Jak pozbyć się krzyku, mojego wroga?

Mam 27 lat i cudowną 3,5-letnią córeczkę, którą wiem, że krzywdzę (od 3 miesięcy) krzykiem, karami, brakiem chęci do zabawy, walczę z tym by się na nią nie złościć, bo wiem, że to tylko dziecko i potrzebuje bliskości, że mną (czasem ja mam naprawdę wszystkiego dosyć). Mieszkam razem z moją mamą, która nie wtrąca się w moje wychowanie, ojciec mojego dziecka jest za granicą i widuję się z nami co 5-6 miesięcy, ale rozmawia codziennie, choć nie zawsze córka chce z nim rozmawiać. Ja wiem, że każdy przecież popełnia błędy, ale czasem sama z siebie wybucham: otoczenie, sytuacje, stres i już, niestety. Staram się jak mogę nie krzyczeć, nie tylko na dziecko, ale to jest silniejsze, gdy tylko po tym wszystkim popatrzę na to z drugiej strony czuję się okropnie stawiając się w mojej córki sytuacji, w jej bezbronności - czuję się z tym b. źle, i wiem, że tak nie wolno. Bardzo ją kocham i ona wie o tym. Najgorsze jest to, że moje dziecko teraz na mnie podnosi głos i rękę w przedszkolu również chodź b. sporadycznie, a także separuje się od dzieci, nie chce z nimi się bawić, malować, itd. cały czas mówi, że ich nie lubi, ale nie płacze jak ją zostawiam w przedszkolu. Moje dziecko jest indywidualistką (wychowawczyni też to stwierdziła). Może separuje się, ponieważ od listopada chodzi do przedszkola, a wcześniej była tylko z dorosłymi? Potrzebuję pomocy, bo nie chcę by było za późno, bo córka jest dla mnie najważniejsza.

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Dzieci uczą się większości rzeczy od swoich rodziców. Największy wpływ rodzice mają na sferę społeczną rozwoju dziecka. To matka i ojciec są wzorem relacji, reakcji i nawiązywania kontaktu z innym człowiekiem. Obserwując ich oraz ich reakcje na swoje zachowanie dziecko uczy się, jak radzić sobie w sytuacjach społecznych. Kiedy Pani podnosi głos na córkę, kiedy ona nie zawini, to przekazuje jej Pani negatywne wzorce.
Pani może rozwiązywać swoje problemy i nie przenosić ich na relacje z dzieckiem. Proszę pamiętać, że dzieci bardzo często biorą na siebie winę za zachowanie rodziców. Dlatego córka może się dziwnie zachowywać, zarówno w domu, jak i w przedszkolu.
Zachęcam Panią do podjęcia się pracy nad swoimi problemami. Jeśli potrzebuje Pani chwili wytchnienia, to może Pani porozmawiać z matką, czy mogłaby czasem zająć się córką. Pani także ma prawo do relaksu i chwili samotności. Jeśli problemy wewnętrzne są zbyt trudne do poradzenia sobie samodzielnie, zachęcam do kontaktu z psychologiem. Warto postarać się wpłynąć na swoją psychiczną sytuację, gdyż to może zmienić również zachowanie i nastawienie córki. Pani dobre samopoczucie wpływa także pozytywnie na Pani relacje z dzieckiem i na nastrój córeczki.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecałabym dla Pani pomoc psychoterapeutyczną, z pomocą specjalisty łatwiej będzie rozwiązać problem.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak uwolnić się od wpływu matki? – odpowiada Magdalena Pikulska
Zięć jest toksyczny. Co zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Wpływ zmiany szkoły na dziecko – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Matka i siostra mojego chłopaka ciągle się wtrącają. Co robić? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Jak mam pomóc przyjaciółce mojej córki, która się tnie? Nie ufa rodzicom i szkole, ja też nie – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Trudne relacje córki z zaborczym starszym chłopakiem – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak sobie poradzić ze zbuntowaną, dorosłą córką? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak nauczyć dziecko przebywania z innymi osobami? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Czy mam iść z córką do psychologa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc dziecku z wahaniami nastroju? – odpowiada Lek. Joanna Gładczak

artykuły

Introwertycy w czasie epidemii koronawirusa. "Ta sytuacja dla mnie mogłaby trwać znacznie dłużej"

Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Pacjent jest dla mnie ważny

Z prof. Elżbietą Czkwianianc kierownikiem Kliniki

Jak reagować na krzyk?

