Zdarzają się podobne sytuacje, gdy jedna w przyjaciółek poznaje chłopaka, ma mniej czasu, mniej "do powiedzenia" (bo część mówi już chłopakowi), mniej potrzeb realizuje razem z przyjaciółką a więcej z chłopakiem. Wówczas druga strona najczęściej czuje się odrzucona, rozczarowana, rozżalona, zła.
Jeśli jednak spojrzeć na to z innej strony, to ludzie także się zmieniają. To, co jest nam bliskie, gdy mamy 10 lat nie musi nam już być bliskie gdy mamy 15, a potem 20 itd. Zmieniają się wartości, priorytety, sposoby spędzania wolnego czasu, obowiązki itp itd. To często oddala od siebie najlepszych nawet przyjaciół. I nie ma w tym de facto niczyjej winy. Znam przypadek dwóch bliskich przyjaciółek, w wieku 19 lat jedna zaszła w ciążę z partnerem, zdecydowała się na ślub i życie rodzinne, druga zdecydowała się podjąć studia magisterskie. Jak łatwo się domyśleć, pomimo starań ich drogi życiowe tak bardzo się rozeszły, zmieniły wartości, tematy rozmów, wolny czas i obowiązki, że przyjaźń wygasła.
Nie wiem, czy podobne zmiany (wartości, przekonań, priorytetów itp) miały miejsce w przypadku Pań, ale może warto przyjrzeć się temu pod tym właśnie kątem?
Może także warto spróbować odnaleźć kontakt i nić porozumienia? Nic Pani na tym nie straci.
