Witam Panią,
może Pani bardzo, bardzo pomóc, choć sytuacja wymaga koronkowej delikatności.
Przede wszystkim trzeba, aby Pani zachowała dobrą relację z siostrą i szwagrem i postarała sie nie oceniać ich zachowań ani nie przekazywać wiedzy o drugiej stronie konfliktu. Radzić tylko wtedy, kiedy o to poproszą. Zawsze może Pani wprost powiedzieć: "nie chcę się mieszać, nie będę wyrażać stanowiska w tej sprawie, przede wszystkim zależy mi na dobrym kontakcie z dziećmi". Jeżeli to się uda, wtedy jak najwięcej zapraszać dzieci do siebie czy zabierać je na wycieczki, spacery, do kina. Najlepsze są spacery czy wycieczki kilkugodzinne, bo wtedy jest okazja do porozmawiania. Nie pyta je Pani o sytuację w domu, tylko ogólnie "co słychać?". Albo Pani prosi, by poopowiadali o szkole, zainteresowaniach, o ich świecie. Można pograć w karty, inne gry, poprosić o pomoc w sprzataniu, razem coś gotować. Jeżeli same opowiadają o trudnych domowych sprawach, wtedy przede wszystkim Pani słucha i stara się nazwać ich uczucia np." musi być Ci trudno", "złościsz się", " boisz się o siebie" itp. Pociesza Pani, dodaje otuchy, przytula i proponuje zajecie się jakimiś konstruktywnymi tematami, dla odejscia od tych, wobec których jesteście bezsilni.
Jeżeli siostra ze szwagrem zobaczą, że Pani chce pokojowo pomóc, może otworzą się na rozmowę. Nie może Pani włączać dzieci do rozmów z nimi, mówić im, co one powiedziały do Pani, zwłaszcza jeżeli może Pani przypuszczać, że potem bedzie to użyte przeciwko dzieciom.
Siostrze i szwagrowi w stosownym momencie można podpowiedzieć, aby udali się do mediatora lub psychoterapeuty aby pomógł im ułożyć wzburzone emocje i przywrócić ich oczom dzieci.
Rad możnaby Pani udzielać i opisywać możliwe scenariusze bez końca. Piszę, aby Panią zachęcić do kontaktów z psychologiem lub psychoterapeuta w szkole. Poradni Psychologioczno-Psedagogicznej lub Poradni Zdrowia Psychicznego. Przy sadach znajduja się Rodzinne Ośrodki Diagnostyczno-Konsultacyjne, do których kieruja Sądy orzekające w sprawach rodzinnych. Mozliwości jest sporo. Warto pomagać, w podobnych okolicznoćiach. Często ciocie, babcie, sąsiedzi czy nauczyciele prawie ratują dzieciom życie, jeśli nie fizyczne, to emocjonalne.Serdecznie Panią Pozdrawiam. Krystyna Kozłowska
