Jak pomóc po traumie?

Dzień dobry!

Tzw. "trauma" jest to wydarzenie, które "nie mieści nam się w głowie", przekracza nasze wyobrażenia o tym, co może spotkać nas na co dzień, odbiera poczucie bezpieczeństwa, wykracza poza schemat. "Poza schemat" mogą też wychodzić więc nasze reakcje na takie wydarzenia.
Można powiedzieć, że to, co obecnie Pan przeżywa, to normalna reakcja na nienormalną sytuację! Ciało, które doznało maksymalnego napięcie i skupienia, ogromnego skoku adrenaliny, burzy emocji - dziś powoli wraca do normalnego funkcjonowania.
To, co często jest najbardziej pomocne w pierwszych dniach po doświadczonej traumie, to możliwość rozmawiania o swoim doświadczeniu. Dzielenie się emocjami i myślami, analizowanie ich, "przegadywanie sprawy" jest jak wietrzenie zadymionego pomieszczenia. Ważne jest też wsparcie i opieka bliskich, przebywanie w bezpiecznych, dobrze znanych miejscach.
Można wykorzystywać także różnego rodzaju techniki relaksacyjne. Dla niektórych będzie to medytacja, pozytywne afirmacje, dla drugich - modlitwa, a dla jeszcze innych spacery, jogging, słuchanie muzyki.
Każda trauma jest jednak inna i różny ślad po sobie pozostawia. Wsparcia i pomocy mogą udzielić psychoterapeuta oraz lekarz.

Pozdrawiam!

Opisane przez Pana trudności dotyczące snu czy dolegliwości somatyczne (bóle mięśniowe, bóle głowy) oraz brak apetytu są naturalnymi reakcjami na traumatyczne zdarzenia. Owe symptomy połączone z np. natrętnymi myślami dotyczącymi ciągłego odtwarzania traumatycznego wydarzenia czy rozdrażnieniem, trudnościami w koncentracji uwagi oraz uczuciami smutku, żalu, gniewu mogą utrzymywać się przez pewien okres (kilka tygodni).

W tym okresie istotne jest podjęcie działań zmierzających do złagodzenia traumatycznych przeżyć. Po pierwsze warto odwołać się do tzw. społecznej sieci wsparcia – rozmawianie o własnych odczuciach związanych z przeżytym traumatycznie wydarzeniem z członkami rodziny czy przyjaciółmi oraz przyjmowanie od nich pomocy. Po drugie warto powrócić do rutynowego rytmu dnia, realizacji obowiązków domowych czy zawodowych. Powrót do codziennej aktywności będzie z pewnością łatwiejszy dzięki zaplanowaniu poszczególnych dni, czyli z konkretnym i drobiazgowym wypisaniem tego co, kiedy, w jakiej kolejności wykonać. Warto uwzględnić własne realne możliwości zrealizowania takiego dziennego planu i nie przesadzić z ilością obowiązków.
Pomocny może być też udział w interesujących, przyjemnych i relaksujących aktywnościach – to może być aktywność fizyczna, ale również realizowanie przyjemności, zainteresowań, na które zwyczajowo brakowało czasu.

W przypadku gdyby symptomy, o których Pan pisał utrzymywały się dłużej niż kilka tygodni albo miałby Pan poczucie, że sytuacja przerasta Pana możliwości poradzenia sobie z traumą, warto zasięgnąć pomocy bezpośrednio u specjalisty, tj. psychologa, psychoterapeuty czy psychiatry, którzy mogliby zaoferować interwencję w kryzysie lub inne formy pomocy psychologicznej.