Dzień Dobry Pani,
Tak w skrócie..., brak poczucia bezpieczeństwa, miłości i troski w najwcześniejszych latach dzieciństwa kształtuje osobowość schizoidalną.
Osoba schizoidalna była zmuszona od dziecka, by nauczyć się odbierać rzeczywistość umysłem i zmysłami, gdyż nie było jej dane by nauczyć się orientacji w sferze emocjonalnej i przez to funkcjonuje na zasadzie białe i czarne-nie ma barw pośrednich, co z kolei jest skutkiem zaburzonych relacji uczuciowych z otoczeniem.
Taka osoba jest młodsza emocjonalnie niż intelektualnie, niedorozwinięte reakcje emocjonalne są zastępowane zwiększoną czujnością intelektu i wrażliwością zmysłową, co z kolei powoduje tzw. "wyłączanie" emocji...
Osoba schizoidalna czuje lęk przed bliskością i jej celem jest osiągnięcie pełnej
niezależności, by nie prosić nikogo o pomoc...
Ma tendencje do samotności i do unikania kontaktu z drugim człowiekiem, przez co izoluje się, i doświadcza wtedy lęku.
Zamykając się w sobie, tracąc zainteresowanie ludźmi i światem, lęk narasta coraz bardziej i dochodzi do tzw. "utraty obiektu", co w psychologii oznacza utratą zainteresowania światem.
Jak postępować z taka osobą?
Ważne jest by wiedzieć przede wszystkim o ogromnych deficytach emocjonalnych osoby schizoidalnej, o trudności kontrolowana zachowań agresywnych i iże wyrażanie
agresji jest często nieadekwatne do sytuacji.
Na bliskość drugiego człowieka osoba schizoidalna reaguje najpierw lękiem, a potem agresją.
Osoba o osobowości schizoidalnej ma większą łatwość w wyrażaniu zachowań agresywnych, niż sympatii i innych pozytywnych uczuć, przez co swoim zachowaniem niszczy objawy czułości u partnera i u siebie, by nie wypaść na osobę zbyt "miękką".
Przypisuje otoczeniu swoje problemy, z którymi sobie nie radzi.
Istotne jest by wiedzieć, że zachowanie agresywne może być również sygnałem, by w ten sposób zwrócić na siebie uwagę.
I często jest to jedyna umiejętność nawiązania i zaproszenia do kontaktu z drugim człowiekiem.
Dlatego bardzo mocno wskazana jest praca psychoterapeutyczna dla osoby schizoidalnej, gdzie w atmosferze spokoju i "akceptującej akceptacji" nauczy się
konstruktywnie i adekwatnie korzystać z agresji, zastępować i integrować ją
z obszarem emocjonalnym.
Z przesłaniem zwyczajnej pomyślności,
irena.mielnik.madej@gmail.com
Witam,
wskazana jest psychoterapia, wsparcie psychologiczne, psychoedukacja.
Pozdrawiam serdecznie
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Dlaczego 7-latek jest agresywny? – odpowiada Mgr Joanna Szlasa
- Jak rozmawiać z człowiekiem o osobowości egocentrycznej? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
- Stwierdzone zaburzenia schizotypowe u dziecka – odpowiada Mgr Dawid Karol Kołodziej
- Jak postępować z dziewczyną, która ma osobowość unikającą? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
- Schizofrenia paranoidalna i zmiana podejścia do problemów – odpowiada mgr Magdalena Rachubińska
- Jak postępować z osobą chorą na schizofrenię? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
- Na jakie inne zaburzenie osobowości lub chorobę psychiczną cierpię? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
- Co oznacza osobowość nieprawidłowa w komisji lekarskiej? – odpowiada Lek. Paweł Baljon
- Jak rozmawiać z człowiekiem, który uważa, ze wszystko wie najlepiej i nikt poza nim nie może mieć racji? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
- Diagnoza zespołu Aspergera a schizoidalne zaburzenie osobowości – odpowiada Mgr Jacek Sochacki