Strach przed byciem matką

Witam! Od pewnego czasu coś jest ze mną nie tak... Wcześniej bardzo chciałam mieć dziecko , myśl o tym, że kiedyś będę mamą sprawiała mi radość. Teraz jest lęk i strach. Ciągle myślę, że będę złą matką. Jestem osobą dosyć wybuchową, ostatni też rozdrażnioną . Wyobrażam sobie sceny, że mogę je uderzyć lub zostawić. Czasem myślę, że mogę wyrządzić dziecku większą krzywdę. Bardzo się to boję nawet pisząc to chce mi się płakać. Czy coś jest ze mną nie tak? Czy mam jakieś zaburzenia ?

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Niska samoocena Zaburzenia zachowania Psychologia Rozdrażnienie

Mgr Justyna Kała Psycholog, Siemianowice Śląskie

34 poziom zaufania

Witam
Jest Pani osobą bardzo młodą, to naturalne, że podejmowanie nowych ról społecznych może rodzić w Pani ambiwalentne uczucia. Nie pisze Pani nic na temat tego, czy ma Pani w planach na najbliższy czas macierzyństwo? Skąd biorą się myśli dotyczące zostania mamą w tym momencie Pani życia? Z pewnością warto się temu przyjrzeć, zastanowić, jakie ma pani wyobrażenia o macierzyństwie, jego "blaskach i cieniach", jakie wiąże obawy itd. Czasami jest tak, że przyczyna naszych - nieracjonalnych jak nam się wydaje - lęków, leży nieco głębiej w nas i nie jest widoczna od razu. Dlatego zachęcam do spotkania z psychologiem/psychoterapeutą, który pomoże Pani lepiej zrozumieć to, co się z Panią dzieje. Powodzenia

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Każda kobieta ma obawy przed wejściem w absolutnie nową rolę. Nie wiadomo jak się do niej przygotować. Nie wiadomo na co zwracać uwagę. Można słuchać "dobrych rad" rodziny czy znajomych, lecz dopiero na własnej skórze można się dokładnie dowiedzieć co i jak. Refleksje tego typu są naturalne i mogą stanowić dobre przygotowanie do nowej roli (co bym chciała, czego nie chcę, jaka chcę lub nie chcę być). Jednakże jeśli dyskomfort jest zbyt duży, może warto pomyśleć nad podjęciem konsultacji z psychologiem? Pomoże to pani przepracować swoje lęki i obawy. Pozdrawiam

Mgr Adam Kowalewski Psychologia, Łódź

62 poziom zaufania

Proszę sobie przypomnieć dlaczego chciała Pani mieć dziecko jakie myśli towarzyszyły wyobrażeniu sobie siebie i maleństwa. Nic się nie zmieniło u Pani tylko obudziły się obawy każdej przyszłej matki: Czy dam radę? Przecież nigdy nie miałam dziecka i nie wiem jak to jest. Czy wytrzymam gdy nie da mi spać? Itp.
Konsultacja z psychologiem napewno pomoże zrozumieć swoje obawy i myśli.
Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego mam lęk przed zajściem w ciążę? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Troska matki o dorosłego syna – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co jest powodem obojętności w stosunku do własnego dziecka? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Myśli o śmierci i strach przed śmiercią – odpowiada Mgr Elżbieta Pniewska
Dlaczego czuję lęk i stres odkąd urodziłam dziecko? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Czy jestem zła matka skoro zastanawiam się mając 2 małych synów czy nie lepiej by było mieć córkę? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Natrętne myśli u młodej matki – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Uzależnienie dziecka od matki – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Dlaczego czuję obawy przed posiadaniem dziecka? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Jak uwolnić się od nadopiekuńczej matki? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

Objawy depresji poporodowej

Depresja po porodzie nie jest powodem ani do wstyd

Lęk separacyjny

Lęk separacyjny pojawia się u dzieci w okolicach ó

Strach przed byciem grubą

Rocznikowo mam 16 lat oraz 170 cm wzrostu. Aktualnie ważę 48,1 kg, co naprawdę mnie przytłacza - przecież niedawno, jakieś 2 miesiące temu, było to 46,0 kg! Ostatnio totalnie nawalam, jeśli chodzi o odchudzanie. Moją główną pasją jest taniec. Ostatnio nie wyrabiam, jem tyle, ile nigdy nie jadłam, bo mam ciągłe treningi. Nie chcę tak. Chcę schudnąć, to się teraz dla mnie najbardziej liczy. Strasznie boję się tego, że będę najgrubsza z klasy w liceum, do którego idę od września. Potrafię stać przed lustrem i płakać. Nienawidzę swojego ciała. Wszyscy wokół mówią, że powinnam iść do psychiatry, psychologa, kogokolwiek, że jestem chora, że jestem anorektyczką. Nie jestem. Anorektyczki są chude - ja nie. Proszę o pomoc. Co mogę zrobić, by się opanować i nie jeść tyle? Jak schudnąć 5, 6 kg do września? Pozdrawiam.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Posłuchaj rad Twoich bliskich, tym bardziej, że wynikają z prawdziwej troski i niepokoju o Ciebie.

