Emocjonalne przywiązywanie się do osób

Nie mam koleżanek, kolegów. Od zawsze mam tak, że jeśli ktokolwiek okazuje mi zainteresowanie, porozmawia ze mną lub uznam, że jest fajny, zaczynam się przywiązywać emocjonalnie do tej osoby. Kiedy długo się nie odzywa i/albo spędza czas z kimś innym, ja jestem zazdrosna. Bardzo się boję, że ta osoba nie lubi mnie tak jak na początku mi to okazywała albo jak ja myślałam, że lubi. Boję się, że stracę ją, znudzi się mną, itp. Co jest przyczyną? Jak to zmienić?

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Zaburzenia osobowości Konsultacje psychologiczne Trudności w wyrażaniu emocji Psychologia

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli CHCE Pani zmienić swój sposób funkcjonowania / przeżywania to jak najbardziej namawiam na podjęcie psychoterapii - podczas której wspólnie z terapeutą może Pani poznać przyczyny, a przede wszystkim zmienić się.
W internecie dostępna jest lista certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego wg miejscowości.
Być może odpowiednią formą terapii - byłaby grupowa, np.: w Ośrodku Rasztów.

Mgr Kamila Dziwota Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Dzień dobry,
Widocznie ma Pani taki styl przywiązania. Style przywiązania kształtują się w dzieciństwie. Potrafi Pani zmienić "na życzenie" ten styl? Prawdopodobnie nie, bo "siedzą" tu głębsze mechanizmy. Może je Pani poznać na psychoterapii i stopniowo je zmieniać. Zachęcam do terapii. Skoro to Pani doskwiera to znak, że trzeba zmian.
Powodzenia!
Trzymam kciuki!

Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA Psychologia, Warszawa

62 poziom zaufania

Jeśli chce pani zrozumieć swój styl wchodzenia w relacje i przywiązywania się do innych osób dobrym pomysłem jest podjęcie psychoterapii. Polecam terapię grupową, podczas której można obserwować i korygować na bieżąco to, jak pani wchodzi w relacje, jakie uczucia temu towarzyszą.

Mgr Adam Kowalewski Psychologia, Łódź

62 poziom zaufania

Jest Pani w błędnym kole emocji, które sama Pani nakręca.
"Nie mam koleżanek, kolegów" - "Ktoś ze mną rozmawia" - "Uznaję że jest fajny" - "Przywiązuję się emocjonalnie" - "Nie odzywa się i spotyka z kimś" - "Jestem zazdrosna" - "Boję się, że go stracę" - " Nie mam koleżanek, kolegów"
Po kolei:
1. koleżanki i koledzy to nie są osoby z którymi łączymy się emocjonalnie.
2. koleżanki i koledzy a nawet osoby z którymi wiążemy się emocjonalnie mają prawo do kontaktu z innymi
3. z koleżankami i kolegami nie widzimy się na codzień nie są w żaden sposób zobowiązane do tego
4. dopóki ktoś nam nie powie jaki ma do nas stosunek, nie wiemy jaki on jest.
5. tracimy koleżanki i kolegów których, traktujemy jak partnerów związanych emocjonalnie, ponieważ byli kolegami i koleżankami a nie partnerami życiowymi.
Pytanie: Czy kogokolwiek z osób do których podchodziłaś emocjonalnie została przez ciebie poinformowana, że czujesz coś więcej niż przyjaźń?
Jeżeli tak, to miała do tego PRAWO by powiedzieć NIE.
Praca z psychoterapeutą na pewno pomoże ci zrozumieć jak rozmawiać z kolegą a jak z osobą do której coś czujesz.
Szczególnie polecam terapię grupową.
Pozdrawiam.

Mgr Sebastian Oryńczak Psycholog, Katowice

17 poziom zaufania

Dzień dobry,
Wydaje się, że w tym wypadku dobrym pomysłem będzie konsultacja psychoterapeutyczna. Kontakt z psychologiem lub psychoterapeutą pozwoli na to by przyjrzeć się temu co to jest za lęk, o którym Pani pisze i dlaczego pojawia się w sytuacjach, o których Pani napisała.
Pozdrawiam

Mgr Marta Dziekanowska Psychologia, Warszawa

52 poziom zaufania

Witam Panią,

Sposób w jaki wchodzimy w relacje z innymi kształtuje się wcześnie w dzieciństwie. Skoro Pani relacje nie dają Pani satysfakcji,a nawet ranią, warto przyjrzeć się temu podczas psychoterapii, aby móc żyć tak, jak Pani pragnie.
Zachęcam do zajrzenia do mojego artykułu nt. wczesnych schematów wchodzenia w relacje. Może znajdzie Pani odpowiedź na swoje problemy.
https://martadziekanowska.wordpress.com/2015/08/10/terapia-schematow-nie-opuszczaj-mnie/#more-371

Pozdrawiam.
Marta Dziekanowska
www.integral.com.pl

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Przyczyny mogą być różne. Począwszy od niskiej samooceny, przez brak pewności siebie, nieufność (może wynikająca z wczesnych lat życia i tzw. nieufnego przywiązania do osób ważnych?), aż po zaburzenia lękowe, czy też zależną osobowość. Proponuję udać się do psychologa i odbyć z nim osobistą rozmowę, która być może doprowadzi do wspolnej decyzji o rozpoczęciu terapii. Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak otworzyć się na bliższą relację? – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Ograniczenia narzucane 18-latkowi przez rodziców – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Dlaczego nie akceptuję męskiego striptizu? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Co mogę jeszcze zrobić, aby wyhamować zazdrość i uzależnienie emocjonalne? – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Z czego może wynikać taki brak przywiązania? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
W jaki sposób odciąć się od problemów koleżanek? – odpowiada Mgr Agata Kulpa-Kulpińska
Dlaczego próbuje wzbudzać zazdrość w osobach, na których mi zależy? – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Rodzaj terapii dla osób z DDA – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak przestać przywiązywać się do ludzi? – odpowiada Mgr Monika Wysota
Niechęć do przebywania z ludźmi – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Osobowość unikająca - czym jest? Przyczyny, objawy i leczenie

