Jak uniezależnić się od rodziców?

Witam, Sprawa jest następująca. Mam 25 lat, Narzeczoną, która żyje pod presją psychiczną swojego taty oraz moi rodzice od których, niestety, nie jestem niezależny. Problem polega na tym, że Narzeczoną oczekuje, abym przestał być marionetką rodziców i nie był na każde ich zawołanie. Rodzice kupili dom w mojej miejscowości, bo mówiłem, ze chce tutaj mieszkać z żoną. A Narzeczona jest przekonana, że ten fakt rodzice będą wykorzystywać i mną rządzić oraz wtrącać się w przyszłe życie małżeńskie. Nie wiem jak to uczynić, aby rodzice nie mieli takiego wpływu na moje życie. Wiem, chcą dla mnie dobrze, jednak wielokrotnie ja mam inne zdanie, za co jeszcze potrafię zebrać reprymendę. Głównie od taty, który jest bardzo bardzo nerwowy, a potrafią zdenerwować go drobnostki, za co oczywiście reszta domowników obrywa. Jak postawić granicę rodzicom? Jak układać życie po swojemu, żeby nie być pod ciągłą kontrolą. "Masz tyle lat i rodziców słuchasz?"

MĘŻCZYZNA, 25 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, proszę skorzystać z konsultacji z psychologiem. Warto dłużej porozmawiać o sytuacji i zastanowić się jak znaleźć najlepsze rozwiązanie i metody radzenia sobie z nadmierną kontrolą rodzicielską.
Pozdrawiam

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Uniezależnienie od rodziców (nie tylko to finansowe, ale także emocjonalne) jest procesem, który trwa, wymaga pracy, zaangażowania i uważności najczęściej obydwu stron. Jeśli ma Pan poczucie, że jeszcze się nie zakończył lub też, że Pana zależność jest nadal na wysokim poziomie- warto skorzystać z pomocy psychologa, psychoterapeuty. Pomoże Panu bliżej przyjrzeć się relacjom rodzinnym, Pana przeżywaniu siebie, swoich wartości i poczucia pewności siebie, odpowiedzialności i samodzielności, a tym samym możliwym przyczynom opisanej przez Pana nadmiernej zależności od rodziców. Pomoże także wypracowywać zmianę, budować zaufanie do siebie i swoich decyzji, stawiać rodzicom granice w sposób konkretny i życzliwy. Jest to szczególnie ważne, gdy w niedługim czasie zamierza Pan budować małżeństwo, a tym samym własną rodzinę. Z pomocy psychologa można skorzystać z Poradniach Zdrowia Psychicznego, NZOZ- ach mających kontrakt z NFZ lub gabinetach prywatnych. Na psychoterapię refundowaną konieczne będzie skierowanie wystawione przez lekarza rodzinnego lub lekarza psychiatrę.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Wtrącanie się rodziców a relacje z partnerem – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Jak postępować ze starszymi rodzicami? – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Jak pomóc rodzicom, którzy nie radzą sobie z uzależnieniami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak się usamodzielnić od rodziców będąc na rencie? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Nadmierna opiekuńczość i kontrola ze strony rodziców – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Jak wytłumaczyć rodzicom, że naprawdę kocham narzeczoną? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Ograniczanie kontaktów z rodzicami przez partnerkę – odpowiada Dr Daniel Melerowicz
Problemy w związku i z rodzicami – odpowiada Mgr Jacek Sochacki
Brak więzi z rodzicami a możliwe przyczyny – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak relacje z rodzicami wpływają na życie dorosłych dzieci? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej

artykuły

Ojciec alkoholik - dorosłe dzieci alkoholików (syndrom DDA). Problemy dzieci z rodzin alkoholowych - depresja i nie tylko

Ojciec alkoholik to koszmar niejednego dziecka. Dz

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Oto 6 oznak, że wychowywałeś się w toksycznej rodzinie!

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Alkoholizm u rodziców

moi rodzice pija od kad pamietam a mam 20 lat mam 2 mlodszego rodzenstwa jedno 7 drugie 12 moja mama jak pije to zapomina o istnieniu innych wiem bo to przezylam ale nie chce by rodzenstwo mialo ten sam problem co ja z rodzicami moj tata stara sie nie pic bo wie juz ze jest alkocholikiem ale moja mama coraz bardziej sie w to zaklebia i nie wiem co mam zrobic mieszkam w tej samej miejscowosci co ona ale nie moge jej wiecznie pilnowac ops kilka razy byl juz ale nie pomoglo co moge zrobic zeby jej

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Psychologia

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Może Pani udać się do Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, celem zgłoszenia problemu.

