Powracające myśli o poronieniu

Witam poronilam w październiku w ubiegłym roku. Niby szybko stanelam na nogi. Teraz każdy dzień jest dla mnie coraz gorszy. Jestem nieobecna nic mnie nie cieszy.... Mam syna 6 lat nawet jego obecność już mnie nie motywuje abym wziela sie w garść i zaczęła normalnie funkcjonować. Trudno jest mi sie skupić na zwykłych rzeczach caly czas moje mysli lądują w tamten dzień kiedy to sie wydarzyło. Nie wiem co mi jest nie wiem gdzie sie udać... Proszę o pomoc

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Natrętne myśli Psychologia Psychoterapia Poronienie

Mgr Elwira Chruściel Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam,

wszystko wskazuje na to, że w głębi duszy wciąż nie poradziła sobie Pani z tą wielką stratą. Być może była Pani zmuszona do przeżywania cierpienia związanego z utratą dziecka w samotności, przy braku wsparcia i zrozumienia ze strony najbliższych/a może właśnie ze względu na nich temat przestał być szybko poruszany, co nie dało Pani szansy na przeżycie negatywnych emocji, co zwiększa prawdopodobieństwo pojawienia się depresji apatii, chorób psychosomatycznych.

Zakładam, że przez ostatni rok próbowała Pani różnych rzeczy, jednak wciąż nie poradziła sobie Pani z problemem. W związku z tym zachęcam do kontaktu z psychologiem/psychoterapeutą, podczas pracy ze specjalistą będzie Pani mogła przyjrzeć się bliżej swojemu życiu, emocjom, odnaleźć motywację do dalszego życia, także rodzinnego.

Proszę rozważyć poszukanie kontaktu z innymi kobietami, które mają podobne doświadczenie i wzięcie udziału w grupie wsparcia (działają przy niektórych szpitalach i poradniach psychologicznych). Być może rozmowy z osobami, wśród których będzie czuła się Pani rozumiana, pomogą Pani pogodzić się ze stratą.

Pozdrawiam,
Elwira Chruściel

Mgr Adam Kowalewski Psychologia, Łódź

62 poziom zaufania

Polecam w takim wypadku psychoterapię Gestalt, która pozwoli Pani zrozumieć emocje jakie Panią szarpały wtedy i teraz, jaki miała Pani na to wpływ i co mogła z tym zrobić wtedy i teraz.
Pozdrawiam.

Mgr Agata Hensoldt-Jankowska Psycholog, Wrocław

52 poziom zaufania

To, że Pani "szybko stanęła na nogi " pokazuje, że najprawdopodobniej nie przeżyła Pani żałoby. Poronienie to strata, traumatyczne doświadczenie, które wzbudza w nas rozpacz, smutek, żal, złość, gniew, bunt, niezgodę, poczucie krzywdy, czasem wyrzuty sumienia. Stając szybko na nogi, nie pozwoliła Pani sobie na przeżycie tych emocji, a teraz wracają one do Pani w postaci objawów, o których Pani pisze. Dlatego zachęcam do wizyty u psychoterapeuty, wspólnie z którym będzie mogła Pani przeżyć i zakończyć proces żałoby - żegnania się ze zmarłym dzieckiem. Warto też, żeby poszukała Pani w swojej okolicy grup wsparcia dla rodziców po stracie dziecka. Często pomoc i wsparcie takiej grupy są bardzo pomocne. Na koniec dodam jeszcze jedno - żałoba jest procesem i wymaga czasu; warto, żeby i Pani dała sobie czas na przeżycie straty, jakiej Pani doświadczyła.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poradzić sobie z powracającą tęsknotą za zmarłą osobą? – odpowiada Mgr Magdalena Smoleń-Kosno
Dlaczego nie mogę przestać myśleć o poronieniu? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Jak podnieść się po odejściu partnera do byłej? – odpowiada Mgr Monika Hibner
Jak pomóc sobie po kilku poronieniach? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Trudności z pogodzeniem się ze stratą rodziców – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Trauma po poronieniu – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Jak sobie poradzić po śmierci męża? – odpowiada Mgr Monika Wysota
Poczucie winy za śmierć matki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Paniczny lęk po stracie dziecka – odpowiada Mgr Iwona Barabasz
Gdzie jest granica między żałobą a depresją? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Święta w żałobie. Jak pomóc bliskim, którzy stracili kogoś przez COVID?

Święta Bożego Narodzenia dla osób w żałobie mogą b

Muszą zostawić bliskich i cały dorobek życia w Ukrainie. Jak sobie radzić ze stratą w obliczu wojny?

Tracą wszystko w obliczu wojny w Ukrainie - najbli

Jak radzić sobie w sytuacji kryzysowej?

Sytuacje kryzysowe są cześcią naszej egzystencji.

Powracające myśli o śmierci - jak pomóc?

