Witam Panią serdecznie. Problem jaki Pani opisuje jest nierzadki u osó w Pani wieku. Bardzo trudno jest jednoznacznie mówić o jego przyczynach, bo potrzebny byłby do tego pełen wywiad z Panią. Można jednak sądzić, że myśli, które Panią dręczą wynikają z lęku przed separacją od rodziców, przed oddzieleniem się i zbudowaniam autonomicznej, dojrzałej, dorosłej osobowości. Drugą płaszczyzną problemu jest zapewne to, że buduje Pani związek ze swoim chłopakiem, który teraz ma zająć miejsce rodziców,a związek ten ma być intymny i niezależny od nich. Te wszystkie naturalne i adekwatne do wieku procesy czesto łączą się z wieloma lękami i uczuciami (np. z poczuciem winy wobec rodziców). Jeżeli w pewnym momencie nasza psychika nie może poradzić sobie z towarzyszącym temu napięciem pojawiają się lęki, często dotyczące wychodzenia z domu. Proszę zauważyć, że odchodząc od rodziców w stronę chłopaka właśnie w przenośni "wychodzi Pani z domu". To taż tłumaczy fakt, że lęki pojawiły się u progu dorosłości, a nie było ich wcześniej (bo wcześniej była Pani małą dziewczynką - córeczką rodziców). Jeżeli te lęki nie są bardzo nasilone, nie trwają zbyt długo jest możliwe, że Pani psychika sama się z nimi upora. Jeśli natomiast są dla Pani już dużym utrudnieniem należy podjąć psychoterapię u doświadczonego terapeuty. Ja polecam szczególnie terapię psychodynamiczną lub analityczną. Myślę, że podejmując terapię w dosyć krótkim czasie pozna Pani źródło swoich lęków, a omawiając je z terapeutą pokona je Pani. Życzę powidzenia. Małgorzata Danielewicz
