Jak poradzić sobie z samotnością i lękiem przed odrzuceniem?

Witam serdecznie!

Rozstanie z bliską osobą jest zawsze bolesnym doświadczeniem, które zostawia trwały ślad w człowieku. Pani z racji swojej wrażliwości i emocjonalności przeżywa odejście partnera jeszcze bardziej. Dodatkowo pojawił się lęk przed samotnością i jednocześnie lęk przed kolejnym związkiem, przez zaangażowaniem się z obawy, że znowu można zostać skrzywdzonym. Z jednej strony, nie chce być Pani sama, a z drugiej strony – boi się Pani nowej bliskiej relacji z mężczyzną. Te dwie sprzeczne lęki wchodzą ze sobą w konflikt, wzajemnie się wykluczają, bo jak być z kimś, nie będąc? Stąd Pani poczucie zagubienia, frustracja, smutek, zwątpienie. Ponadto, Pani własne doświadczenia – odejście partnera – nakładają się na przykre doświadczenia rodzinne, a mianowicie odejście ojca od Pani matki. Na podstawie negatywnych przeżyć z mężczyznami w Pani umyśle zrodził się pewien schemat faceta – facet to jest „ten zły”, którego nie można być pewnym. Mężczyźnie nie można zaufać, bo składa deklaracje, mówi o wielkiej miłości, a i tak w najmniej oczekiwanym momencie może odejść do innej kobiety. Być może zdołała się już Pani uporać z żalem po rozstaniu z partnerem, ale ciągle towarzyszy Pani lęk. Boi się Pani zaufać kolejnemu mężczyźnie. Bezustannie dręczą Panią wątpliwości, czy mężczyzna, który byłby/jest Panią zainteresowany, nie chce być z Panią dla osobistych korzyści, nie oszukuje, nie zdradza, nie manipuluje. Zdaje sobie Pani sprawę, że takie destrukcyjne myśli nie sprzyjałyby żadnemu kolejnemu Pani związkowi. Brak zaufania, ciągła kontrola i inwigilacja partnera na pewno nie są dobrą rekomendacją dla żadnego związku. Jak sobie z tym poradzić? Nie wiem, ile czasu minęło od Pani rozstania z byłym chłopakiem, ale czasami najlepszym lekiem jest czas – czas, który leczy rany i pozwala na nowo uwierzyć w bezinteresowną relację z drugim człowiekiem. Zdaję sobie sprawę, że po ogromnym zawodzie miłosnym (były deklaracje dozgonnej miłości, plany dotyczące ślubu i wspólnego życia) trudno zaufać na nowo. Czasem panaceum okazuje się być nowa miłość. Nie warto jednak rzucać się bezmyślnie w wir romansów i spotkań z mężczyznami, by zagłuszyć żal i smutek po rozstaniu. Lepiej odczekać, wyciszyć się, nabrać dystansu, zadbać o siebie i swoje potrzeby. Jeżeli czuje Pani, że trudno będzie Pani samodzielnie uporać się z brakiem zaufania do mężczyzn, warto zastanowić się nad konsultacją u psychologa. Dzięki dyskretnym rozmowom ze specjalistą na temat przeszłości (rozstanie z byłym partnerem, rozstanie rodziców) mogłaby Pani uporządkować swoje myśli i uczucia.

Pozdrawiam i życzę powodzenia

Witam, biorąc pod uwagę Pani przeżycia, nie dziwię się, że pojawił się taki lęk. Proszę się zastanowić, czy sytuacja porzucenia przez chłopaka w pewnym stopniu mogła "uaktywnić" Pani przeżycia i poczucie utraty związane z odejściem ojca oraz to przekonanie, że "mężczyźni są tacy...". Ta myśl o mężczyznach może wywoływać lęk przed porzuceniem i tak właśnie może powstać błędne koło, doprowadzające do zachowań, które Pani wymieniła. Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że sama Pani to dostrzegła w odpowiednim momencie.
Polecam zapoznanie się z krótkoterminową terapią poznawczo-behawioralną i rozważenie takowej, w celu zmodyfikowania tych myśli, które powodują lęk, aby to nie on lecz Pani decydowała o swoim przyszłym życiu. Pozdrawiam i życzę powodzenia!