Jestem sam i czuję się niepotrzebny - czy mam depresję?
Witam, blisko od 5 lat po śmierci mamy czuje się w domu niepotrzebny, zbędny, cały czas jestem sam. Każdy siebie pilnuje. Po prostu jak była, to było ciepło rodzinne w domu, od śmierci zżyłem się z siostrami ciotecznymi - młodszą i starszą. Blisko od roku jestem ze starszą pokłócony. Poszło dokładnie o mego byłego kolegę - jej chłopaka. Po prostu powiedziałem starszej prawdę, że jak z nimi chodziłem, czułem się niepotrzebny, odepchnięty, po prostu było mi smutno, że jestem sam, to się ona z tego powodu obraziła. Ich mama też jest na mnie zła ze względu na wyjazdy, gdzie młodszą zabierałem (ma 18 lat), po prostu mnie osądza, że jestem nieodpowiedzialny, a ja cały czas się nią opiekowałem. Nie chce tego słuchać, więc też nie mam wstępu do ich domu, jedynie utrzymuję kontakt z młodszą. Ostatnio doskwiera mi to, że jestem sam, taka samotność, brak bliskiej osoby, fakt, niedługo będę miał 22 lata i nigdy w związku nie byłem, cały czas byłem odpychany przez inne dziewczyny, po prostu brakuje mi tego, żeby się do kogoś przytulić, bo nie mam do kogo. Tak samo wiem, że nawet jak coś by mi się stało, nikt by się mną nie przejął. Po prostu chciałbym być kochany, taki jaki jestem, kimś się zaopiekować, a wciąż jestem sam. Mam pasję - organizowanie wycieczek, ognisk - ale ja tam z płci przeciwnej nikogo nie poznaję, jedynie wciągnąłem młodszą siostrę. Próbowałem szukać koleżanek przez Internet, z marnym skutkiem. Chyba jestem skazany na samotność i odrzucenie. Po prostu brak mi bliskości i ciepła, za które wiele bym dał. Czy jest to normalne? Może mam depresję? Czy powinienem pójść z tym do psychiatry/psychologa?
