Jak o nim zapomnieć?

Witam. Bardzo trudno mi o tym pisać, ale spróbuję. Mam 30 lat. Prawie 4 lata temu zakochałam się w koledze z pracy. Przez kilka miesięcy to ukrywałam, myśląc, że to zauroczenie i szybko minie. Wiedząc, że tak nie jest, postanowiłam powiedzieć mu prawdę. Zrobiłam pierwszy krok, wysyłając anonimową walentynkę do niego. Jak się okazało, po 5 minutach domyślił się od kogo. Przeprowadziliśmy bardzo szczerą wówczas rozmowę, podczas której powiedział, że bardzo mnie lubi, a co będzie to czas pokaże. Zaczęliśmy się spotykać. Mój świat runął, kiedy moja przyjaciółka powiedziała mi, że był widziany z dziewczyną na mieście. Trzymali się za ręce. Nie mogłam w to uwierzyć. Spotykał się jednocześnie ze mną i z nią. Mój świat się zawalił. W pracy weszłam do jego pokoju i powiedziałam mu, co o tym myślę i jak mógł mi to zrobić. Był zaskoczony, niewiele mówił. Przestaliśmy się do siebie odzywać. Uznałam jednak, że razem pracujemy i tak nie można. Powoli nasze relacje zaczęły się więc poprawiać. Wiem, że mi ufa, że wie, iż może na mnie liczyć i że jestem dla niego w pracy najbliższą osobą. Podczas wielu wyjazdów służbowych połączonych z galą wieczorną zawsze siedzieliśmy obok siebie, tańczyliśmy ze sobą najczęściej (przypominam, że on w tym czasie był z tamtą), ciągle do mnie dzwoni służbowo, jak coś potrzebuje. Wiem, że mu się podobam, że go pociągam. Nie wiem tak naprawdę, co do mnie czuje, ale na pewno to wyjątkowa, duchowa więź. Wszelkie próby rozmowy nie powiodły się. Więc poddałam się i po prostu staram się być sobą, ale to bardzo trudne. On zamieszkał w ubiegłym roku ze swoją dziewczyną, w 2010 planuje ślub. Śmiem przypuszczać, że jej nie kocha, a ślub to presja mamy, otoczenia, obawy przed samotnością. Ja nie wiem, co mam robić, jak odnaleźć się w tej sytuacji. Staram się być dobrą aktorką, przyklejać uśmiech do twarzy, aby on i inne osoby pracujące z nami nie wiedziały, jak mnie to boli, ale ja już dalej nie mogę. Wiem, że to prawdziwa miłość i boję się, że już nigdy nie potrafię się odblokować na kogoś innego. A pracy nie mogę zmienić. Wiem, że piszę chaotycznie, ale targają mną emocje.