Jak radzić sobie z samotnością?

Dzień dobry. Jak pokonać samotność? Od ponad 2 lat (po rozstaniu z bliską mi osobą), nie mam z kim porozmawiać i generalnie czuję się samotny. Dochodzi do sytuacji absurdalnych, gdy zwierzam się ze swoich uczuć osobom całkowicie obcym- na przystankach, na ulicach. Nie mam bliskiej rodziny ani przyjaciół- pomimo 33 lat nie udało mi się stworzyć żadnych bliskich relacji z nikim lub osoby takie zniknęły.

MĘŻCZYZNA, 33 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia

Mgr Agnieszka Borowska Psycholog, Warszawa

19 poziom zaufania

Zwierzanie się osobom obcym na przystankach, czy ulicach, jest objawem samotności, z którą Pan sobie nie radzi. Rozumiem, że nie zna Pan innego sposobu, żeby porozmawiać. Konieczna jest wizyta u psychoterapeuty.

Mgr Elżbieta Pniewska Psychologia, Mrągowo

19 poziom zaufania

Być może lepszym sposobem na samotność byłoby jej oswojenie niż pokonanie. Chodzi o to, aby czas, kiedy nie ma Pan bliskich relacji nie był wyłącznie czasem frustracji. Im bardziej czujemy pustkę w naszym życiu, tym bardziej możemy być zdeterminowani, aby wypełniać ją impulsywnie, również nawiązując nierokujące relacje z innymi ludźmi.
Proponuję zacząć od znalezienia takich zajęć dla siebie, które angażowałyby Pana czas i energię oraz sprawiały satysfakcję. To nie musi być nic wyszukanego czy wymagającego nakładów finansowych. Każdy z nas ma coś co go interesuje i co może rozwijać w hobby czy nawet pasję. Potem można "rozejrzeć się" czy owo zajęcie można by realizować z innymi ludźmi, np zapisać się na zajęcia, treningi, koła zainteresowań itp. To dobra okazja do nawiązywania znajomości, z których powstać mogą związki bliższe. Ale nawet jeśli tą drogą Pan ich nie nawiąże, sam fakt wypełnienia życia czymś ciekawym dla Pana już będzie wartością; samotność również nie będzie wtedy tak dolegliwa. Bardziej interesującym też stanie się Pan dla innych ludzi.
W dzisiejszej dobie wielu samotnych nawiązuje relacje korzystając z różnego rodzaju portali w internecie.
Jeśli okazałoby się jednak, że problem w nawiązaniu i utrzymaniu relacji trwa nadal proszę rozważyć pomoc psychologiczną. W takich problemach najefektywniejszy jest udział w terapii grupowej.
Życzę powodzenia.
Elżbieta Pniewska

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Radzenie sobie z samotnością – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak radzić sobie z samotnością u młodej osoby? – odpowiada Dr Marta Melka-Roszczyk
Samotność odczuwana nieustannie przez 20-latkę – odpowiada Mgr Jarosław Józefowicz
Co mam zrobić z tym poczuciem samotności? – odpowiada Mgr Błażej Capek
Poczucie samotności u 29-latki – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Dłużej tej samotności nie wytrzymam, myślę o samobójstwie. Pomocy! Co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z nawracającą samotnością? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Samotność i znudzenie a leczenie – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Jak radzić sobie z brakiem rodziny? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak poradzić sobie z tym uczuciem samotności? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Nullofobia - objawy, przyczyny i leczenie

Nullofobia to paniczny, nieuzasadniony lęk przed p

Depresja po miłości. Co roku 1200 Polaków chce się zabić po rozstaniu

Co trzecia podejmowana w Polsce próba samobójcza p

Aspołeczność - czym jest, cechy, aspołeczność a introwertyzm

Aspołeczność to wycofanie się z życia społecznego

Uczucie samotności u 34-latka

Witam,mam pytanie dotyczące mojego uczucia samotności od dziecka ciągle czuje się samotny i opuszczony,ponieważ mój ojciec zostawił nas gdy miałem 10lat,po prostu uważałem i nadal uważam że jestem byle jakim facetem.3 miesiące temu byłem w Warszawie na terapii u Anny D. warsztat'' pokochaj siebie'' ale uczucie nie znikło,czy ja się będę zmagał z tym do końca życia?

