Być może jego lęk przed rozmową wynikał właśnie z lęku przed odrzuceniem przez Państwa partnerki? Może warto więcej pytać o jego potrzeby i oczekiwania (także wobec Państwa), mówić o swoich obawach i wątpliwościach (zamiast pretensji czy zarzutów). Często zdarza się, że bardzo młodzi ludzie mają potrzebę doświadczania i trudno jest im zaufać doświadczeniu innych, szczególnie rodziców. Pozwolenie na samodzielne doświadczenie, przy jednoczesnej bliskości i zapewnieniu wsparcia często pomaga zrozumieć błędy. Choć na pewno nie jest to łatwe z punktu widzenia kochającego i troszczącego się rodzica.
Może warto, żeby skorzystali Państwo z porady i wsparcia psychologa?
Wydaje mi sie, że wywierają Państwo presję na swoim - jakby nie patrzeć dorosłym - synu ("nie da się mu przepowiedzieć" znaczy, że podejmują Państwo jakieś próby perswazji). W takim wypadku syn stawia opór, gdyż przekraczają Państwo - świadomie, bądź nieświadomie- jego granice, które tak na prawdę cały czas wypracowuje. Dodatkowo opór ten wzrasta w wyniku wyraźnej nieakceptacji jego wyboru partnerki ( a przecież jest to jego autnomiczny i indywidualny wybór,mna który nikt inny nie ma wpływu). Polecam zatem szczerą rozmowę z synem i zaoferowanie wsparcia, a nie jak do tej pory presję i perswazję. Im bardziej będą Państwo naciskać, tym bardziej syn będzie się oddalał i stawiał opór. W tej sytuacji niezbędne jest przeklasyfikowanie Państwa podejścia do syna jako 'dziecka, któremu trzeba wskazywać drogę' na 'wspieranie młodego dorosłego syna, który ma prawo do własnych wyborów'. Bez takiego przeformulowania waszych relacji może być Wam trudno dojść do domowej równowagi. Powodzenia.
Dzień dobry, rozumem, że martwicie się państwo o swojego syna i waszym zdaniem jego wybór jest błędny. Jedyne co możecie zrobić to szczerze powiedzieć mu o swoich obawach - używając komunikatu "Ja" - czyli mówić o tym co każde z was czuje, czym się martwi itd. Odradzam z kolei atakowanie partnerki syna, ponieważ przyniesie to skutek odwrotny do zamierzonego. Syn ma 21 lat i jest pełnoletni i ostateczne decyzje podejmie sam. Pozdrawiam.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Podejrzenie osobowości zależnej – odpowiada Mgr Ewa Czernik
- Rozmowa z dorosłym synem o planowaniu dziecka – odpowiada Aurelia Kurczyńska
- Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
- Podejrzenie zespołu Aspergera u dorosłego syna – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
- W jaki sposób rozmawiać z dzieckiem po otrzymaniu takiej diagnozy? – odpowiada Mgr Katarzyna Balcerzak
- Jak rozmawiać z rodzicami na trudne tematy? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
- Jak powiedzieć dorosłym dzieciom o rozstaniu z mężem? – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
- Jak pomóc dziecku z opanowaniem emocji? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
- Jak rozmawiać z partnerem, aby się nie kłócić? – odpowiada Mgr Beata Kot
- Zmiana zachowania u córki – odpowiada Mgr Dorota Szykulska-Paprocka
artykuły
Rodzice - bądźcie odpowiedzialni!
Impreza miejska. Tłum ludzi, w tym rodzice z dzieć
„Chłopaki nie płaczą", czyli dlaczego zdecydowana większość osób poszukujących pomocy psychologicznej to kobiety
Stereotypowy obraz mężczyzny opiera się na odwadze
Jak przetrwać z niemowlakiem?
Przyjście na świat dziecka to wielkie wydarzenie w