Witam serdecznie!
Jest Pani dorosłą osobą i ma prawo decydować o swoim życiu. Rozumiem, że Pani rodzice zapewne chcą dla Pani jak najlepiej i chcieliby uchronić Panią przed różnymi kłopotami. Czasami jednak trzeba uczyć się na własnych błędach. Napisała Pani, że jest samotną matką. Możliwe, że rodzice boją się, że znowu popełni Pani jakiś błąd, ale nie wolno im ingerować w Pani życie i wybierać partnera. Musi Pani zacząć asertywnie stawiać granice i dbać o swoją autonomię. Wydaje mi się, że uniezależnienie się od rodziców utrudnia też fakt, że pracuje Pani zawodowo w firmie u rodziców. Być może rodzice wychodzą z założenia, że skoro Panią zatrudniają i płacą Pani, mają jednocześnie prawo, by wtrącać się w Pani życiowe decyzje. A nie mają tego prawa. Proszę pamiętać, że w imię źle pojętej troski o Panią mogą Pani zrobić więcej szkody niż pożytku. Rozumiem, że jako rodzice obawiają się o Panią, ale Pani nie jest małą dziewczynką, którą trzeba kontrolować. Jest Pani dorosłą kobietą, która ma prawo do własnego zdania, wyborów, decyzji. Proszę o tym pamiętać i popracować nad asertywnością i mówieniem NIE. Może też Pani pomyśleć o konsultacji psychologicznej, gdyż wydaje mi się, że jest Pani silnie wiązana emocjonalnie przez rodziców, przez co odczuwa Pani poczucie winy przy każdej próbie usamodzielnienia się.
Pozdrawiam!
Zależność emocjonalna nie jest łatwa do rozwiązania, żeby nie tracić więzi z rodzicami a zyskać większą niezależność trzeba stawiać rodzicom granice, narażać się na ich niezadowolenie, buntować przeciw ich zdaniu i decyzjom.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
