Witam!
Miała Pani trudne dzieciństwo, w którym zabrakło pozytywnych wzorców relacji międzyludzkich, wyrażania emocji i radzenia sobie z nimi. Pani powiela schemat swoich rodziców, kiedy krzyczy Pani na swoich bliskich. Ciężko jest odciąć się od przeszłości i zacząć swoje życie, bez wpływów rodziny i wspomnień. Dlatego też zmiany nie nastąpią w Pani z dnia na dzień, ale warto zawsze się starać, by było lepiej. Uważam, że terapia jest Pani potrzebna, żeby mogła sobie Pani poradzić z przeszłością i zmienić schematy postępowania.
Będzie to także pomoc w uczeniu się wyrażania emocji tak, by zmniejszyć wewnętrzne napięcie i nie krzywdzić przy tym najbliższych osób. Zanim zdecyduje się Pani na terapię, warto samodzielnie próbować zmieniać swoje zachowanie. Może Pani poczytać materiały na temat wyrażania emocji oraz samodzielnie wykonywać ćwiczenia, które może Pani znaleźć w poradnikach psychologicznych i Internecie. Prowadzi Pani dziennik, warto również to wykorzystać. Dobrze wpisywać w nim codzienne wydarzenia oraz emocje, jakie w Pani powstawały na ich skutek. Nazywanie emocji pozwala na większą kontrolę i poznanie swojego wnętrza.
W chwilach zdenerwowania warto mówić o tym, co Pani czuje, by nie musiała Pani krzyczeć. Zanim napięcie emocjonalne silnie narośnie, warto mówić o tym, co się z Panią dzieje. Zachęcam do używania formy pierwszej osoby, tzn.: ja czuję się..., jestem zmęczona/znudzona/zdenerwowana/sfrustrowana/rozgniewana/szczęśliwa/wesoła/smutna, itp. Wyrażając się w ten sposób mówi Pani o swoich emocjach, ale nie rani innych. Warto starać się jak najwięcej mówić o swoich przeżyciach i odczuciach, zarówno o tych pozytywnych, jak i trudnych. W ten sposób sama może Pani wpływać na swoje zachowanie i reakcje. Jednak oprócz samodzielnej pracy nad swoimi problemami zachęcam do wzięcia udziału w psychoterapii.
Pozdrawiam
