Uczucie rozdarcia między matką a partnerem

Jest Pani w wieku, kiedy naturalnie pojawia się potrzeba oddzielenia od rodziców, separowania, budowania swojej odrębności. Jest to ważny proces. Piszę Pani, że to wynika z oczekiwań chłopaka. Warto zastanowić się, jakie potrzeby ma Pani - czy chce coś zrobić, dlatego, że tak chce chłopak, czy dlatego, że Pani sama tego chce. Budowanie autonomii, na której opiera się dorosłość nie polega na przechodzeniu ze spełniania oczekiwań jednych osób (najczęściej rodziców) do spełniania oczekiwań innych (np. partnera). Wracając do Pani mamy. Czasami silne związanie z rodzicami, np. w takiej sytuacji, o której pisze Pani, utrudnia budowanie autonomii. Pojawiają się wtedy uczucia takie jak np. poczucie winy, które nie pozwalają odejść od rodzica/ rodziców. W takiej sytuacji warto poszukać pomocy psychologa/ psychoterapeuty, by zrozumieć, co nas "wiąże" z domem rodzinnym. Myślę, że to jest zdanie, które stoi przed Panią, a nie Pani chłopakiem, by przekonać Pani mamę.

Witam Panią serdecznie. Myślę, że Pani mail porusza problem bardzo istotny dla wielu osób w tym wieku. Chodzi tutaj o proces separacji od matki, po to żeby móc stać się dorosłą i autonomiczną osobą. Sam ten proces jest bardzo istotny i dobrze, że ma miejsce. Budzi on jednak wiele trudnych emocji związanych np. z poczuciem winy (Pani jest trudniej, bo mama sama Panią wychowywała, jeżeli w dodatku jest Pani jedynaczką tym bardziej mama będzie trzymać Panią blisko). Radziłabym nieustannie dyskutować z mamą na ten temat. Natomiast też dosyć lękowo przeżywa Pani swoją relacją z partnerem - cały czas boi się Pani utraty, myślę że nie czyje się Pani zupełnie bezpieczna. Może on czegoś od Pani wymaga, a Pani się stara spełnić oczekiwania zarówno jego, jak i matki, a to trudno pogodzić. Bardzo ważna jest, żeby Pani wiedziała czego Pani potrzebuje i pragnie czerpać z tych relacji. Niech Pani rozmawia i z jedną i z drugą stroną na temat szacunku dla Pani przekonań i Pani uczuć (żeby Pani nie musiała się bać). W tle porusza Pani trudną historię braku ojca. Może być tak, że ten brak potęguje Pani lęki w obecnym związku. Może warto by było się temu bliżej przyjrzeć w procesie psychoterapii, gdzie zarówno miałaby Pani okazję przeanalizować swoją ralację z partnerem, uczucia do ojca oraz przepracować separację od mamy. Zachęcam Panią do podjęcia takiej pracy. Małgorzata Danielewicz