Trudne relacje 27-latki z rodzicami

Jestem dorosłą 27 letnią kobieta, która nie potrafi się przeciwstawić się swoim rodzicom. Choć mówię ,że ich zdanie mnie nie interesuje, to nie robię tego co chcę, z obawy że ich strace razem z resztą rodziny. Przez całe życie , cały czas robię to co oni ode mnie oczekują , a jeśli już nie potrafię wytrzymać to w kłamstwie przed nimi spełniam swoje marzenia , czy to o byciu z konkretnym mężczyzną , czy o imprezie (tak to są marzenia 27letniej kobiety). Czuję się zagubiona nie umiejąc decydować

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Proszę znależć w swojej okolicy psychoterapeutę i udać się na konsultacje, które mogą zakończyć się wspólną decyzją o podjęciu leczenia /tj. psychoterapii/.
Pomoc może Pani uzyskać w ramach NFZ (np.: Poradnia przy Centrum Psychiatrii; CZP Feniks) lub prywatnie.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Warto skorzystać z pomocy psychologa i przyjrzeć się rzeczywistym, głębszym przyczynom trudności w stawianiu granic i lęku przed utrata akceptacji rodziców. Wspólna praca pozwoli wzrost samoświadomości, asertywności, umiejętności podążania za własnymi potrzebami i stawiania granic. A to z kolei pomoże realizować się w życiu i osiągać satysfakcje z niego.

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, nie sposób udzielić pani prostej odpowiedzi na zadane pytanie. Rzeczywiście to ciekawe, że 27 latka obawia się co powiedzą jej rodzice. Zachęcam do przyjrzenia się przyczynom i obawom z tym związanym podczas psychoterapii. Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak się usamodzielnić od rodziców będąc na rencie? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Trudne relacje i kłótnie z bratem – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Problemy w relacjach z rodzicami a agresja – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak rozmawiać z rodzicami na trudne tematy? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Problem samotności u 28-latki – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Problemy w relacjach z rodzicami u 20-latki – odpowiada Mgr Joanna Szlasa
Problemy w relacjach z rodzicem a płaczliwość – odpowiada Mgr Katarzyna Kucewicz
Jak poprawić moje relacje z rodzicami? – odpowiada Mgr Dominika Wieland-Lenczowska
Nadmierna troska rodziców i zaburzenia nastroju – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Jak uchronić się przed toksyczną relacją? – odpowiada Redakcja abcZdrowie

artykuły

Pacjent jest dla mnie ważny

Z prof. Elżbietą Czkwianianc kierownikiem Kliniki

Opór w psychoterapii - charakterystyka, przykłady, przyczyny obiekcji, praca w pacjentem

Opór w psychoterapii może mieć różne oblicza. Świa

Egoizm a egocentryzm - podobieństwa i różnice

Egoizm a egocentryzm - jakie są między nimi podobi

Jak radzić sobie w trudnej relacji z rodzicami?

Witam. Mam 18 lat i od paru dni prawie nic nie jem. Długo się odchudzałam, ale jadłam zwykle przynajmniej 1200 kalorii. Tym razem jednak nie chodzi o wagę. Czuję, że nie mogę jeść, że nie zasługuje na jedzenie. Wykańcza mnie sytuacja w domu. Rodzice rozwiedzeni, z ojcem praktycznie nie mam kontaktu. Od jakiegoś czasu nie mieszka już z nami. Przyjeżdża jednak codziennie, ale rozmawia tylko z moją matką. Ja z nią rozmawiam tylko jak już musze. Mam także starszego brata, ale on kiedyś bardzo mi dokuczał a od kiedy przestał nie zamieniliśmy ze sobą ani jednego słowa. Mama robi zakupy i gotuje dla mojego brata wszystko. Mam wrażenie, że woli go ode mnie. Często na mnie narzekała, krzyczała i miała o wszystko pretensje. Mojego brata nigdy tak nie traktowała. Nawet gdy z nim rozmawia ma milszy głos. Wydaje mi się że mnie ma gdzieś. Chodzę do psychologa od jakiegoś czasu, bo sama o to poprosiłam, ale tracę nadzieję żeby mogło to jakoś pomóc. Mam dosyć tego, że nie mam z kim pogadać na codzień. Nie umiem rozmawiać z mamą, a jak już do tego dochodzi to nie umiem na nią patrzeć. Nie potrafię już o nic poprosić i bardzo mnie to męczy. Przykro mi, że nigdy sama nie zapyta czy nie chce iść do lekarza albo czy nie potrzebuje korepetycji lub jakichś zajęć dodatkowych a ja sama nie umiem o to poprosić. Wydarzyło się też kiedyś wiele rzeczy. Rodzice nigdy mnie za nie nie przeprosili, ale nawet gdyby to zrobili to nie wiem czy jestem w stanie im wybaczyć. Źle mi z tym, ale szczerze czuję że wręcz ich nienawidzę. Czuję się bardzo źle w domu i czuję że nic nie osiągnę. Czuję się też gorsza od innych. Przez to od paru dni nie jestem w stanie jeść. Nikt chyba tego nie zauważył bo i tak siedzę ciągle w swoim pokoju. Nie wiem co mam robić. Nie mówiłam jeszcze psychologowi o tym, że prawie nic nie jem bo w sumie trwa to dopiero kilka dni. Czy jak mu o tym powiem to będzie musiał powiadomić moich rodziców?

