Witam,
Przez wiele lat dbał Pan - tak jak najlepiej potrafił - o rodzinę - żonę, dzieci.
Jak rozumiem, zrezygnował Pan w pewnym stopniu ze swoich potrzeb.
Tak Pan wybrał.
Pisze Pan, że "nie odszedłem kiedy należało to zrobić" - czy to oznacza, że już Pan wcześniej myślał o rozstaniu? Co Pana wówczas powstrzymało? Czy te motywy przestały teraz być ważne?
Pisze Pan, że pozostawanie w związku mogło wywrzeć negatywny wpływ na dzieci.
A jaki wpływ wywarło na Pana? Jak się Pan czuł? Jak się Pan czuje teraz?
Jak Pan chce czuć się w przyszłości?
Pyta się Pan "czy jest sens uratować .. związek".
Czy powiedział Pan sobie -
Jak ma wyglądać ten "uratowany związek"? Co ma się w nim zmienić? - żona ma postępować inaczej? Jak? Pan ma zmienić swoje zachowanie?
Co Pan chce przez te zmiany uzyskać? - lepsze samopoczucie? więcej radości? satysfakcji? uznania?
Jak to jest ważne dla Pana? Jak chce Pan przeżyć tę najważniejszą - bo ciągle przed Panem - część życia?
Relacje w związku zależą od woli i postawy dwóch osób. Jeżeli żona nie widzi potrzeby i/lub nie chce tych zmian to wówczas albo się Pan pogodzi z tym, jak jest albo zdecyduje na rozstanie.
Pyta się Pan "jak ratować związek". Sam Pan tego nie zrobi. Konieczna jest współpraca żony. Warto powiedzieć jej, że bez waszego wspólnego wysiłku "związku się nie uratuje" - i wówczas ...no właśnie - Czy jest Pan faktycznie gotów do rozstania?
Jeżeli żona nie chce pójść na wspólną terapię to proszę rozważyć możliwość pójścia na terapię samemu. Takie rozmowy z terapeutą nie byłyby leczeniem - Pan nie jest chory. Poprzez te rozmowy lepiej by Pan zrozumiał co się w Panu dzieje, co jest dla Pana ważne, jakie ma Pan możliwości i mógłby Pan podjąć świadomą decyzję o ratowaniu lub rozstaniu.
Życzę powodzenia
