Jak odróżnić borderline od uzależnienia?

Witam, leczę się psychiatrycznie od 16. roku życia. Teraz mam 25 lat. Wtedy to była diagnoza depresji młodzieńczej. Brałam leki. Trochę pomogło. Jednak po 4 latach znowu trafiłam do psychiatry z uwagi na zaburzenia lękowe (ataki paniki, lęk uogólniony) i zachowania autodestrukcyjne (cięcie się, przypalanie, objadanie, seks, ryzykanctwo i picie alkoholu, próby samobójcze). Dostałam diagnozę osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline. Nowe leki, psychoterapia już prawie 5-letnia. Wiele rzeczy już pokonałam. Jednak wciąż mam duży problem z alkoholem. Psychiatra wysyła mnie na terapię uzależnień (oddział dzienny- to duży problem, bo pracuję), ale terapeuta (obecny i taki, do którego poszłam raz w związku z alkoholem) mówi, że jak pokonam borderline to alkohol też przestanie być problemem. Zupełnie nie wiem co robić? Leczyć uzależnienie czy zaburzoną osobowość? Kiedyś piłam mniej, teraz pije dużo i często (prawie codziennie butelkę wina). Kiedyś piłam z lęku, złości, smutku, teraz każdy powód jest dobry. Ale za to wcześniej się cięłam i robiłam inne złe rzeczy, teraz ich nie robię już wcale, zostało tylko picie i jedzenie (odchudzanie - tycie, nie mam anoreksji ani bulimii). Wyjdę z tego w miarę leczenia borderline czy odwyk mnie nie ominie? A jak pójdę na odwyk i zacznę znowu się ciąć? Boję się. Proszę o poradę. Chce wyzdrowieć, ale nie wiem jak dalej iść. M.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Zaburzenia osobowości Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

W opisywanej przez Panią sytuacji najbardziej celowe jest korzystanie zarówno z indywidualnej psychoterapii skierowanej na problemy osobowościowe, jak i psychoterapii grupowej dotyczącej uzależnienia od alkoholu.

Można przypuszczać, że z powodu problemów związanych z osobowością typu borderline jest Pani predysponowana do rozwoju uzależnienia. Takim czynnikiem jest np. związana z borderline impulsywność. Praca nad tą cechą faktycznie ma istotne znaczenie dla wyjścia z uzależnienia.

Powinna Pani jednak leczyć się również odwykowo - dzięki temu nauczy się Pani wielu umiejętności koniecznych dla utrzymywania abstynencji. Terapia odwykowa to m. in. trening umiejętności odmawiania, zachowań asertywnych i wielu problemów specyficznych dla uzależnień.
Zdobyte umiejętności i sukces w odstawieniu alkoholu wpłynie korzystnie również na wyniki psychoterapii, z której obecnie Pani korzysta.

Większość osób leczących się odwykowo ma inne, dodatkowe problemy, a zaburzenia osobowości i lękowe należą do najczęstszych.

Jako kobieta jest Pani bardziej podatna na rozwój uzależnienia i toksyczne działanie alkoholu.
Opisuje Pani aktualny problem z alkoholem, tak jakby miała Pani nad nim całkowitą kontrolę i traktowała go jako swego rodzaju środek leczniczy, „mniejsze zło” niż zachowania autodestrukcyjne. Są to jednak pozory - alkohol będzie zajmował w Pani życiu coraz większą role, prowadząc do degradacji psychiki i całego organizmu. Podstawową formą leczenia uzależnienia jest psychoterapia i aby była skuteczna, konieczna jest sprawna pamięć i myślenie, co jest częstym problemem w zaawansowanym uzależnieniu.

Warto więc jak najszybciej rozpocząć leczenie. Jeśli praca jest dla Pani dużym utrudnieniem - być może warto zastanowić się nad dobrą poradnią odwykową i mityngami AA.

http://portal.abczdrowie.pl/alkoholizm-u-kobiet

Pozdrawiam serdecznie, życząc wielu sukcesów w terapii i wytrwałości!