Jak zabrać się do pracy nad sobą i robić to konsekwentnie?
To pytanie jest już moim aktem desperacji. Mam 20 lat, zawsze miałam problem z właściwym ocenieniem siebie. Czasami mam wrażenie, że jestem osobą otwartą i pewną siebie i radosną - rozmawianie z innymi przychodzi mi z łatwością, czerpię z tego radość, mam wrażenie, że wszystko jest lekkie, łatwe, cudowne i wartościowe. Wystarczy mała zmiana, najczęściej zetknięcie się z kimś, kto jest bardziej pewny siebie, żebym straciła absolutnie całą energię i poczucie własnej wartości. Jeśli znajdę się w grupie osób zadowolonych z siebie, żartujących nawzajem, od razu mam wrażenie, że jestem od nich gorsza - nie w sensie fizycznym czy materialnym, ale osobowościowym. Nie chodzi też o to, że czuję się mniej inteligentna czy dowcipna - wydaje mi się raczej, że oni są zadowoleni z własnego życia, a ja jestem niepewna i znerwicowana, że to widać i że nie mam prawa w ogóle przebywać z tymi ludźmi, a tym bardziej liczyć na zainteresowanie i sympatię z ich strony, o akceptacji nie mówiąc. Zdarza mi się to zarówno w grupie ludzi, których znam słabo, lub których się w pewien sposób "boję" jak i w towarzystwie najbliższych przyjaciółek. Zaczynam wtedy zwracać uwagę na każde moje słowo i na każdą na nie reakcję, oczywiście wszystko to, co mówię wydaje mi się złe i nieadekwatne, każdą ich reakcję odbieram jako potwierdzenie tej myśli. To powoduje, że robię się zupełnie nieobecna, nie jestem już w stanie odpowiadać na to, co się do mnie mówi, zachowuję się dziwnie i jestem tego świadoma, co jeszcze bardziej mnie stresuje. Lęk, który kiedyś dotyczył tylko niektórych sytuacji, stał się wręcz wszechogarniający. Odczuwam niepokój przed spotkaniem z przyjaciółką, którą znam od dziecka, z którą widuję się regularnie przynajmniej raz w tygodniu i której mówię o moich problemach, a ona zawsze mnie słucha i rozumie - sama boryka się z problemami nerwowymi, więc potrafi je zrozumieć. Mimo to, denerwuję się przed prawie każdym naszym spotkaniem i dopiero po pewnym czasie potrafię "odnaleźć" się w tej sytuacji i zacząć z nią otwarcie rozmawiać. Świadomość tego, stresuje mnie dodatkowo - mówię sobie, że to przecież jedna z najbliższych mi osób, a ja zamiast skupiać się na relacji, to znowu analizuję każde swoje zachowanie. Ten lęk, stres i niepokój wykańczają mnie psychicznie i fizycznie. Wypadają mi włosy, chudnę, palę papierosa za papierosem, zamiast skupić się na nauce, rozwijaniu zainteresowań, życiu towarzyskim, przyjemnościach to przez cały czas analizuję sytuacje społeczne z przeszłości, kreuję w głowie scenki, które mają się wydarzyć (w których oczywiście jestem gwiazdą, wszyscy podziwiają to, co mówię, zwracają się do mnie z sympatią). Po tych fantazjach czuję się jeszcze gorzej, mam poczucie, że są egocentryczne i że skupiam się tylko na sobie. Cały czas próbuję walczyć z tym i skupić się na innych, dostrzec że też na pewno mają problemy, ale nie udaje mi się. Od miesiąca chodzę na psychoterapię, na razie nie widzę efektów. Mam wrażenie, że to bezcelowe - po co rozgrzebywać problemy z dzieciństwa i konflikty rodzinne, skoro na co dzień przeżywam kolejne problemy? Psychoterapeutka zasugerowała mi wizytę u psychiatry, ale mam wrażenie, że to bezcelowe, że nie pomoże mi i że jest zupełnie niewartościowe - powinnam być silna i dać sobie radę bez leków. Od kilku miesięcy próbuję różnych środków na walkę z tymi myślami i z moim zachowaniem, ale mam wrażenie, że o ile zewnętrznie może funkcjonuję lepiej - mam dobre wyniki na studiach, dużo więcej znajomych niż kiedyś, pracuję, wygląda na to, że trzymam się dobrze - wewnętrznie jestem zupełnie roztrzęsiona, czasami wpadam w kilkugodzinny amok i zupełnie nie wiem wtedy, co się ze mną dzieje. Próbowałam technik relaksacyjnych, poradników do walki z nerwicą, leków ziołowych, technik NLP, pisałam wiersze, pamiętnik, biegałam, ćwiczyłam jogę - do wszystkiego zabierałam się z zapałem, po chwili przychodziły myśli: „po co? I tak ci o nie pomoże. Po co? Myślisz, że Ania/Zosia/Marek/Ola próbowały takich rzeczy? Oni są silni i radośni, a ty jesteś tak beznadziejna, że musisz korzystać z jakichś wynalazków na poprawę nastroju?”. Mam wrażenie, że ja wcale nie chcę się wyleczyć. Że nie uda mi się, bo nie mam woli. Że nie mam woli i że nie będę jej mieć. Że wszystkie środki prowadzą donikąd - nie można rozpamiętywać i poddawać się myślom, bo będą się nawarstwiały, nie można ich tłumić, bo powrócą ze zdwojoną siłą, nie trzeba czuć przymusu i pakować się w sytuacje, które wywołują ogromny stres i smutek, ale wtedy pojawia się myśl: "trzeba być silnym i dzielnym, nie można uciekać od życia" i już sama w ogóle nie wiem, co robić...
