Jak leczyć uzależnienie od onanizmu i pornografii?
od dobrych paru (parunastu?) lat jestem uzależniona od pornografii i onanizmu. Za każdym razem gdy osiągnę orgazm, brzydzę się tym i mówię że to ostatni raz, ale i tak do tego wracam. Od paru tygodni onanizuję się codziennie a czasami nawet 2 razy dziennie. Nie jestem i nigdy nie byłam w związku, co tym bardziej mnie wkurza. Chciałabym iść do psychologa, bo sama sobie już nie radzę, ale wstydzę się. Co on pomyśli jak mu/ jej powiem o pornografii i onanizmie? Zwłaszcza, że to zwykle przecież facet myśli tylko o seksie. Mam bardzo niską samoocenę, nie umiem mieć własnego zdania, tylko naśladuję innych. Czasami mi się wydaję że jakby ktoś mi powiedział żebym skoczyła przez okno to bym to pewnie zrobiła. Nie jestem asertywna, nie umiem nikomu odmawiać, zawsze się ze wszystkimi zgadzam bo wydaje mi się że gdy powiem 'nie' to się obrażą. I jeszcze do tego presja rodziny, że jak to się stało ze w tym wieku jeszcze nikogo nie miałaś. Z tego powodu stałam się desperatką, nie obchodzi mnie czy chłopak mi się podoba czy nie, ważne aby mnie chciał. Tylko że chyba to już zatoczyło koło, nikogo nie mam bo jestem desperatką, a jestem desperatką bo nikogo nie mam. Jak wyjść z tego błędnego koła? Jak przełamać wstyd przed psychologiem?