Mam 52 lata, od października jestem na urlopie. Staram się wypracować taki sposób na dobre przeżycie dnia, w którym nie znajdę czasu na „dół”. Czasem jednak mnie dopada. Nie okazuję nikomu tych emocji. Na podniesiony ton wycofuję się z rozmowy i reaguję płaczem. Bywa tak, że ryczę dopiero aż wszyscy zasną. Z najbliższą osobą - z mężem - nie potrafię rozmawiać. Ma stresującą pracę i jest wybuchowy. Inaczej niż ja patrzy na życie. Podejmowane próby rozmów nic nie wniosły. Nie lubię, gdy ktoś przy mnie dłubie w nosie, przeklina, mówi grubiańskie kawały, słucha za głośno muzyki itp. Od jakiegoś czasu już sama nie wiem, jak żyć. Jestem przyczyną złej atmosfery w domu. Mam ochotę odejść, gdzie pieprz rośnie..., ale gdzie? Każda chwila radośniejszego nastroju przywalona zostaje znienacka przez kogoś rozpaczą. Wycofałam się ze wspólnego spędzania czasu w domu i szukam zajęć domowych, gdzie mogę być sama. Za parę miesięcy idę do pracy. Jestem przerażona. Od ludzi można doznać wielu kolejnych przykrości. Czy dam radę? Boję się. Jak reagować na krzyk?

KOBIETA, 52 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Zastanawiam się, jaki jest powód, dla którego tak bardzo obawia się Pani okazywania emocji, dlaczego nie pozwala sobie Pani na ekspresję złości, frustracji, kieruje ją Pani przeciw sobie? Dlaczego ,,jest Pani przyczyną złej atmosfery w domu"? Czy naprawdę tak Pani uważa, czy to tylko powtórzenie zasłyszanego zdania - oskarżenia? Atmosferę domu tworzą w równej mierze wszyscy domownicy, nie można przypisywać odpowiedzialności za to pojedynczej osobie.

Domyślam się, że czuje się Pani, jakby Pani uczucia i potrzeby były lekceważone, jednak opis jest na tyle krótki, że trudno się domyślać, jaka jest tego przyczyna. Najprawdopodobniej, doświadczyła Pani wielokrotnie sytuacji, gdy Pani emocje były lekceważone, być może doświadczenia z dzieciństwa ugruntowały w Pani przekonania typu ,,Okazywanie złości jest niedopuszczalne", ,,Jeśli się rozpłaczę przy innych, to okażę słabość", ,,Trzeba się zawsze kontrolować". Tego typu założenia mogą być przydatne na pewnym etapie życia, lecz stać się sporą przeszkodą w innych sytuacjach.

Często zdarza się, że tłumiona, kumulowana złość połączona z uczuciem bezradności przeobraża się w depresję. Dlatego też warto nauczyć się dostrzegać własne negatywne emocje i wyrażać je w sposób nie sprawiający krzywdy sobie i innym.

Obniżona samoocena i przykre dotychczasowe doświadczenia powodują, że postrzega Pani prespektywę nowej pracy jako sytuację zagrożenia i dalszej eskalacji ,,kolejnych przykrości". Patrząc jednak najbardziej racjonalnie, w nowym miejscu znajdzie się być może kilka nieprzyjemnych osób, jednak część będzie się zachowywać obojętnie, zaś wśród pozostałych - zdobędzie Pani nowych przyjaciół. Ten scenariusz wydaje się najbardziej prawdopodobny. Praca pozwoli na zdobycie środków na utrzymanie, być może - drobne przyjemności, niezależność finansową oraz wyrwanie się z domowej monotonii. W zrozumieniu własnych emocji i zachowań może pomóc Pani psychoterapia, do której gorąco Panią zachęcam.

