Zachowanie 5-latka w domu dziecka

Zaczęłam praktyki w domu dziecka. jest tam 1 trudne 5-letnie dziecko, które jest agresywne, nadpobudliwe, nie potrafi skupić uwagi, a jeżeli tak, to na chwilę, gryzie i bije inne dzieci, przeklina i zachowuje się w sposób negatywny chociaż wie, że nie może się tak zachowywać. Bardzo szybko reaguje na czyjeś złe zachowania i robi dokładnie co on. Najbardziej niepokojące, to przejawia zachowania seksualne: zdejmuje spodnie i prezentuje innym swoje genitalia, dotyka miejsc intymnych innych dzieci

KOBIETA, 40 LAT ponad rok temu

Agresja Seksuologia Psychologia Psychoterapia Problemy wychowawcze Dziecko

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Nie tyle dziecko jest "trudne", co na pewno "dziecku jest trudno". Z pewnością warto poświęcić chłopcu więcej czasu, zaczynając kształtowanie jego zachowań, ale też w kierunku ewentualnej diagnozy. Zaburzenia zachowania? Nadpobudliwość psychoruchowa? Jaki jest jego rozwój intelektualny i emocjonalny? Przebyte traumy, urazy? Czy doświadczał nadużyć seksualnych czy przemocy fizycznej? Jaka jest jego historia? Dlaczego trafił do domu dziecka? W temacie zachowań seksualnych dzieci (również dzieci niepełnosprawnych, ale nie tylko) polecam książki Pani Izabeli Fornalik.

Pozdrawiam!

Piotr Bochański Psychologia, Sulechów

70 poziom zaufania

Po przyjęciu dziecka do DDz musi być ono zdiagnozane przez psychologa oraz opracowany plan pomocy dziecku. Dziecko jest z pewnością ofiarą i musi być traktowane bardzo troskliwie i delikatnie. Niestety nawet najlepszy Dom Dziecka to kolejna trauma. Dziwi mnie też, że tak małe dziecko zostało umieszczone w placówce!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak opanować niegrzeczne zachowanie u 5-latka? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Zaburzenia zachowania i emocji u dziecka nadruchliwego – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Hiperkinetyczne zaburzenia zachowania u ucznia – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Prośba o pomoc w interpretacji skierowania na EEG u dziecka – odpowiada Mgr Anna Tońska-Szyfelbein
Jakie leki uspokajające mogę stosować w przypadku napobudliwych dzieci? – odpowiada Artur Brzeziński
Jak pomóc dziecku, które sięga po alkohol? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Niegrzeczne zachowanie u 5-latka – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Zaburzenia zachowania i emocji z ADHD na EEG u syna – odpowiada Mgr Anna Tońska-Szyfelbein
Czy lek Hydroxyzinum wpływa na opóźniony rozwój 2,5-letniego dziecka? – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek
Jak radzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym? – odpowiada Mgr Sylwia Wiśniewska

artykuły

WHO: Trauma wojenna jest największym wyzwaniem. Około pół miliona uchodźców potrzebuje pomocy

Pół miliona ukraińskich uchodźców w Polsce potrzeb

Wojna zostawia trwałe ślady w psychice. Jak radzić sobie z zespołem stresu pourazowego?

Jesteśmy świadkami konfliktu zbrojnego w Ukrainie.

Manipulowanie uczuciami

Poczucie winy, szczególnie to nieuzasadnione i wyw

Co oznacza zachowanie u 5-latka?

Witam, mam 5 letniego synka który nasladuje krok w krok swoich rówieśników a nawet ostatnio zdaza się że swojego 1.5 rocznego brata. Tłumaczę synowi że jest bardzo mądry i nie musi robić tego co inne dzieci alebez skutku.Syn też powtarza zdania lub słowa zasłyszane wcześniej w szkole dokładnie słowo w słowo tak jak np.powiedziala pani w szkole dodam że uczęszcza do szkoły w Irlandii. Powtarza też całe teksty usłyszane w bajce pozatym jest wszystko inne jest ok czy w wieku 5 lat takie zachowania są normalne? Dodam też że lubi bawić się z dziećmi czasami mam wrażenie że szuka przyjaciół na siłę. Dziękuję za odpowiedź

KOBIETA, 35 LAT ponad rok temu

Pediatria Dziecko

Lek. Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna, Warszawa

98 poziom zaufania

Tak może być, minie.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Echolalie u 4-latka a autyzm – odpowiada Piotr Bochański
Stwierdzona afazja u 5-letniego dziecka – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska
Niepokojące zachowanie u 5-latka – odpowiada Mgr Agata Majda
Zaburzenia sensoryczne i zaburzenia zachowania u 4-latka – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk
Czy takie zachowania córki są normalne w tym wieku? – odpowiada Mgr Agata Majda
Zachowanie 4-latka a podejrzenie Zespołu Aspergera – odpowiada Mgr Anna Szostak (Mazur)
Dziwne zachowanie i brak empatii u 5-letniej córki – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Problemy z zachowaniem u 6-latka – odpowiada Mgr Ewa Mioduska
Czy zachowanie 3-latka jest normalne? – odpowiada Mgr Aniceta Kijewska
Co oznacza płaczliwość u dziecka? – odpowiada Dr n. med. Tomasz Grzelewski

artykuły

Artystka Kate Bush ujawnia sekrety nadużyć fizycznych, których doświadczyła w młodzieńczych latach szkolnych

