Strach przed przytyciem i brak miesiączki

Dzień dobry! Jestem 22-letnią kobietą. Mój problem jest dość złożony. Problemy z jedzeniem zaczęłam mieć w wieku 13 lat - odstawiłam słodycze, smażone potrawy, jasne pieczywo. Chciałam trochę schudnąć, chociaż nie byłam gruba (150 cm wzrostu i 41 kg). Robiłam to dla Matki - wciąż powtarzała, że "w moim wieku była szczuplejsza" itp. Kupowała mi ubrania w rozmiarze L, bo podobno "brzuch mi się wylewał ". A ja tak bardzo chciałam, żeby mnie akceptowała.

Ograniczyłam kaloryczność posiłkow do 1000-1200 i ćwiczyłam 1 godzinę dziennie. Nie schudłam gwałtownie i nie czułam się źle. Do końca gimnazjum ważyłam 37 kg. Potem przez rok przytyłam do 43 i po skończeniu pierwszej klasy liceum, znowu zaczęłam się odchudzać. Tak, że w drugiej i trzeciej klasie ważyłam 38 kg. Miesiączkowałam w 6 klasie i 1 gimnazjum, potem przerwa i potem jeszcze przez rok w 1 klasie liceum. Od tego czasu nie mam okresu, czyli już prawie 6 lat.

Obecnie jestem na studiach, ważę 33 kg, mam tylko 151 cm wzrostu. Wiem, że mam niedowagę, ale tak naprawdę nigdy się nie głodziłam, nie jadłam mniej niż 1000 kcal. Teraz jem ok.1300. Jem 5 małych posiłków. Fizycznie czuję się dobrze. Więc to chyba nie jest anoreksja? No właśnie - niby wszystko jest OK, ale czy ten długoletni brak miesiączki ma jakiś istotny wpływ na organizm poza niepłodnością (i tak nie chę mieć dzieci) i osteoporozą (jem dużo nabiału, więc to mi chyba nie grozi)? Gnębi mnie jeszcze jedna sprawa: panicznie boję się przytyć. Przy moim wzroście nawet "normalna" waga wygląda na nadwagę. Nie chcę być niska i gruba, wolałabym, żeby zostało tak jak jest. Czy to jest możliwe? Takich ludzi jak ja - skrajnie niskich - nie warto przecież leczyć. A ja nie wiem już, co ze sobą zrobić. Dziękuję.

KOBIETA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Szanowna Pani.

Rozpoznanie anoreksji jest w Pani przypadku wysoce prawdopodobne. Przy tak niskiej masie ciała, BMI o wartości 14,5 kg/m2, można mówić o poważnym wyniszczeniu organizmu, wymagającym hospitalizacji. Jednym z kryteriów anoreksji jest BMI <17,5 kg/m2, przy wartościach <15 kg/m2 zaleca się hospitalizację psychiatryczną.

Zgodnie z kryteriami obowiązującego w Polsce i Europie systemu klasyfikacyjnego ICD-10, aby rozpoznać anoreksję, konieczne jest występowanie wszystkich objawów:

1. Masa ciała znacznie poniżej normy (jako kryterium stosuje się np. wartość wskaźnika BMI<17,5 kg/m).
2. Utrata masy ciała została spowodowana celowym unikaniem ,,tuczącego" pożywienia lub innymi sposobami, jak: prowokowanie wymiotów, intensywne ćwiczenia fizyczne, stosowanie środków przeczyszczających lub odwadniających, tabletek odchudzających.
3. Występuje stałe zaabsorbowanie obawą przed przytyciem oraz narzucanie sobie niskiego progu masy ciała.
4. Zaburzenia hormonalne powodujące brak miesiaczki, zaburzenia libido i potencji lub inne zaburzenia hormonalne.

Z Pani opisu wynika, że wszystkie kryteria rozpoznania anoreksji są spełnione.

Konsekwencje nieleczonej anoreksji to nie tylko niepłodność i osteoporoza. Do najpoważniejszych z nich należą zaburzenia ze strony układu krążenia: niskie wartości ciśnienia tętniczego, omdlenia, zwolnienie czynności serca. Większość chorych przystosowuje się do tych zmian i czuje dobrze, jednak nagle może dojść do dekompensacji i pojawienia stanu zagrożenia życia.
Towarzyszące zaburzenia elektrolitowe mogą powodować zaburzenia rytmu serca.

Najczęstszym powikłaniem anoreksji są powikłania w zakresie układu pokarmowego: zaparcia, wzdęcia i bóle po przyjęciu pokarmów, zapalenia przełyku i trzustki. Inne powikłania to: niewydolność nerek, anemia, zaburzenia krzepnięcia krwi, równowagi wodno-elektrolitowej oraz kwasowo-zasadowej, zmniejszona odporność na infekcje, zaburzenia hormonalne.

Osteoporoza jest nie tylko skutkiem nieodpowiedniej diety. Wynika ona również z tego, że zbyt niska masa mięśni i tłuszczu nie obciąża w odpowiedni sposób szkieletu, co przyczynia się do demineralizacji.

Kolejna przyczyna to zmiany hormonalne, które wynikają z przestawienia metabolizmu organizmu na procesy oszczędzania energii wskutek głodzenia. Dochodzi wóczas do zmniejsonego poziomu hormonów płciowych i zwiększonego poziomu kortyzolu, co powoduje demineralizację kości.

Anoreksja jest uważana na zaburzenie psychiczne związane z największa śmiertelnością. Odsetek zgonów w przebiegu jadłowstrętu psychicznego może sięgać nawet 20%.

Rokowanie zależy przede wszystkim od wczesnego rozpoczęcia leczenia, do czego gorąco Panią namawiam. Leczenie polega przede wszystkim na psychoterapii. Powrót do prawidłowej masy ciała i odpowiedniej diety powinien odbywać się stopniowo.
W Pani sytuacji konieczna jest jak najszybsza konsultacja z lekarzem psychiatrą oraz psychoterapeutą specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania.

Z pozdrowieniami