MĘŻCZYZNA, 34 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia

Mgr Danuta Michalczyk Psycholog, Łódź

45 poziom zaufania

Witam Pana, z opisu tego, co się z Panem dzieje, wynika, że poczucie osamotnienia i opuszczenia towarzyszy Panu od bardzo wielu lat i mogę się tylko domyślać, jak wiele bólu i cierpienia nosił Pan w sobie przez te wszystkie lata... Jak długo będzie się Pan jeszcze z tymi uczuciami zmagał zależy w dużej mierze od Pana. Na przykład od tego, kiedy podejmie Pan decyzję o zgłoszeniu się na terapię Zachęcam do "pójścia" w te stronę, bardziej niż w stronę wspomnianego przez Pana warsztatu. Warsztat może podziałać "na chwilę", trochę na zasadzie placebo, albo, co jest już Pana doświadczeniem, wcale. Proszę zatroszczyć się o siebie. Danuta Michalczyk

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Warsztaty rozwoju osobistego są ciekawym doświadczeniem, ale zazwyczaj to wydarzenia jednorazowe. Większe zmiany w kwestiach głębokich, związanych z dalszą przeszłością lub generalna zmiana nastawienia do siebie i świata, wymagają dłuższej pracy psychoterapeutycznej.

Pozdrawiam!

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Weekendowy warsztat to dobry, ale pierwszy krok. Być może potrzebuje Pan dłuższej terapii i wsparcia? Warto, żeby skorzystał Pan z psychoterapii.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Problemy z nauką, uczucie samotności, nerwowość i trudności w wyrażaniu emocji u 24-latka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak mam poradzić sobie z samotnością? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Uczucie samotności po wyjeździe do dużego miasta na studia – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Uczucie samotności u 20-latka a możliwe przyczyny – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak długo może trwać psychoterapia? – odpowiada Mgr Teresa Kała
Uczucie samotności i drżenie rąk podczas stresowych sytuacji – odpowiada Mgr Jolanta Liczkowska-Czakyrowa
Jak poradzić sobie z uczuciem samotności? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uczucie odrealnienia i depresja u 22-latka – odpowiada Mgr Marzena Zięba
Męczące myśli u 20-latka – odpowiada Mgr Danuta Michalczyk
Rozstanie w poczuciu wygaśnięcia uczuć – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski

artykuły

Autofobia - co to jest, główne objawy, leczenie

Autofobia to jeden z rodzajów fobii specyficznej.

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Spowiedź byłego narkomana. Dziś wyciąga innych z dna

"Narkoman jest w środku trąby powietrznej, tam nie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Jak radzić sobie z poczuciem samotności?

Mam 19 lat i od 3,5 roku nie mieszkam już z rodzicami. Z tej racji sama muszę radzić sobie z własnymi problemami, które zaczynają mnie przerastac. W dzieciństwie miałam wrażenie, że moje problemy, być może błahe, nie spotykają się z zainteresowaniem rodziców, więc przestałam z nimi o nich rozmawiać i zamknęłam się w sobie, próbując radzić sobie sama. Moje problemy zaczęły się w klasie maturalnej- rozstalam się z partnerem, co bardzo na mnie wpłynęło. Nie mogłam spać, jedzenie posiłków stało się nimal niemożliwe z racji codziennych bólów brzucha i odruchów wymiotnych. Nie miałam bliskich przyjaciół przy sobie, gdyż uczyłam się w innym niż rodzinne mieście, więc kontakt się urwał, a w LO nie miałam jakiejś szczególnie bliskiej koleżanki, więc przez cały czas siedziałam po szkole sama w pokoju. Nie byłam w stanie się niczym zaintersowac, co sugerował mi psycholog, do którego uczęszczałam na wizyty. Prawdę mówiąc, moim zdaniem niewiele mi pomógł. Udania sie do psychiatry odmowilam. Minęło kilka miesięcy, wyjechalam do innego miasta i zmieniłam środowisko. Co jakiś czas jeszcze bolesne wspomnienia wracają, jestem wrażliwą osobą i długi czas zajmuje mi dojście do siebie. Obecnie moje problemy dotyczą sfery fizycznej, co jednak bardzo oddziałuje na psychikę. Ortopeda wyraźnie zakomunikował mi, że nie można wyleczyć mojej skoliozy, mogę tylko ćwiczeniami zmniejszyć ból. Byłam kilkakrotnie pod opieką fizjoterapeutów i miałam poczucie straconych pieniędzy i czasu, bo nie miałam siły zmuszać się do wykonywania ćwiczeń, których nie znoszę. Inna kwestia dotyczy sfery seksualnej- ginekolog bezradnie rozłożył ręce i powiedział, że nie ma możliwości rozwiązania problemu bólu przy stosunkach płciowych, co skutkuje, że nie mam ochoty na zbliżenia z partnerem, bo mam wizje bólu do końca życia To nas od siebie oddala. Czuję beznadziejnosc swoją sytuacją i tracę wiarę w lekarzy, którzy mówią, że nie można mnie wyleczyć . Ostatnia sprawa dotyczy relacji rodzinnych. Nie mogę porozumieć się z matką, nie potrafimyze sobą rozmawiać. Kontakt mamy bardzo ograniczony, a rozmowy telefoniczne skupiają się na rzeczach nieistotnych. Nie pamiętam już kiedy matka ostatni raz powiedziała mi, że mnie kocha. Otwarcie też przyznała, że idę mnie wymaga więcej, ponieważ jestem córką ("córki są od roboty" - głównie chodziło o pomoc w obowiązkach domowych). Zawsze byłam dobrą uczennicą, lecz dla matki do często było za mało, ciągle też byłam porównywana do starszego brata. Rodzice często ze mnie żartowali, zapewnie nie mieli złych intencji, ale gdy prosiłam, by ograniczyli swoje komentarze -nie pomagało. Czuję się pogardzana i niekochana. Ze starszym bratem też nie mam najlepszych relacji, gdyż wyprowadził się z domu, gdy miałam 9 lat. Praktycznie wychowałam się bez niego i nie czuję potrzeby bliskich kontaktów. Jednak buzuje we mnie zazdrość, gdyż w moim odczuciu matka woli brata ode mnie, a ja mu nigdy nie dorownam, chociazbym nie wiem co zrobiła. Brat próbuje mnie aktywizowac, zachęcać do przystąpienia do organizacji itp. Na każde wspomnienie o nim lub świadomość, że mam mu coś zawdzieczac buzuje we mnie złość. Nie mam ochoty utrzymywać z nim kontaktów. Próbowałam przystąpić do samorządu studenckiego, lecz grupa mnie nie zaakceptowała. W ogóle nie lubię być w kręgu nowych osób, które się znają między sobą. Zawsze w takim towarzystwie się nie odzywam i nie chce wchodzić w głębsze relacje. Mam wrażenie, że brat chce ze mnie uczynić osobę, ktora nie jestem. A jestem bardzo nieśmiała. Dołączanie do nowych grupg na siłę męczy mnie psychicznie. Czuję się samotna i bezradna. Nie wiem co powinnam zrobić. Nie potrafię rozmawiać o swoich problemach z najblizszymi, mam zbyt głęboką wewnętrzną blokadę.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia Zazdrość w związku

