Jak sobie poradzić z koszmarami?

Witam.Mam 45 lat a 7 lat temu zdiagnozowano u mnie Parkinsona.Od jakiegos czasu mam koszmary senne.Jak sobie ztym radzic? Klaniam sie ,Adam

MĘŻCZYZNA, 45 LAT ponad rok temu

Badanie snu Neurologia Choroba Parkinsona Interna Senność

Mgr Tatiana Lewicka Logopeda, Sosnowiec

61 poziom zaufania

Proszę porozmawiać z neurologiem, zaburzenia snu często pojawiają się w przebiegu choroby Parkinsona, ale warto porozmawiać z lekarzem

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

88 poziom zaufania

Witam!
Czy te koszmary Pana wybudzają? Być może należałoby dołożyć lek poprawiający sen, być może należy spróbować Melatoniny tabletka 5 mg godzinę przed planowanym snem. Każdą decyzję należy uzgodnić z lekarzem leczącym.
Pozdrawiam
W. Łuczkowski.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak leczyć problemy ze snem po udarze? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak często należy wykonywać kontrolny MR przy padaczce? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Czy mogę stosować melatoninę? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak sobie poradzić z tym niewyspaniem? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Czy Relanium można zażywać przed snem? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Co robić z bezsennością u 20-latka? – odpowiada Dr Mieczysław Bakun
Czy 6 godzin snu jest dla mnie wystarczające? – odpowiada Lek. Karol Gołębiewski
Jak sobie poradzić z oskarżeniami o zdradę w związku? – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk
Czy jest możliwe, że uodporniłam się na ten lek? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Czy należy zmienić leki na inne? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski

artykuły

Norweska firma rozdaje melatoninę za darmo! Zobacz, jak zdobyć roczny zapas

Zdrowy sen to fundament dobrego samopoczucia i spr

Zaburzenia snu - czym są? Przyczyny, objawy, rodzaje i leczenie

Zaburzenia snu to stany, które zakłócają jakość i

Melatonina - właściwości, niedobór, dawkowanie, przeciwwskazania

Melatonina, czyli hormon snu, to dobre rozwiązanie

Czy sobie poradzę?

Trzy lata temu zachorowałam na lęk napadowy, leczono mnie farmakologicznie, jeździłam na psychoterapię i choć początkowo choroba nie pozwalała mi normalnie żyć, wyszłam z tego i po roku stopniowo odstawiłam leki. Od kilku miesięcy dopada mnie totalne zmęczenie i zniechęcenie, nic mnie nie cieszy, jestem rozdrażniona i wkurzają mnie mąż i syn. Zawsze byłam towarzyska, teraz jestem wściekła, kiedy ktoś do mnie przychodzi, bo zabiera mi czas. Ciągle mam poczucie braku czasu i beznadziejności, pogoni za tym czasem. Mam 36 lat i wydaje mi się, że do niczego już w życiu nie dojdę, niczego dotąd nie zrobiłam, zmarnowałam wiele szans. Seks nie interesuje mnie wcale.

Byłam aktywna fizycznie, dużo trenowałam, pomagało mi to w chorobie, nie mogę teraz zebrać się do ćwiczeń, jestem miłośniczką literatury, a teraz nie mogę się skupić na lekturze. We wszystkich widzę wady, a najbardziej nie lubię siebie. Kiedy brałam leki, czułam, że jestem słaba psychicznie, dlatego że muszę je brać, nie potrafię sobie poradzić sama. Byłam bardzo dumna, kiedy już funkcjonowałam bez nich. Teraz też sobie tłumaczę, że podołam, że to tylko zmęczenie, ale czuję straszną samotność i pustkę. I jeszcze te paraliżujące, przychodzące w nocy myśli o śmierci. Boję się, że to się nasili. Czy muszę iść do lekarza, czy próbować jeszcze poradzić sobie ze sobą? Marzena

KOBIETA, 36 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Opinia, że jest Pani zbyt słaba i stąd konieczność brania leków jest nieprawdziwa. Depresja może świadczyć o wrażliwości, ale nie jest to równoznaczne ze słabością. Różne mamy etapy w życiu, doświadczamy czasem zdarzeń, które są bardzo trudne i obciążające, czasem przekraczają nasze zdolności przystosowawcze - ale czy to znaczy o słabości? Podjęła Pani leczenie, obecnie również szuka Pani pomocy. To nie jest łatwe, a jednak daje sobie Pani radę z każdym kolejnym dniem i w tym jest Pani siła.