Mam przyjaciółkę, która od co najmniej 2 lat mówi, że chciałaby umrzeć. Zawsze uważała jednak, że samobójstwo jest niedopuszczalne ze względu na jej przekonania religijne. Problem w tym, że ostatnio zaczęła mówić, że jej stosunek do samobójstwa się zmienia. Faktycznie ma też większe problemy - cierpi na bóle głowy (których przyczyny lekarze nie potrafią wyjaśnić) i ma kłopoty ze studiami, w dodatku ma duże kompleksy, tak na punkcie swojego wyglądu, jak i (a może przede wszystkim) na punkcie swojej inteligencji. Ani ja, ani nasi wspólni przyjaciele nie jesteśmy w stanie jej pomóc - próbowaliśmy rozmawiać, ale nie potrafimy tak dobrać słów, żeby ona nie odebrała ich jako negatywne - wszystkie nasze starania jak dotąd tylko pogarszają sytuację. Każde słowa teraz odbiera tylko jako atak na nią. Dodam, że to jest osoba chronicznie nieszczęśliwa, jeśli mogę to tak określić - chyba nigdy nie bywa naprawdę szczęśliwa, nie potrafi czerpać radości z niczego. Zdaję sobie sprawę, że powinniśmy ją namówić na kontakt z psychologiem, ale tu pojawia się kolejny kłopot - nasza przyjaciółka ma poważny uraz do psychologów (wyniesiony z dzieciństwa) i na jakiekolwiek wzmianki o fachowej pomocy natychmiast reaguje negatywnie. Co możemy zrobić w takiej sytuacji? Zdaję sobie sprawę, że mówimy o dorosłej osobie, która świadomie podejmuje decyzje i która nie planuje samobójstwa, jednak wysyłane przez nią sygnały wydają mi się niepokojące.

ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Magdalena Boniuk Psycholog, Warszawa

56 poziom zaufania

Witaj,
rozumiem Twój niepokój o przyjaciółkę i poczucie bezradności, jakie powoli się u Ciebie - jako jej koleżanki - pojawia, jednak sama nie wiele możesz zrobić.
Jak się domyślasz, podstawą pomocy psychologicznej jest motywacja pacjenta.
Oczywiście koleżanka ma prawo mieć "uraz" do psychologów, ale psychologowie niczym się nie różnią od innych grup zawodowych. Musimy pamiętać, że wszędzie są "tylko" ludzie. Z jednym człowiekiem możemy się porozumieć, a inny może w nas wywoływać złość.
Należy jednak szukać, aby móc sobie pomóc.
Możesz zapytać, co by było, gdyby Twoja koleżanka miała "uraz" do lekarzy ortopedów i nagle złamałaby nogę?
Czy w takiej sytuacji nie poszłaby do lekarza, bo ma uraz do ortopedów?

Serdecznie pozdrawiam
Magdalena Boniuk

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecana jest konsultacja psychiatryczna (farmakoterapia) i/lub psychoterapia - ukierunkowana na poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba odbudować, tak żeby była optymalna i stabilna. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie.
Przydałaby się pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi przyjaciółce zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak mogę pomóc swojej przyjaciółce, u której podejrzewam depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak pomóc komuś, kto myśli o samobójstwie? – odpowiada Paulina Witek
Częsty płacz, myśli samobójcze - proszę o poradę – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Byłam poniżana w szkole - czy to może mieć wpływ na moje obecne życie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z myślami o samobójstwie? – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Jak pomóc przyjaciółce, która chce popełnić samobójstwo? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc koleżance, która ma myśli samobójcze? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc koleżance, która mówi, że chciałaby się zabić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak zerwać z chłopakiem, który grozi popełnieniem samobójstwa? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
W jaki sposób przekonać do wizyty u psychologa? Jak pomóc? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Co widzisz na obrazku? Prosty test podpowie, jakie masz ukryte pragnienia

Nawet osoby silne i pewne siebie nie zawsze zdają

Samotność a depresja

Samotność jest uczuciem wyobcowania, poczuciem bra

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Bernadeta Miodońska Neurologia, Wrocław-Śródmieście

umów wizytę

Dr n. med. Magdalena Godek Neurologia, Lublin

umów wizytę

Leki na powracające myśli samobójcze

od kilku miesięcy mam powracające myśli samobójcze, których nie mogę się pozbyć. byłam u psychologa, ale te rozmowy nic mi nie dawały. martwię się. może powinnam zażywać jakieś leki, które mi pomogą? proszę o pomoc!

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Psychiatria Psychoterapia Myśli samobójcze

Mgr Małgorzata Bukowska Psychologia, Lublin

60 poziom zaufania

Myślę że ważne jest ustalenie powodów z jakich występuję u Pani myśli samobójcze, wtedy można podjąć odpowiednie działania. Jedną z opcji może być leczenie farmakologiczne więc konsultacja u lekarza psychiatry może być bardzo pomocna.

Warto pamiętać, że w leczeniu wielu zaburzeń psychicznych najkorzystniejsze jest połączenie obu form pomocy - farmakoterapii i psychoterapii. Np. leki usuwają albo łagodzą objawy, co pomaga funkcjonować na co dzień a psychoterapia dostarcza wsparcia, pomaga dotrzeć do głębszych przyczyn problemów i rozwijać skuteczniejsze mechanizmy radzenia sobie.

Mgr Monika Prus Psycholog, Lublin

57 poziom zaufania

Witam,
tak, myślę, że w takiej sytuacji powinna skonsultować się Pani z lekarzem psychiatrą, aby postawił diagnozę i zlecił leczenie. Kolejnym krokiem może być rozpoczęcie psychoterapii.
M. Prus

mgr Jakub Pyka Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Takie leki może Pani sensownie przepisać wyłącznie psychiatra, gdyż on jest specjalistą z tej dziedziny, dlatego jeśli chce Pani brać leki na depresję powinna się Pani zgłosić do psychiatry.