Dzień dobry.
Wydaje się, że nie można rozwiązać problemu stosunku do religii i wiary, które nie podlegają przecież jakimkolwiek kryteriom. Albo jest się osobą wierzącą albo nie - przy czym "wiara" sama w sobie po prostu jest i nie wymaga jakichś dowodów. Osoby "mocno" wierzące bywają po prostu ortodoksyjne, podobnie, jak Pani mama, a ortodoksyjność ta powoduje niejednokrotnie brak otwartości i sztywność poglądów. Nie ma też w tym nic szczególnie złego, czasem jednak osoby te usiłują w dość twardy sposób narzucać innym swój światopogląd, co bywa niekiedy zwyczajnie męczące.
W Pani przypadku istotniejsze wydaje się nie to, że Pani mama ingeruje w Pani świat duchowy, ile to, że z jakiegoś powodu uznaje Pani tę ingerencję za uzasadnioną.
Z opisu wynika, że jest Pani już dorosłą osobą, która nie tylko ma prawo mieć określone i autonomiczne poglądy (nie tylko dotyczące wiary), ale poglądy te Pani mieć powinna.
Sugerowałbym podjęcie spokojnej rozmowy z mamą, w której nie tyle próbować Pani będzie przekonać mamę do swoich racji, ile wytłumaczyć, że ma Pani pełne prawo do szukania Boga w indywidualny dla siebie sposób, dzięki czemu na przykład będzie Pani mogła lepiej zrozumieć swoją religię i zasady wiary.
Z drugiej strony - warto byłoby skonsultować się z psychologiem, któremu mogłaby Pani przedstawić problem niemożności mentalnego odseparowania się od mamy i rodziny.
Pozdrawiam.