Słynna angielska piosenkarka, kompozytorka, utorka

Brak przyjaciół w klasie a depresja

Osamotnione, smutne i samotne w szkole dzieci to c

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Dr n. med. Tomasz Grzelewski Pediatria

umów wizytę

Dr n. med. Zofia Zinkiewicz Pediatria, Lublin

umów wizytę

Lek. Danuta Sawicka Pediatria, Piaseczno

umów wizytę

Henryka Dubel – Gładoch Pediatria, Terespol

umów wizytę

Zaborcze zachowania u 5-latka

Mój syn (5 lat) jest zaborczy wobec mnie. To krępująca sytuacja,stanowi dla mnie duży problem. Np. gdy chcę wyjść z jego pokoju spędziwszy na zabawie stosunkowo dużo czasu, blokuje przejście przez drzwi, zapiera się, negocjuje. Nie chcę go ranić ani ignorować, tym bardziej przepychać się czy krzyczeć. Są sytuacje, że koniecznie muszę wyjść , by np. zdążyć na autobus. Wtedy zapiera się przy drzwiach wyjściowych i "nie wyjdziesz, nie pozwalam". Jak z nim rozmawiać, bez przemocy, ze skutkiem?

KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy wychowawcze Dziecko

Mgr Joanna Pluta Psycholog, Warszawa

45 poziom zaufania

Witam!
To rzeczywiście trudna sytuacja, tak dla Pani, jak dla synka. Dlatego warto ją z dzieckiem nie tyle omówić, co przepracować. Łatwiej mu będzie zrozumieć Pani emocje i skorygować swoje zachowanie, jeśli spojrzy na sprawę z perspektywy widza a nie głównego aktora.
Proszę wybrać spokojny moment, kiedy będzie Pani miała nieco wolnego czasu. To może być spacer, wspólne rysowanie\ malowanie.
Proszę spróbować opowiedzieć synkowi historię pewnego chłopca lub dziewczynki, który\-a zachowuje się zupełnie tak samo jak on. Proszę w tę historię wpleść informacje o tym, co czuje mama bohatera (czyli swoje własne emocje), co myśli i czuje jego tata. W historyjce powinno się znaleźć miejsce na emocje dziecka ( był smutny, był bardzo zły itp) , oraz koniecznie miejsce na pytanie: ale dlaczego nie chciał\-a wypuścić mamy? dlaczego zamykał\-a drzwi?
Trzeba pamiętać, aby w historyjce oceniać zachowanie ( jego zachowanie było niegrzeczne) a nie dziecko ( zamiast był niegrzeczny).
Tę opowieść można wspólnie zilustrować, można narysować złość chłopca, smutną minę mamy.
Jeśli dojdziecie do porozumienia, warto aby powstał także nowy obrazek – dobre zakończenie, na którym emocje będą już zupełnie inne.

Proszę także spróbować dotrzeć do przyczyny zachowania dziecka? Istotne jest czy synek chce zwrócić na siebie Pani uwagę?
Czy może próbuje wymóc na Pani zmianę reguł i norm obowiązujących w Waszej rodzinie?

W tej drugiej sytuacji warto pozwolić dziecku odczuć konsekwencje swojego postępowania.
Do tego celu dobrze jest wykorzystać przytulanki i pobawić się w teatrzyk. Znowu trzeba zaaranżować fabułę, w której bohaterowie będą do Was łudząco podobni. Z tą różnicą, że teraz mama się upiera
i nie pozwala synkowi, zrealizować jakiegoś planu.
I w tym przypadku trzeba rozmawiać o emocjach, o normach, o zmianie zachowania.
Pozostaje także możliwość porozumienia się ze specjalistą , który podpowie jeszcze inne rozwiązania.
Życzę powodzenia. J.Pluta

Mgr Joanna Marciniak Psychoterapia, Śrem

46 poziom zaufania

Wiele rodziców boryka się z podobnym problemem. Proszę zwrócić uwagę, jak wygląda czas, który wspólnie spędza Pani z synem. Czy to faktycznie czas dla Was (np. bez dzwoniącego telefonu, innych osób będących z Wami) czy tez towarzyszą Wam "przeszkadzacze" sprawiające , że mimo, że Pani jest tak naprawdę syn może odczuwać Pani brak? A może jest coś, czego syn obawia się po opuszczeniu przez Panią pokoju/domu? Radziłabym znaleźć czas, by porozmawiać z synem o swoich odczuciach w związku z takimi sytuacjami i oczekiwaniami. Proszę przedstawić pomysł (np. że pobawi się Pani z nim konkretną ilość czasu), ale też wysłuchać jego sugestii. Potem trzeba już działać z przekonaniem, że nie robi Pani dziecku krzywdy, ale taka Pani rola - przewodnika dla dziecka, a nie "człowieka orkiestry czy wesołego miasteczka". Czasem błąd kochających rodziców polega również na tym, że za dużo tłumaczą, co dzieci mogą odbierać jako słabość, lukę, przez którą mogą "ugrać swoje". Powodzenia