Bardzo dużo Pani od siebie wymaga. Leki przeciwdepresyjne są przecież dla ludzi. Oczywiście, że lepiej byłoby normalnie funkcjonować bez nich, ale to żadne upokorzenie, jeśli trzeba po nie sięgnąć. Nie wiem w jaki sposób przebiegało leczenie psychoterapeutyczne, ale właśnie to powinno być główną metodą terapii. Oczywiście powinna się Pani zgłosić również do lekarza psychiatry, w celu postawienia konkretnej diagnozy (a wykluczenia np. choroby somatycznej) i ustalenia leczenia, ale proszę pamiętać, że aby zapobiec nawrotowi depresji, konieczna jest również psychoterapia.

Czy uda się Pani uporać z problemem? Jestem przekonana, że tak! Im prędzej rozpocznie Pani leczenie, tym szybsze będą jego rezultaty. Nie ma co zwlekać.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak sobie poradzić z rozstaniem? – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Jak sobie poradzić z tą sytuacją? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z brakiem chęci do życia? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak poradzić sobie po zdradzie ukochanego? – odpowiada Mgr Beata Szulik-Bomba
Jak samemu można poradzić sobie z nerwicą? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak poradzić sobie z depresją i samotnością? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy myśli samobójcze i smutek to depresja? – odpowiada Mgr Joanna Lida
Zaburzenia nastroju, niska samoocena i agresja – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy to depresja? Jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak poradzić sobie z tym, że co dzień toczę walkę o swoje życie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Joanna Pawluśkiewicz o COVID: To było tak, jakby moje ciało zaczęło się po kolei wyłączać

- Łatwo jest mówić, że teraz musisz odpuszczać

Smutek skrywany pod płaszczem męskości

O zaburzeniach nastroju pisze i mówi się najczęści

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Małgorzata Krześniak-Bohdan Nefrolog, Gdańsk

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Czy i jak poradzić sobie z mamą?

Witam, mam 23 lata. Mieszkam od zawsze z mamą. Miałyśmy kiedyś przerwę półroczną, spowodowaną tym, że wyprowadziłam się do swojego faceta. Czemu? Bo nasze relacje są jak huśtawka... Wszystko zaczęło się w okresie, kiedy to moja mama przeszła operację usunięcia jajników i macicy. Łatwo by było zgonić wszystko na hormony. Ale to zbyt proste. Mama jest po rozwodzie, od zawsze miała we mnie oparcie i od zawsze, odkąd się kłóciłyśmy, zawsze to ja pierwsza wyciągałam rękę, bo nie potrafię żyć z nią w konflikcie. Jednak ostatnio staje się do nie do zniesienia. Jestem od 2 miesięcy bez pracy. Nie jest tak, że się nie staram jej znaleźć, mam nawet zapewnioną od kwietnia, więc jest to tylko kwestia czasu. To także mnie dołuję, ale jest to inna kwestia. Chodzi mi głównie o stosunki z mamą. O wszystko się czepia. Przykład? Ostatni weekend, jak zawsze, spędziłam u mojego faceta. Aby uniknąć wyrzutów, pisałam jednego SMS-a dziennie z zapytaniem o plany i samopoczucie. Wczoraj wróciłam wieczorem do domu, usiadłam, opowiedziałam, jak spędziłam te dni. A mama z łaską mi odpowiadała na pytania, by później zarzucić mi, że nie pożałowałam jej, kiedy napisała, że źle się czuje i że wczoraj wieczorem nie napisałam jej SMS-a. Były Walentynki myślałam, że podobnie jak ja, spędza miło czas ze swoim partnerem. Kiedy ja jestem ze swoim, staram się wyłączyć, nie myśleć o tym, że moja matka stara się na każdym kroku wywoływać u mnie falę współczucia, że przy każdej kłótni wypomina mi to, że nie mam pracy i powinnam się wyprowadzić skoro tak jej nienawidzę. Nie jest to przyjemne, po każdej takiej akcji mam okropnie silne bóle głowy z tyłu, które wręcz wyciskają mi łzy z oczu. Tracę ochotę na cokolwiek i mam wrażenie, że rozsypuję się na milion kawałków. Gdybym miała pracę i środki finansowe, wyprowadziłabym się choćby na pokój do obcych. Byleby tylko nie przeżywać tego z taką częstotliwością. Kocham ją, zawsze tak było i będzie, jednakże nie mogę zrozumieć, czemu wyżywa się na mnie za każdą swoją porażkę/ból czy nie udany dzień. Ja też miewam gorsze i wolę to zapisać w pamiętniku lub wypłakać się w poduszkę. Nie mogę sobie z tym poradzić. I nie wiem już jak się zachowywać, postanowiłam, że zignoruję to, że wczorajszy konflikt był przełomem, bo nie zrobiłam nic, za co musiałabym przeprosić, więc zdaje się, że czekają nas długie ciche dni... Obawiam się o swoje zdrowie, wcześniej miałam depresję przez ojca, jestem bardzo wrażliwa, szybko płaczę i wszystko mocno przeżywam... Boję się czy znów nie mam jakiejś nerwicy.

