Witam serdecznie!
Być może Pani rodzice naprawdę boleśnie odczuwają Pani wyjazd na studia do innego miasta (syndrom pustego gniazda itp.), ale może być też tak, że są rodzicami nadopiekuńczymi, którzy chcą Panią ochraniać i jednocześnie kontrolować Pani życie. Pani studia i wyjazd uniemożliwiają im permanentną kontrolę, dlatego mogą się irytować, denerwować, że Pani się nie odzywa, nie dzwoni, co z kolei skutkuje tym, że próbują wzbudzić w Pani poczucie winy, że jest Pani niewdzięczną córką. Proszę pamiętać, że jest Pani dorosła i ma prawo stawiać asertywnie granice. Skoro dzwoni Pani do rodziców co kilka dni, ma Pani z nimi kontakt, to nie wiedzę powodów, dla których Pani rodzice mieliby się na Panią gniewać. Zdaję sobie sprawę, że jako rodzice martwią się bardzo o Panią, ale czasem źle pojęta troska rodzicielska też może zrobić wiele krzywdy dziecku. Niech spróbuje Pani przy najbliższej okazji, kiedy będzie Pani w domu rodzinnym, porozmawiać spokojnie z rodzicami i powiedzieć im stanowczo, że nie może Pani cały czas wisieć na słuchawce, bo ma Pani zajęcia, egzaminy, naukę i swoje życie (zakupy, spotkania ze znajomymi, sprzątanie, pranie itp.). Że gdyby działo się naprawdę coś niepokojącego, to byliby z pewnością pierwszymi osobami, które by się o tym dowiedziały. Że zdaje sobie Pani sprawę, że może na nich zawsze liczyć, ale też oni muszą zdać sobie sprawę z tego, że jest Pani dorosłą kobietą, która ma prawo do własnego autonomicznego życia i że kiedy nie odzywa się Pani dzień czy dwa dni, to nie jest wielka tragedia. Możecie też spróbować ustalić, w jakie dni, o jakiej porze będzie Pani dzwoniła do rodziców, a kiedy oni mogą do Pani dzwonić, byście mogli spokojnie sobie porozmawiać. Wierzę, że uda się Pani porozumieć z rodzicami i że rodzice w końcu zaczną Pani ufać. Trzymam kciuki!
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