Osobowość unikająca (ang. avoidant personality), o

Psychoterapia grupowa - na czym polega, rodzaje, zalety, metody terapeutyczne

Psychoterapia grupowa jest alternatywą dla psychot

Jeden dzień w Dziennym Domu Opieki Medycznej

Dzień zaczyna się tutaj jak w każdym prawdziwym do

Jak pomóc osobie z problemami emocjonalnymi?

Sytuacja dotyczy bliskiej mi osoby która prawdopodobnie cierpi na depresję bądź inne problemy natury emocjonalnej (samobójcze śmierć ojca w historii). Korzystała do tej pory jedynie z formy pomocy doraźnej u psychologa w poradni przyszpitalnej (nie terapi, Pani jest psychologiem). Bliska osoba zrezygnowała z pracy ze względu na stres i ogólne pogubienie w życiu. Zapytała psycholog o opinie nt wizyty u psychiatry - ta jej odradziłam mówiąc ze będzie miała problem ze znalezieniem potem pracy. Jestem oburzona i zmartwiona, czy to jest właściwe podejście w momencie kolejnego juz dużego kryzysu pacjenta? Albo w ogóle jeśli wyraża sama ze potrzebuje ale się boi opinii i konsekwencji w nowej pracy jeśli skorzysta z wizyty i lekarza psychiatry i rozpocznie leczenie?

KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu

Depresja Stres Strata bliskiej osoby Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,
wymagana jest konsultacja psychiatryczna, farmakoterapia, ponieważ depresja jest chorobą, w której zaburzony jest poziom neuroprzekaźników; dopaminy, serotoniny i noradrenaliny w mózgu, leki antydepresyjne są bardzo ważne w leczeniu zaburzeń afektywnych oraz równolegle zalecana jest psychoterapia poznawczo - behawioralna.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy Fluoksetyna zwiększa nasilenie przewodnictwa noradrenergicznego i dopaminergicznego? – odpowiada Dr n. med. Anna Błażucka
Czy to możliwe, że psychiatra przepisał mi Escitil na problemy z nerwami? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Obniżony poziom serotoniny a depresja – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Czy badania poziomu serotoniny, dopaminy i noradrenaliny są pomocne przy przepisywaniu leków na depresję? – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska
Wątpliwości dotyczące dystymii – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak pomóc osobie uzależnionej z problemami? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Wychowanie dzieci przez osobę z depresją, która podcięła sobie żyły – odpowiada Mgr Karina Szczęsna
Czy leki psychotropowe zmieniają świadomość? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Dlaczego poziom dopaminy w mózgu spada? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Farmakoterapia i psychoterapia przy depresji

Depresja to niezwykle niebezpieczne zaburzenie psy

Samobójstwa: Dlaczego mężczyźni przeważają w statystykach?

- Polska należy do krajów w Europie, gdzie prz

Depresja - leczenie farmakologiczne. Działanie i możliwe skutki uboczne leków na depresję

Leczenie farmakologiczne depresji ma na celu główn

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak leczyć zaburzenia emocjonalne u młodej osoby?

Witam, pisze raczej z ciekawosci, a moze z powodu mojego aktualnego stanu psychicznego. Od ponad roku nie czuje zycia. Po prostu. Wszystko jest ode mnie oddalone, ludzie sa dla mnie robotami, narzedziem do osiagniecia celow, nie traktuje nikogo na powaznie. Swiat to dla mnie symulacja i nie zrobiloby na mnie wiekszego wrazenia czy trudnosci np. wlamanie sie komus do mieszkania. A wlasnie. Nie odczuwam zadnej empatii. Manipuluje ludzmi tak, by wyszlo mi na dobre. Przed ludzmi mam tylko jedna twarz, jedna emocje - smiech, obraz wesolej kobiety, duszy towarzystwa. Nie wychodze poza ta strefe. Nikt nigdy nie widzial mnie w innych emocjach:przerazeniu,smutku,cokolwiek. Wszyscy przekonani sa o jakze moim wesolym,luznym,otwartym na ludzi nastawieniu. Ucze sie reakcji na niektore zachowania ludzi po prostu z filmow, moge dopasowac idealnie moje zachowanie, sposob wypowiadania sie, poczucie humoru do kazdej osoby. Przez to ze nie czuje swiata, probuje go poczuc zadajac sobie ból. Czesto wyobrazam sobie moja smierc,najczesciej gdy podrozuje roznymi srodkami transportu,to mam przed oczami jakas katastrofe,w ktorej oczywiscie gine. Przy przechodzeniu przez mostod razu widze jak z niegi spadam. Pisze w sumie z prosba o pomoc w zdiagnozowaniu. Dziekuje.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Psychologia Twarz Turystyka Emocje

mgr Agnieszka Sulik Psychologia, Warszawa

34 poziom zaufania

Witam,
aby móc Panią zdiagnozować niezbędne jest odbycie konsultacji psychologicznej w gabinecie. To co Pani opisała może wskazywać na kilka rodzajów zaburzeń albo reakcję adaptacyjną, mamy zbyt mało informacji aby móc to jednoznacznie określić.
Zachęcam aby znalazła Pani psychologa, który zajmuje się diagnozą i umówiła się na wizytę.
Powodzenia!