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z rodzicami i teściami

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witaj!

Opisany przez Ciebie problem spędza sen z oczu wielu córkom i, niestety, bardzo trudno jest się z niego wyzwolić. Problem ten dotyka w szczególności jedynaczki, które prowadzą samotną walkę z jednej strony z własną mamą, z drugiej strony z wyrzutami sumienia. Najgorsze jest to, że taka splątana relacja z mamą potrafi doprowadzić do rozpadu związek, nawet małżeństwo córki (opisałam kiedyś ten problem od strony syna). Dlatego cieszę się, że zdecydowałaś się do nas napisać.

Na temat relacji matki i córki można napisać grubą książkę, może nawet kilka. Postaram się jednak w skrócie nakreślić najważniejsze aspekty sprawy.

Po pierwsze, od dnia narodzin włącznie, dzieci oddalają się od swoich rodziców. Jest to naturalna sprawa, co więcej, rodzice powinni zachęcać swoje dzieci do samodzielności, ponieważ wychowują je nie dla siebie, ale dla świata. "Uwieszanie się" na własnych dzieciach jest niczym innym jak lękiem przed samotnością. Jednak z tym problemem rodzice muszą radzić sobie sami, zaś zrzucanie go na dzieci można spokojnie nazwać egoizmem.

Opisany przez Ciebie problem znany jest pod hasłem syndromu pustego gniazda. Dotyczy on rodziców, których dzieci osiągnęły dorosłość i wyprowadziły się z domu, bądź zaraz to zrobią. Dojrzali rodzice pomagają dzieciom w usamodzielnieniu się i tym samym otwierają nowy etap swojego życia, którym potrafią i chcą się cieszyć. Natomiast rodzice niedojrzali, za wszelką cenę próbują powstrzymać proces usamodzielniania się dzieci, gdyż sami nie potrafią lub nie chcą samodzielnie funkcjonować.

W przypadku Twojej mamy operacja usunięcia jajników mogła w sposób znaczący przyczynić się do nasilenia problemu, jednak nie z powodu hormonów, ale z powodu utraty poczucia kobiecości i związanego z nią lęku.

Zdaję sobie sprawę z tego, że sytuacja z mamą jest dla Ciebie obciążająca, jednak jej zmiana będzie wymagała bardzo dużo pracy (głównie nad sobą) i bardzo dużo czasu (mierzonego nawet latami). Dobrze byłoby, abyś znalazła wsparcie w bliskiej osobie lub psychoterapeucie. Jedyną możliwością zmiany - uzdrowienia Twojej relacji z mamą jest wyznaczenie zasad oraz granic, których ani mama, ani Ty nie będziesz przekraczać. W tej kwestii pomocna mogłaby się okazać współpraca z psychoterapeutą, gdyż funkcjonując w tej relacji od długiego czasu, możesz mieć trudności z określeniem własnych potrzeb i własnych granic.

Weź też proszę pod uwagę to, że ulegając emocjonalnemu szantażowi mamy, nasilasz tylko problem. W ten sposób bowiem pokazujesz mamie, że nie istnieją granice, których nie może przekroczyć.

Podstawą do rozpoczęcia pracy nad zmianą tej relacji jest uwolnienie się od wyrzutów sumienia. Dopóki będziesz czuła, że żyjąc swoim życiem krzywdzisz mamę, dopóty sytuacja nie ulegnie zmianie. Jest to najtrudniejsza część całego procesu. Dlatego bez wsparcia ze strony bliskiej osoby lub psychoterapeuty, trudno ruszyć z miejsca, gdyż zawsze w uszach pogrywa myśl "przecież mama ma tylko mnie, jestem jej to winna".

Im wcześniej rozpoczniesz pracę nad zmianą relacji z mamą, tym będzie to dla wszystkich łatwiejsze. Twoja mama z każdym rokiem coraz trudniej będzie akceptowała jakiekolwiek zmiany, tym samym jej zachowania będą się coraz bardziej polaryzować i stawać częścią jej osobowości.

Pozdrawiam Cię ciepło i trzymam kciuki za poprawę sytuacji!