Witam!

Rozpoznanie anoreksji na podstawie Pani opisu wydaje się prawdopodobne.

Pani aktualne BMI wynosi 17,36. Wartości poniżej 17,5, spowodowane celowym ograniczaniem przyjmowanego pokarmu, są jednym z podstwowych kryteriów rozpoznania anoreksji.

Kolejne kryterium to stałe zaabsorbowanie tematem jedzenia, koniecznością jego ograniczania, zmiana zachowania mająca na celu utrzymanie masy ciała na poziomie znacznie poniżej normy dla płci i wieku, postrzeganie masy ciała jako nadmiernej. Zmiana zachowania polega najczęściej na narzucaniu sobie okresów celowego głodzenia się, uprawiania forsownych ćwiczeń fizycznych, jest to tzw. restrykcyjny typ anoreksji. W typie bulimicznym okresowo występuja epizody objadania się, a następnie głodzenia, prowokowania wymiotów, intensywnych ćwiczeń itp.

Fizjologiczną reakcją organizmu na głodzenie jest rozregulowanie czynności ośrodka głodu i sytości, zaburzenia hormonalne oraz zaburzenia czynności wielu narządów. Stąd jednym z pierwszych objawów są zaburzenia apetytu, pracy jelit (bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia) oraz zaburzenia miesiączkowania.

Najczęstszym powikłaniem ze strony psychiki są zaburzenia nastroju. W pierwszej fazie odchudzania może pojawiać się euforia, podwyższony nastrój, poczucie zwiększonej energii, poprawa koncentracji. W trakcie rozwoju choroby dochodzi do zaburzeń pamięcia, koncentracji i depresji. Frustrację pogłębiają nieskuteczne próby kontrolowania swojej masy ciała. Zdarza się, że zaburzenia nastroju, towarzyszące anoreksji, wymagają dodatkowego leczenia farmakologicznego.

Anoreksja zazwyczaj zaczyna się od ,,niewinnego odchudzania się", może rozpocząć się od nadwagi. Pozytwne uwagi otoczenia ,,Jak świetnie wyglądasz" i wspomniane wcześniej zmiany nastoju, stanowią potężny czynnik wzmacniający decyzję o odchudzaniu. Niestety, anoreksja zaczyna z czasem zagarniać coraz większe obszary życia, które z czasem zaczyna się ,,kręcić wokół jedzenia".

Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia, a najwięcej dowodów na  skuteczność ma  psychoterapia poznawczo-behawioralna. W przypadku osób poniżej 18 roku życia zaleca się psychoterapię rodzinną.

W Pani sytuacji wskazana jest konsultacja z lekarzem psychiatrą - celem ustalenia rozpoznania, wskazań do ewentualnej farmakoterapii i psychoterapii, oraz lekarzem internistą, który zleci odpowiednie badania i może skierować np. do endokrynologa.

Pozdrawiam.