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani :)

Zacznę od pogratulowania Pani, że podzieliła się Pani swoimi doznaniami emocjonalnymi oraz analizuje Pani swoją historię osobistą, poszukując drogi do fundamentalnej poprawy swojego funkcjonowania społecznego.

Skupiłam się na wzorcach wyniesionych z Pani domu, że
"córki są od roboty" oraz notoryczne porównania do starszego Brata, co mogło dać Pani poczucie czucia się pogardzaną i niekochaną (za Pani słowami).

Z Pani przekazu mocno domniemam, że nie ma Pani wsparcia oraz inspirującego/przysłowiowego "dmuchania w skrzydła" przez Pani Rodziców... i tak jakoś trudno jest w takim klimacie te skrzydła Pani rozwinąć?...

Samoocena, jako jeden z filarów poczucia własnej wartości odpowiada na pytanie:
1. Jak Człowiek postrzega siebie, jak siebie ocenia?
2. Jaką posiada wiedzę o sobie, czyli tzw. opinie i sądy na swój temat?

Odnoszą się one szczególnie do tych obszarów życia, którym Człowiek nadaje emocjonalne znaczenie.

Ta niska samoocena, jest przyczyną nadmiernego skupiania się na własnych ograniczeniach, słabościach i przez to wycofywanie się z aktywności, jak i uogólnianie niepowodzeń i przez to niedocenianie/nie zauważanie swoich zalet/umiejętności/mocnych stron/zasobów...

Jestem przekonana, że nie docenia Pani i (pewnie!) nie zauważa, że ma wiele zalet, by móc nimi dzielić się z Innymi i ze Światem, a ma Pani dużo do zaoferowania.

Podsumowując, zachęcam Panią do wyrozumiałego zaprzyjaźnienia się z samą sobą..

Jak?
Poprzez pracę terapeutyczną, rozwojową, nad poczuciem własnej wartości, pod okiem Psychologa, w czym mocno Panią wspieram i do czego mocno Panią zachęcam.

Życzę Pani tylko wartościowych i przyjaznych Ludzi wokół, irena.mielnik.madej.gmail.com
tel. 502 749 605

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,
wskazany jest dla Pani trening kompetencji społecznych, grupa wsparcia lub indywidualne wsparcie psychoterapeutyczne jako forma pomocy.
Pozdrawiam serdecznie