Dzień dobry. Możliwe, że trudności i dylematy jakie niesie okres dojrzewania mogą być trochę za trudne dla Pani syna. Proszę pamiętać, że nastolatek jest już dojrzały, "dorosły" fizycznie ale jeszcze nie dorósł psychologicznie, emocjonalnie. Adolescencja to taki czas, w którym ma się to stać, np. chłopiec "opracowuje" psychologicznie co to znaczy, że jest męski, co to znaczy, że jest mężczyzną. Zachowanie Pani syna wygląda na unikanie sytuacji rówieśniczych (np. sprawdzanie miedzy chłopcami kto jest sprawniejszy, silniejszy, czy rozmowy o dziewczynach - która atrakcyjniejsza, dlaczego itp.), które konfrontowałyby go z dylematami tego wieku. Woli bezpieczne i znane kontakty z dorosłymi niż niepewne, zagrażające z rówieśnikami (bo np. rozmowy dotyczą budzącej się w nich seksualności). Pani syn musi psychologicznie podjąć decyzję, pożegnać się z dzieciństwem i zaryzykować szukanie swojej dorosłości - czyli wejść w kryzys dojrzałości. Aktualnie wygląda to tak, że wybiera drogę unikania, nie wchodzenia w kryzys. Rezultat może być taki, że trudno będzie mu w przyszłości powiedzieć czym się interesuje, jaka ma być jego dalsza droga życiowa. Może być mało samodzielny w dorosłym życiu, wchodzenia w relacje bardzo dużej zależności od innych dorosłych. A w trakcie dorastania może reagować dużą represyjnością (co możliwe, że powoli się dzieje - pisze pani, że dużo śpi i jest zmęczony, ale może to być rozwojowe - jest to normą i nastolatków, że są zmęczone i potrzebują dużo snu). Jest tak, że może to być moment przejściowy, zwłaszcza jeżeli dopiero niedawno zaczął dojrzewać i potrzebuje trochę czasu zanim oswoi się ze zmianami dot. jego ciała. Trudno jednoznacznie powiedzieć, ale ma Pani intuicję, że jego zachowanie odbiega od zachowania rówieśników. Warto zachęcać do kontaktów z rówieśnikami, do tego aby znalazł sobie pozytywną grupę rówieśniczą, która trochę pozwoli mu "przetrwać" okres dojrzewania. Tylko efektem dojrzewania będzie to, że zacznie mieć własne zdanie i będzie je czasami bardzo dobitnie wyrażał, coraz częściej nie zgadzał się z rodzicami. Jednak nastolatek musi najpierw czemuś zaprzeczyć, żeby potem mógł się zastanowić i przyjąć to jako jego własną zasadę lub zdanie. Jeżeli jest Pani zaniepokojona to proszę umówić się na konsultacje z psychologiem czy z psychoterapeutą młodzieżowym. Pozdrawiam.
