Witam!
Aby poradzić sobie z tym problemem, warto zastanowić się, co jest źródłem napięcia, które odczuwa Pani w obecności swojego chłopaka. Złość sama w sobie nie jest niczym złym, coś oznacza. Zła może być natomiast forma jej komunikowania, na przykład krzyczenie czy szarpanie zamiast rzeczowej rozmowy o tym, co się Pani nie podoba, co Panią złości lub martwi.
Problemem może być niewłaściwa komunikacja. Wówczas praca nad właściwym sposobem rozmawiania i mówienia o swoich potrzebach czy uczuciach stopniowo poprawi relację w zwiąku. Jeśli mimo tego ma Pani trudności w kontrolowaniu impulsów, wówczas wskazane byłoby spotkanie z psychologiem.
Wspomniała Pani o graniu przez chłopaka - on zaczyna grać, Pani zaczyna krzyczeć. Proszę na spokojnie zastanowić się, jakie dokładnie uczucia się w Pani pojawiają w takiej sytuacji i dlaczego? Co Panią irytuje i dlaczego?
Proszę przypomnieć sobie 5 podobnych sytuacji. Takich, w których odczuwała Pani zdenerwowanie, z którym nie mogła sobie Pani poradzić. Następnie proszę wypisać na kartce wszystkie uczucia, które Pani wówczas towarzyszyły. Obok każdej emocji proszę napisać swoją rekację, a także myśli jakie się wówczas pojawiły (czy też jakie hipotetycznie mogłyby się pojawić). Na końcu proszę wyobrazić sobie werbalny komunikat, który mógłby najlepiej wyrazić Pani intencje oraz to, co Pani czuje. W sytuacji, kiedy Pani chłopak zabierał się za granie, łatwiej byłoby Pani uniknąć wybuchu złości, gdyby powiedziała Pani wprost swoje uczucia. Na przykład: Denerwuję się, widząc, że spędzasz tak dużo czasu na graniu czy Chciałabym z tobą porozmawiać, ale widzę, że chcesz zacząć grać. To mnie złości, bo czuję się lekceważona.
Bardzo ważne jest wyrażanie wprost tego, co Pani czuje, oraz jak Pani odbiera określoną sytuację (starając się mówić o swoich odczuciach i swoim punkcie widzenia, w miarę możliwości unikając sformułowania ty - ty jesteś itp.). Wybuchy złości bardzo często są wyrazem bezsilności. Myślę, że warto byłoby zacząć od poprawienia wzajemnej komunikacji w związku. Warto również pomyśleć o spotkaniu z psychologiem pary bądź na osobistej konsultacji z takim specjalistą. Obwinia Pani siebie za wybuchy złości, ale zamiast doszukiwać się winy u jednej ze stron, warto wzajemnie popracować nad konstruktywnym rozwiązywaniem konfliktów.
Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!