Jest bardzo prawdopodobne, że chorujesz na anoreksję.

Aby rozpoznać to zaburzenie, muszą być spełnione wszystkie kryteria:

Spełniasz z pewnością jedno z nich - jest nim zbyt niska masa ciała w stosunku do wzrostu (aktualny BMI ma wartość 16,6 kg/m2, a wartością graniczną dla rozpoznania jest 17,5 kg/m2). Dalsza utrata masy ciała może spowodować konieczność leczenia szpitalnego.

Kolejny warunek niezbędny dla rozpoznania: wychudzenie zostało spowodowane celowym głodzeniem się, unikaniem ,,tuczących pokarmów", intensywnymi ćwiczeniami lub celowymi wymiotami.

Kolejne kryterium, jakie musi być spełnione, to postrzeganie masy ciała jako zbyt dużej, pomimo że występuje znaczna niedowaga. Osoby chore na anoreksję uważają, że nie mogą przytyć więcej niż do określonej wagi, przy czym ta ,,idealna waga" oznacza tak naprawdę znaczne wychudzenie.

Twój sposób oceny własnej sylwetki jest typowy dla anoreksji. Anorektyczki uważają zazwyczaj, że inne osoby są za chude, jednak one same są ,,grube jak świnie". Częste są bardzo krytyczne, negatywne wypowiedzi na temat swojego wyglądu, większość tych kobiet i dziewczyn ,,nienawidzi siebie" podobnie jak Ty.

Kolejnym warunkiem dla rozpoznania anoreksji są zaburzenia hormonalne powodujące nieregularne cykle lub zatrzymanie miesiączki. Nie wiem jednak, czy masz objawy tego typu.

Jak najszybciej powinnaś na ten temat z rodzicami. W tej sytuacji powinnaś zgłosić się do lekarza rodzinnego i wykonać potrzebne badania, a następnie do psychiatry oraz psychoterapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mam anoreksję? Jak przytyć? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mogę mieć anoreksję i anemię? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy jestem chora na anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ciągłe wymioty i strach przed jedzeniem – odpowiada Agnieszka Jamroży
Brak miesiączki od 3 miesięcy – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to objawy anoreksji? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to początki choroby? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mogę popaść w chorobę? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Brak apetytu i niska waga – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

Dziewczyna, która nie je. Jej choroba jest zagadką

Anna ma 29 lat i od 2,5 roku nic nie zjadła i nie

Khloe Kardashian straciła 5 kg po wykluczeniu z diety jednego produktu

Khloe Kardashian zabiera się poważnie za treningi.

Ewa Kozłowska Dietetyka, Warszawa

umów wizytę

Roma Wojtewicz Dietetyka, Poznań

umów wizytę

Mgr Marianna Krajniak Dietetyka, Kamionki, Poznań

umów wizytę

Mgr inż. Aleksandra Bąk Dietetyka, Warszawa

umów wizytę

Strach po śmierci matki

Witam w pazdzierniku umarla moja mama od tamtego czasu boje sie byc sama w domu bo mysle ze odwiedzi mnie mama albo cos innego. Boje sie tagze wychodzic jak jest ciemno nawet do kuchni boje sie wyjsc Co mam zrobic zeby sie przestac bac? prosze pomuzcie ten strach jest okropmy jeszcze troche i zwariuje

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Lęk Strata bliskiej osoby Psychologia

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Żałoba i emocje, które się pojawiają są często tak trudne, ze objawiają się innymi stanami np lekowymi. Warto, żeby skorzystała Pani z pomocy psychologa, który pomoże przepracować te emocje, pogodzić się ze stratą, na nowo odnaleźć siebie i zorientować się na przyszłość. To pomoże poradzić sobie z objawami lękowymi.

Piotr Bochański Psychologia, Sulechów

70 poziom zaufania

Uważam, że w Pani przypadku pomoc psychologiczna byłaby wskazana. Strata osoby najbliższej jest tematem bardzo trudnym i wymaga bezpośredniego uczestnictwa w terapii. Pozdrawiam

Maria Fraszewska Psycholog, Zielona Góra

62 poziom zaufania

Warto znaleźć kogoś, kto da Pani oparcie, wejść w jakiś krąg znajomych. Może Pani poprosić kogoś bliskiego o pozostanie z Panią na parę nocy. I sprawdzić, co się w Pani zmieniło. Z reguły czas żałoby jest czasem około półrocznym. W tym czasie warto skontaktować się terapeutą, aby przepracować żałobę w korzystny dla Pani sposób. W internecie znajdzie Pani sporo grup wsparcia w sytuacji odejścia kogoś bliskiego. Są też portale, na których stronach znajdzie Pani sporo istotnych informacji.