Od prawie roku jestem w homoseksualnym związku ze starszym od siebie mężczyzną. Różnica wieku 15 lat. Od kiedy tylko pamiętam, zawsze borykałem się ze swoją orientacją i miewałem wielokrotnie złe samopoczucie i wewnętrzne rozdarcie. Podczas tych 11 miesięcy nabrałem dystansu do życia i siebie samego, ale myśl, że jestem z facetem przyprawia mnie często o smutek. Mój partner był ponadto 10 lat z kobietą i ma już nieco inne wyobrażenia i oczekiwania, chociażby zważając na różnicę wieku. Bardzo bym się ucieszył, gdyby ktoś mi odpisał.

Mam 22 lata. Od kilku lat mam ten sam problem. Dotyczy on mojej orientacji seksualnej. Nie potrafię się z nią pogodzić, ponieważ jest ona homoseksualna. Ten problem zdominował moje życie i nie potrafię o nim nie myśleć. Na ogół dążę do tego, by zmienić orientację, ale nie udaje mi się to. Przez ten problem jestem ciągle smutna i często mam napady płaczu. Czasem uświadamiam sobie, że może trzeba by coś z tym zrobić, może zaakceptować, jednak taka myśl ginie po paru godzinach. Nie czuję się przynależna do całego środowiska homoseksualnego, nie wyglądam jak lesbijka, jestem zupełnie dziewczęcą osobą. Ten problem był powodem moich dwóch prób samobójczych. Kilka lat chodziłam do różnych psychologów, a potem do psychiatrów. Każdy miał inne pomysły. Jedni mówili, że to nerwica natręctw i że wcale nie jestem lesbijką, inni wmawiali mi, że muszę zaakceptować siebie, że mam depresję albo zaburzenia osobowości. Brałam różne leki na depresję, jednak one pomagają tylko trochę. Na początku czuję się dobrze i wtedy nie myślę o problemie, jednak po paru miesiącach wszystko się zawala i znów mi się to przypomina. Wtedy lekarz przepisuje inny lek lub każe zwiększyć dawkę. Obecnie zażywam F*** oraz doraźnie H***. Nie lubię brać tych leków, ponieważ od nich tyję i jestem otępiała. Jednak gdy przestaję brać leki, wpadam w straszny nastrój i nie mogę przestać płakać. Jestem osobą wycofaną z życia towarzyskiego. Wolę siedzieć w domu, rysować i malować. Mam jednego znajomego. Czuję się bardzo samotnie i czasem chciałabym poznać jakąś lesbijkę, żeby chociaż porozmawiać o tym, co czuję. Jednak jest to niemożliwe, bo to środowisko nie jest dla mnie przyjazne. Czasem podoba mi się jakaś dziewczyna i zawsze czuję z tego powodu wyrzuty sumienia. Nie potrafię się kontrolować i sprawiać, żeby nie odczuwać tych rzeczy. Chciałabym być osobą aseksualną, żeby nikt mi się nie podobał. Czuję, że wtedy byłabym wreszcie szczęśliwa i mogłabym odetchnąć. Czuję również, że ten problem jakby rośnie i sprawia mi coraz więcej bólu. Gdy na przykład natrafię przypadkowo na jakiś film, w którym jest wątek homoseksualny, w gazecie znajdę artykuł o takiej tematyce, zobaczę jakąś lesbijkę itp., to strasznie się denerwuję, a często zaczynam płakać. Mogę nawet do końca dnia być smutna. Ciągle powtarzam sobie, że muszę się zmienić, ale nie potrafię. To jest poza moimi możliwościami. Czasem zastanawiam się, czy jest to może homofobia. Moje napady smutku martwią moją rodzinę. Nie chcę sprawiać im przykrości. Właściwie to straciłam już nadzieję, że będzie lepiej. Jednak nie chcę cierpieć do końca życia. Będę wdzięczna za jakąkolwiek odpowiedź.

Mam prawie 30 lat. Jestem nauczycielem. Ja chyba do tej pory nie umiem pogodzić się z tym, kim jestem (biseksualny) i dlatego dręczę się, i przeżywam prawdziwe piekło na ziemi. Te niewypowiedziane męczarnie wzmagają się, gdy pomyślę, jak bardzo odstaję od społeczeństwa i jak bardzo się różnię. A milczeć muszę, żeby żyć (praca i ludzie...). Nie. To nie jest życie. To droga usłana rozżarzonymi kawałkami szkła, po których chodzę, raniąc się do krwi. A ból mój jest tak straszny, że najdrobniejsza przeciwność, uwaga, uszczypliwość czy słowo zdolne są pchnąć mnie do samobójstwa.

Najgorsze jest to, że liczę lata i dostrzegam to, jak bardzo już odstaję od reszty społeczeństwa. Ciągłe bezwiedne i podświadome porównywanie się z innymi sprawia, że doznaję takiego lęku i strachu, że gotów jestem skończyć ze sobą. Ostatnimi dniami mam coraz większy ból w sobie. Nie umiem się mu przeciwstawić. Najchętniej zamknąłbym się w domu, by nie widzieć tej "radośniejszej" części społeczeństwa. Ale i to zapewne by nie pomogło. Niewiele by zdziałało. Tonę w strachu i przeogromnym smutku, że jestem taki, jaki jestem, modląc się codziennie o swoją śmierć (o ciężką i nieuleczalną chorobę, np. raka) - nie zwracam już uwagi na to, że to może i bluźnierstwo. Jeśli Bóg kocha mnie, to zabierze mnie stąd, bo bardzo mi źle.

Nawet pisząc to, łzy same pchają się do moich oczu. Myślę nawet i o tym, że chyba byłoby lepiej, jakbym był niewidomy albo ociemniały, głuchy, żeby nie widzieć okrutnego świata i nie słyszeć, co złego do powiedzenia ma na mój temat. Moje przerażenie sięga zenitu. Wokoło jest coraz czarniej, coraz mroczniej. I jeszcze to, że nie jestem do końca zdrów. Urodziłem się już z wadą (jestem monorchistą) - i nie chodzi tu o moją psychikę tylko. Jedno jest pewne, jeśli nikt tak na co dzień nie wyciągnie do mnie ręki, niebawem mnie nie będzie. Nadchodzi zmrok...