Czy brak zaufania do ludzi jest okresem przejściowym?
Od dłuższego czasu obawiam się, że coś dzieje się złego z moim organizmem i psychiką. Kiedyś wykryto u mnie nerwobóle, podobno nic groźnego. Usłyszałam, że mam się nie denerwować jednak jestem takim człowiekiem, że zawsze towarzyszą mi nerwy i panika. Nie ma u mnie „normalnego” stanu emocjonalnego albo jestem szczęsliwa, aktywna, pełna energi i uwielbiam ludzi, muszę z nimi spędzać czas albo nie mogę przebywać z innymi osobami, nie jestem smutna ale rozdrażniona, zdenerwowana, wrażliwa na bodźce z otoczenia. Jednak okres „spadku” formy trwa bardzo krótko, ponieważ potrzebuje obecności innych ludzi. Kiedyś przez jakiś okres miałam dziwne myśli, że ludzie z otoczenia mogą słyszeć właśnie moje myśli. Zdarzyło się to kilka razy i obecnie nie ma „nawrotu”. Coś co przeraża mnie najbardziej to często wpadam w panike, że ludzie o mnie mogą rozmawiać, wpadam wtedy w bardzo dziwny stan spięcia. Gdy wykonuje proste czynności czasami napadają mnie myśli, że mogę sobie coś zrobić np. wiele rzeczy leży na podłodze i mam wizje, że niefortunnie upadam i robię sobie coś groźnego. Zszywam material igla i czuję, że jest możliwość wbicia sobie jej np. w oko. Oczywiście nie chce tego i nigdy nie myślałam o samookaleczaniu się albo samobójstwie. Nie wiem czy warto o tym pisac ale często również mam bezpodstawne „agresywne” myśli. Nie wyobrażam sobie krwawych scenek. Jednak jeśli ktoś mnie zdenerwuje albo zrobi coś nie po mojej myśli odtwarzam sobie to wydarzenie w głowie i piszę własny scenariusz rozmowy. Nie do końca jestem w stanie to opisać ale często to sa kłotnie lub niemiłe rzeczy. Wspomnę, że nikt o tym nie wie, ponieważ jestem osoba bardzo towarzyską, otwarta ale nie lubie mówić o swoich uczuciach, nie wiem czy jestem w stanie je w ogole nazwać. Nigdy nie byłam w stanie być z kimś w związku, zaufać komuś, otworzyć się i zdjąć wszystkie maski. Chciałabym wiedzieć czy warto coś z tym zrobić i czy to jest okres przejsciowy, ponieważ czuje nasilenie różnych emocji i myśli.