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Psychologia Kuchnia i gotowanie

Mgr Katarzyna Balcerzak Psychologia

24 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeśli faktycznie ukończyła Pani 18 lat, to psycholog nie powinien informować Pani rodziców ponieważ jest Pani pełnoletnia i może stanowić sama o sobie. Jeśli wyrazi Pani zgodę to oczywiście może to zrobić.

Zastanawiam się czy chodzi Pani faktycznie do psychologa czy psychoterapeuty. Jeśli do psychologa to watro poszukać psychoterapeuty ponieważ psycholog nie ma uprawnień do prowadzenia procesu terapeutycznego.

Z tego co Pani opisuje ma Pani trudną sytuacje rodzinną i relacje z jej członkami. Warto pracować ze specjalistą nad tym jak radzić sobie w tych sytuacjach, ale też je zrozumieć.

Często nasza relacja z jedzeniem jest zależna od tego co dzieje się w naszym życiu. Ważne aby będąc w kontakcie z psychologiem być szczerym i móc powiedzieć o wszystkim. Jeśli będzie Pani gotowa to warto powiedzieć o tym, że Pani nie je psychologowi.

Piszę Pani również i tym, że nie ma z kim porozmawiać na co dzień. Czy są jakieś osoby - koleżanki koledzy, którzy mogli by być dla Pani wsparciem? Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak radzić sobie z trudnymi rodzicami? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Jak leczyć napady objadania? – odpowiada Mgr Katarzyna Balcerzak
Złe relacje z rodzicami mnie niszczą. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Relacje z siostrą i rodzicami – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Trudne relacje z siostrą - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak powinny wyglądać relacje między dorosłym rodzeństwem? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Relacje znajomej z rodzicami – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Jak sobie poradzić z rozwodem rodziców? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Jak radzić sobie z toksycznym rodzicem? – odpowiada Dr Aleksandra Karmazyn
Jak radzić sobie z trudną relacją z rodzicem? – odpowiada Mgr Aniceta Kijewska

artykuły

Tajemnice pracy psychologa - wywiad z psychologiem i psychoterapeutką Magdaleną Nagrodzką

Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ

Smutna prawda o SORach: Przekroczenie granicy godności

W maju dziennikarka Magdalena Rigamonti opisała na

"Chcę nadal być mamą" - gwiazda "M jak miłość" Judy Turan o walce z rakiem

W głowie - wola walki, w ciele - nowotwór, który c

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Trudne relacje z rodzicami i rodzeństwem

Mam 20 lat i moja rodzina, kompletnie stara mi się dopiec, w każdy możliwy sposób... Moja mama wciąż traktuje mnie jak małą, nieporadną, biedną dziewczynkę... Uważa, że nic nie potrafię zrobić sama. Natomiast mam jeszcze siostrę, która strasznie mi dopieka w każdej możliwej sytuacji i razem z mamą tworzą mieszankę, która się ze mnie nabija, obraża i widzę, że sprawia im to ogromną przyjemność. Jak mam na to zareagować? "Olewanie i obojętność" bardzo już mnie męczy...

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne

Marta Osińska-Białczyk Psychologia, Warszawa

60 poziom zaufania

Witam,

Proponuję udać się po wsparcie, np. do akademickiego psychologa. Na terapii indywidualnej lub grupowej nauczy się pani, jak radzić sobie w takich sytuacjach i jak zapobiec ich wpływowi na dalsze życie.

Pozdrawiam

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u doswiadczonego terapeuty.pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza

Mgr Katarzyna Włoch Psycholog, Wrocław

50 poziom zaufania

Witam serdecznie,
ważne jest, że sama Pani zauważa w jaki sposób jest traktowana przez mamę (jak małą, nieporadną dziewczynkę). To pierwszy krok do tego, aby pracować nad tym, i nie pozwolić się tak traktować.
Może być tak pomiędzy rodzeństwem, że pojawia się rywalizacja, w różnych kwestiach, także dotycząca tego, kto będzie bliżej emocjonalnie z rodzicem/ rodzicami.
Może warto byłoby spróbować opisać Pani przeżycia i emocje, tak jak tutaj Pani je opisała?
Poprzez "olewanie i obojętność" jak to Pani napisała, próbowała Pani w jakiś sposób nabrać dystansu do sytuacji, także pokazać mamie i siostrze ten dystans do nich. Niestety, prawdopodbnie odbija się to kosztem Pani stanu emocjonalnego (trudno jest pokazywać coś innego na zewnątrz, kiedy w środku ma Pani odmienne uczucia).

Jeśli byłoby to możliwe, proszę w trosce o siebie, poszukać bezpośredniej pomocy u specjalisty. Jest Pani młodą osobą, warto na starcie dorosłego życia, wzmocnić samą siebie, jeśli juz teraz czuje Pani, że jest Pani zmęczona tym, co się dzieje w Pani życiu z bliskimi.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego,
Katarzyna Włoch
-------------------------
ZAPRASZAM NA
http://charakterownia.pl