Witam serdecznie!
Dziękuję, że zdecydowała się Pani do nas napisać i podzielić swoimi trudnymi przeżyciami. To nieustanne zmaganie się z sobą samą, ta wewnętrzna walka, którą Pani toczy „odkąd pamięta” z pewnością rodzi ogromne cierpienie. Dlatego dobrze, że postanowiła się Pani otworzyć, choćby w przestrzeni wirtualnej.
Jednak z pewnością potrzebuje Pani pomocy specjalistycznej, ponieważ opisywane przez Panią objawy świadczą o zaburzeniach odżywiania (diagnozę może postawić lekarz psychiatra). Pani problem nie dotyczy (tylko) wagi i kwestii zbilansowanej diety, ale ma podłoże znacznie głębiej – w psychice, m.in. w zaburzonym obrazie siebie i swojego ciała, niskiej samoocenie. Więcej informacji na ten temat znajdzie Pani np. w poniższych artykułach:
• https://portal.abczdrowie.pl/bulimia#
• https://zywienie.abczdrowie.pl/objawy-anoreksji-bulimicznej
Obiektywny wskaźnik BMI wskazuje, że w „idealnym” dla siebie momencie (według Pani), tzn. ważąc 43 kg przy wzroście 1,60 m, cierpiała Pani na niedowagę (BMI = 16,8 oznaczające wychudzenie) i powinna jak najszybciej zgłosić się do lekarza. Tak niskie BMI, spowodowane celowym odchudzaniem się (wraz z innymi objawami) może już świadczyć o anoreksji. Teraz, kiedy Pani waga wzrosła do 49,5 kg, znajduje się w dolnej granicy normy (wagi prawidłowej). Jednak Pani tego nie akceptuje, co uruchamia mechanizm błędnego koła, którego nie potrafi Pani przerwać („niskokaloryczna dieta - napad - przeczyszczenie i tak w kółko”). Taka rozbieżność pomiędzy stanem obiektywnym (prawidłowa waga/wygląd) a postrzeganiem swojego ciała (jako grube) jest charakterystyczna dla osób cierpiących na zaburzenia odżywiania.
Zaburzenia odżywiania to poważny problem, wymagający długotrwałego leczenia przez kilku specjalistów – m.in. lekarza psychiatrę, psychoterapeutę, psychodietetyka. Aby dotrzeć do źródeł cierpienia i dokonać trwałych zmian, niezbędna jest psychoterapia. W całym tym procesie zdrowienia bardzo ważna jest współpraca z Pani strony oraz wsparcie najbliższych – rodziny, przyjaciół.
Gorąco Panią zachęcam, żeby jak najszybciej zgłosiła się Pani po pomoc, choćby do najbliższej Poradni Zdrowia Psychicznego. Myślę, że może Panią pokierować także lekarz POZ. Przykre objawy nie znikną same, a im szybciej rozpocznie Pani leczenie, tym szybciej odczuje poprawę samopoczucia – czego serdecznie Pani życzę.
Pozdrawiam ciepło i zachęcam też do lektury odpowiedzi specjalistów na podobne pytania:
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/czy-jestem-juz-chora
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/problem-z-objadaniem-sie-i-bulimia-u-18-latki
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/podjecie-walki-z-bulimia-bez-pomocy-psychologa
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/anoreksja-lub-bulimia
Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.