Mgr Patrycja Stajer

Pomoc osobie uzależnionej, która nie chce się leczyć jest praktycznie nie możliwa, ponieważ nikt takiej osoby nie może zmusić do tego.
Pani mama musiałby osiągnąć świadomość jak Pani tato, który jest świadomy swojego problemu i próbuje to zmienić. Bez takiej właśnie świadomości każda pomoc jest mało skuteczna.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pomóc mamie, którą pochłonął alkoholizm? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Alkoholizm i agresja u 30-latka – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak namówić mamę do leczenia alkoholizmu? – odpowiada Mgr Dominika Wieland-Lenczowska
Uzależnienie od alkoholu i padaczka alkoholowa u ojca – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Alkoholizm u mamy – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uzależnienie od alkoholu i agresja u mamy od 10. lat – odpowiada Mgr Małgorzata Mont
Alkoholizm u matki i relacje rodzinne – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak radzić sobie z agresją wobec rodzica? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak zmusić ojca na leczenia alkoholizmu? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Czy mogę pomóc rodzicom uzależnionym od alkoholu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Wszawica. Powracający problem polskich przedszkoli?

Wszy wcale nie są reliktem przeszłości ani efektem

"Usłyszałam ciche: zadzwonię później, pa. Ciągle czekam na ten telefon..."

- 19 marca mama napisała do mnie, że tatę będą

"Chcę nadal być mamą" - gwiazda "M jak miłość" Judy Turan o walce z rakiem

W głowie - wola walki, w ciele - nowotwór, który c

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak postąpić z rodzicami?

Witam! Praktycznie od 7 lat nie mieszkam w domu (studia) od roku mieszkam z chłopakiem. 300km zarówno od Jego jak i moich rodziców aczkolwiek rodzice Nasi nie mieszkają w jednym mieście. Postanowiliśmy w tym roku po swojemu organizować Święta. Chcemy w Wigilię pojechać do jednych rodziców (razem), a pierwszego dnia Świąt do drugich. Nie wiem zupełnie jak postąpić w tym przypadku z rodzicami, którzy i tak wiecznie mają pretensje o to, że nie przyjeżdżamy. A teraz tylko przyjedziemy na jeden dzień

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Lęk Terapia rodzinna Psychologia

Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA Psychologia, Warszawa

62 poziom zaufania

Najlepsza w takim wypadku jest szczera, spokojna rozmowa, podczas której przedstawicie rodzicom swoje plany na święta. Możliwe, że będą mieli pretensje, ale to nie oznacza, że nie macie prawa do własnych planów i układania życia po swojemu. Jesteście dorosłymi ludźmi :)

mgr Małgorzata Danielewicz Psychologia, Lublin

60 poziom zaufania

Witam. To co Pani opisuje to naturalny proces separacji od rodziców i próba "urządzenia" życia po swojemu. Jest Pani w samym centrum takiego procesu, adekwatnie do wieku. Pani chłopak i Wasze potrzeby stają się ważniejsze, niż potrzeby rodziców, którzy jeszcze pragną mieć swoją "małą córeczkę" w domu. Taki proces ma miejsce w każdej rodzinie. Proszę spróbować otwarcie i spokojnie przedstawić rodzicóm swoje racje i potrzeby. Może Pani spróbować podkreślić, jak bardzo jest to dla Pani istotne. Przy okazji radziłabym również powiedzieć rodzicom, że Pani ich rozumie i nie chce ich ranić, ale chce Pani być bliżej z chłopakiem. Zapewne wiele takich rozmów przed Panią, ważne by były pełne wzajemnego szacunku i zrozumienia. Powodzenia. Małgorzata Danielewicz

Mgr Joanna Marciniak Psychoterapia, Śrem

46 poziom zaufania

Każda para ma swój pomysł na bycie i życie razem. Pani rodzice maja swoją, a rodzice Pani chłopaka swoją, wizję najbardziej udanego związku, a nawet życia rodzinnego. Pani z partnerem wypracujecie swój model (pewnie czerpiąc z doświadczeń rodzinnych), który może nie być idealnie dopasowany do modeli rodzin, z których pochodzicie. Jak to się mówi "moje jest mojsze", zatem możecie czasem spodziewać się słów dezaprobaty i krytyki, co nie znaczy, że rozwiązania Państwa rodziców są najlepsze i jedyne. Zatem trzeba Wam znaleźć rozwiązania dopasowane do Państwa oczekiwań i potrzeb. Będą tu zgrzyty międzypokoleniowe (a nawet między partnerami), ale zazwyczaj większość rodziców, z mniejszym lub większym bólem, radzi sobie z odchodzeniem z domu swoich, już niemałych, dzieci. Zatem duża szansa, że i Pani rodzice się z tym pogodzą. Warto porozmawiać z nimi o swoich potrzebach, by wiedzieli, że wybory Pani i partnera to nie atak w nich, ale budowanie autonomii i własnego życia (co jest naturalna fazą w życiu człowieka). Sytuacja "odchodzenia z domu", to sytuacja kryzysu. Za słowem tym kryje się zatem i trudność, ale też rozwój. Powodzenia :-)