wiem co ze sobą zrobić, czym mógłbym się w życiu zająć. Nie mam hobby, nie ma rzeczy, które sprawiają mi szczególną radość. Najlepszy przymiotnik, jakim mógłbym siebie określić to "dziwny". Mam wokół siebie ludzi, którzy są naprawdę niesamowici a ja czasem zachowuję się wobec nich bardzo arogancko. Nie chcę tego, ale myślę, że to jest spowodowane tym, że po prostu "nie ogarniam świata" :(. Pozdrawiam !