Pozdrawiam serdecznie i życzę sukcesów w nowej pracy.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego tak reaguję na krzyk? – odpowiada Mgr Marcin Goluch
Dlaczego trzylatek różnie zachowuje się przy mamie i innych osobach? – odpowiada Mgr Agata Majda
Jak reagować na agresję dziecka z zespołem Aspergera? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Jak nauczyć się okazywania uczuć i emocji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak przestać reagować krzykiem na nerwy? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Reakcja dziecka autystycznego na nowe osoby – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Jak reagować na zachowanie trzylatka? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Jak reagować na nerwowe zachowanie dziecka? – odpowiada Mgr Edyta Kołodziej-Szmid
Nadpobudliwość i nieposłuszeństwo u 5-letniej córki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak reagować na płacz dziecka? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak

artykuły

"Nie mam oporów przed żadną czynnością". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

Pasywna agresja - objawy, przyczyny i przykłady

Pasywna agresja jest techniką manipulacyjną, która

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak się pozbyć moich lęków?

Mój tata umarł ponad rok temu, odszedł w bardzo tragicznych okolicznościach umierał w domu, nie było z nim łatwego życia obie z mamą bardzo cierpialysmy bo pił i często się awanturował, jednak jego śmierć bardzo mną wstrząsnęła.Nie była to pierwsza śmierć przy której byłam przy mnie umierała też babcia i dziadek ale to jakoś przetrawilam , teraz ciężej mi to znieść.Od dawna byłam osobą bardzo zamknięta w sobie, życie w domu było koszmarem ale teraz jest znacznie gorzej, budzę się w nocy lub późno zasypiam, cały czas mam lęki zwłaszcza jeśli chodzi o lekarzy, ciągle myślę bo tym że kiedyś moja mama umrze, nawet o psa się martwię , lęki towarzyszą mi bezustannie w ciągu dnia a najbardziej rano i w nocy, zamknęłam się w domu, przestałam ufać ludziom , wszystkie problemy trzymam w sobie, na przemian tyję i chudnę , bardzo się boję przyszłości a najgorsze jest że niedługo mam ślub i wpadam w paranoję że narzeczony mnie kiedyś zdradzi, że będę mieć ciężki poród , ślub ze strachu przełożyłam już dwa razy tak bardzo panikuję. Byłam już kilka razy u psychoterapeuty ale Pani kompletne nie skupia się na tym co dla mnie ważne a są nimi lęki , bez przerwy gada o jakiś głupotach typu że skoro mam lęki to jak prowadzę firmę, jak wogóle daję sobie radę nic już nie rozumiem czy problem tkwi w śmierci którą widziałam, czy winna jest przeszłość w której dominował strach i alkohol czy też może ja jestem głupia i sobie coś wmawiam.

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Lęk Psychiatria Psychologia Psychoterapia

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Doradzałabym wizytę u psychiatry, ponieważ pomocna mogłaby się okazać farmakoterapia. Najskuteczniejsze jest zwykle leczenie kompleksowe, czyli połączenie psychoterapii z farmakoterapią. Lekarz wypowiedziałby się również odnośnie diagnozy. Dobrym pomysłem byłoby spróbowanie pracy z innym psychoterapeutą, gdyż istnieje szansa na to że w tym przypadku dopasowanie klient - terapeuta mogłoby okazać się większe. Pani przeszłość była bardzo trudna i ma Pani prawo do nie radzenia sobie z nią oraz do posiadania objawów. Lęki w przypadku zburzeń psychicznych zwykle są irracjonalne, ale to nie oznacza że pacjent je sobie wmawia, kłamie albo że nie ma do nich prawa. Pani trudności wyglądają tak a nie inaczej i ma Pani prawo do mówienia o nich i szukania pomocy. Zastanawia mnie to, czy dobrze Pani zrozumiała intencje swojej psychoterapeutki. Zdarzają się takie sytuacje w których pacjent czasem coś źle zrozumie albo nieprawidłowo zinterpretuje słowa terapeuty. Mam nadzieję, że nie zrezygnuje Pani z leczenia, które jest bardzo wskazane.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/