Jak poradzić sobie ze strachem przed śmiecią u osoby zażywającej lek Lamitrin?
Witam,
Mam 24 lata i niedawno wybrałam się na wizytę do psychiatry który zdiagnozował u mnie cyklotymie oraz zapisał na psychoterapię. Koszt psychoterapii to 600pln miesięcznie przez co zrezygnowałam i byłam tylko na trzech wizytach chociaż czułam, że długoterminowe wizyty mogłyby mi pomóc. Biorę leki Lamitrin na cyklotymie i odczuwam poprawę którą widzi też mój narzeczony. Wychowałam się w rodzinie w której występowała przemoc co wychodziło czasami w mojej relacji z narzeczonym. Kocha mnie najmocniej jak można więc nie miałam absolutnie podstaw do tego aby źle go traktować, a jednak robiłam to. Leki Lamitrin rzeczywiście zniwelowały moje złe zachowania i inne stany. Mam rzadsze napady depresji ale niestety nadal są. Moim głównym problemem jest temat śmierci. Przed zaczęciem brania leków było 100x gorzej ponieważ płakałam, nie wychodziłam z domu ani nic nie robiłam bo mówiłam sobie, że "i tak umrę" i mówiłam, że chcę się zabić chociaż nigdy bym tego nie zrobiła. Teraz nie mam aż tak częstych napadów płaczu ale myśl o śmierci nie opuściła mnie na krok. Cały czas o niej myśle, a najbardziej przeraża mnie myśl tego, że ja i mój narzeczony umrzemy i nigdy więcej się nie zobaczymy. Brzmi to mrocznie, wiem, ale nie mogę usunąć tej myśli z mojej głowy. Teraz funkcjonuje lepiej, mam pracę, uśmiecham się, a w etapach manii jestem bardzo szczęśliwa, ale nadal z tyłu głowy mam myśl o śmierci która pozbawia mnie sensu życia. Cały czas myślę, że mam 24lata, mój narzeczony lat 30 i, że tak naprawdę za chwilę czeka nas śmierć. Wydaje mi się, że w tak młodym wieku powinnam w ogóle o tym nie myśleć, a budzę się i pierwsza myśl to śmierć przez co chce mi się płakać - jak sobie z tym poradzić? Czy jest tu ktoś kto miał podobnie ale już sobie z tym poradził? Czy da się to w ogóle "usunąć" z głowy? Chciałabym zacząć koncentrować swoje życie na pasjach, działaniu i radości z życia, a nie ciągłej myśli o śmierci.
